Αθήνα, 27 Οκτωβρίου 1940. Ο εννιάχρονος Πέτρος ζει ξέγνοιαστα μαζί με την οικογένεια και τους φίλους του. Η κήρυξη του πολέμου στην Ελλάδα ανατρέπει τη ζωή του. Στην αρχή ενθουσιάζεται με τον πόλεμο, αλλά τα τέσσερα χρόνια που θα ακολουθήσουν θα του δείξουν το πραγματικό του πρόσωπο. Αν θέλετε να πάτε στο θέατρο και να περάσετε ένα όμορφο πρωινό με παιδιά ή χωρίς, «Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου» της Άλκης Ζέη σε σκηνοθεσία Τάκη Τζαμαργιά, που παρουσιάζεται κάθε Κυριακή στο Θέατρο Κατερίνα Βασιλάκου, είναι πολύ καλή επιλογή.
To έργο γράφτηκε στο Παρίσι, όπου η Άλκη Ζέη ζούσε αυτοεξόριστη με την οικογένειά της την περίοδο της Δικτατορίας. Με αφορμή τις ιστορίες από τη ζωή της, που διηγούταν κάθε βράδυ στα παιδιά της, η συγγραφέας καταθέτει μέσα από τα μάτια του μικρού Πέτρου μια μοναδική μαρτυρία του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου στην Ελλάδα. Με την απαράμιλλη γραφή της που συνδυάζει τη δραματικότητα με την ελαφράδα της παιδικής ματιάς, δημιουργεί ένα μοναδικό σύμπαν με όλα τα γεγονότα που σημάδεψαν την ιστορία της Ελλάδας τα τέσσερα αυτά χρόνια: την κήρυξη του πολέμου, την ήττα, τις δυσκολίες της κατοχής, την αντίσταση και την απελευθέρωση. Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου είναι ένα σπουδαίο μάθημα νεότερης ιστορίας ιδωμένης με μοναδική ευαισθησία και τρυφερότητα μέσα από τη συναρπαστική πορεία του μικρού ήρωα.
Ο σκηνοθέτης Τάκης Τζαμαργιάς, δημιούργησε μια παράσταση για μικρούς και μεγάλους, που αφορά τα παιδιά και τους νέους, αλλά και τους ενήλικες, στην οποία παρακολουθούμε με τρυφερότητα και ευαισθησία στιγμές της νεότερης ιστορίας μας. Ο σκηνοθέτης πιστεύει στο παιδί ως ώριμο θεατή, πράγμα που αποδεικνύεται εμπράκτως και από την προσέγγισή του. Ίσως αυτό να είναι και ένα από τα «μυστικά» της επιτυχίας της παράστασης, η οποία παρουσιάζεται στην Ελλάδα και την Κύπρο τα τελευταία δέκα χρόνια, αγγίζοντας τον ψυχισμό των παιδιών και των ενήλικων συνοδών τους.
Πιστοί στο πνεύμα του εμβληματικού κειμένου της Άλκης Ζεη, που αγάπησαν μικροί και μεγάλοι, ο Σάββας Κυριακίδης και ο Τάκης Τζαμαργιάς με τη διασκευή τους, παρουσιάζουν στους θεατές το πέρασμα από την παιδική αθωότητα και την εφηβεία, στην ενηλικίωση. Ο μικρός Πέτρος, αν και στην αρχή αντιδρά με ενθουσιασμό για τον πόλεμο, γρήγορα θα αντιληφθεί τις επιπτώσεις του και θα ωριμάσει μέσα από αυτό το ταξίδι στην αυτογνωσία, βιώνοντας ο ίδιος τα κακώς κείμενα της εποχής του. Παράλληλα, δεν θα διστάσει να συμμετέχει και ο ίδιος στην αντίσταση με τον δικό του αθώο τρόπο.
Εξαιρετική είναι και η μουσική του Δημήτρη Ζαβρού, η οποία συνθέτει με ισορροπία την εναλλαγή των συναισθημάτων των ηρώων, όπως επίσης τα σκηνικά και τα κοστούμια του Εδουάρδου Γεωργίου, που αλλάζουν με τρόπο που κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον των θεατών.
Δυνατό σημείο της παράστασης είναι και το ότι ο σκηνοθέτης σε ορισμένα σημεία του έργου κατεβάζει τη δράση στην πλατεία, φέρνοντας τους ηθοποιούς σε επαφή με το κοινό.
Η φυσικότητα της κίνησης της Φρόσως Κορρού και οι ατμοσφαιρικοί - ρεαλιστικοί φωτισμοί του Σάκη Μπιρμπίλη, δημιουργούν τις ιδανικότερες συνθήκες παρουσίασης του έργου.
Όσον αφορά τους ηθοποιούς, όλοι τους καταφέρνουν να μας διηγηθούν την ιστορία του Πέτρου με ρεαλιστικό τρόπο, με τους θεατές να ταυτίζονται με την ιστορία.
Ο Τάκης Τζαμαργιάς βρήκε τον ιδανικό Πέτρο στο πρόσωπο του Δημήτρη Φουρλή, ο οποίος σίγουρα θα μας απασχολήσει στο μέλλον, όπως και οι υπόλοιποι ηθοποιοί Διονύσης Λάνης, Αρμάν Εδουάρδος Μενετιάν, Παναγιώτα Μπιμπλή, Δανάη Μικέδη Προδρόμου, Αντουανέτα Παπαδοπούλου και Πάνος Κορογιαννάκης.
Οι Δημήτρης Γεωργαλάς, Νίκος Δερτιλής, Θεοδώρα Μαστρομηνά με τις ερμηνείες τους, καταφέρνουν να στήσουν με εξαίρετο τρόπο τη μετάβαση από το δραματικό στο πιο κωμικό στοιχείο, αποφορτίζοντας τις τραγικές στιγμές της ιστορίας.
Η Αννίτα Κούλη, η οποία σε αυτό το ανέβασμα υποδύεται τη μητέρα του Πέτρου, σκιαγραφεί με επιτυχία τις δυσκολίες που βίωσαν οι οικογένειες κατά την Κατοχή και με τη στοργική πλευρά της γυναίκας - μάνας, μας μεταφέρει το κλίμα της περιόδου.
Έκπληξη ωστόσο, αποτελεί και η ερμηνεία του Γιάννη Λασπιά, στον ρόλο του πατέρα, σε έναν ρόλο τελείως διαφορετικό από αυτόν που τον έχουμε συνηθίσει.
Το σημαντικότερο στοιχείο της παράστασης είναι ότι πρόκειται για μια δουλειά συνόλου, που σέβεται τον θεατή, το ίδιο το έργο αλλά και την ιστορία, δημιουργώντας συγκίνηση και προβληματισμό.
Το αντιπολεμικό κείμενο της Άλκης Ζέη, στο οποίο επικρατεί η ελευθερία, και ο θάνατος είναι λέξη μη αποδεκτή, έρχεται την πιο κατάλληλη στιγμή για να μας θυμίσει τη σημασία της ειρήνης και της αγάπης.