Ο Ερίκ Καντονά αγωνίστηκε στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ μόλις πέντε χρόνια, ωστόσο η κληρονομιά και η επιρροή του παραμένουν ανεξίτηλες. Έγινε ο πρώτος μη Άγγλος που ψηφίστηκε από τους δημοσιογράφους ως καλύτερος ποδοσφαιριστής. Αναδείχθηκε παίκτης του αιώνα από τους φίλους της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και ανακηρύχθηκε ως η πιο εμβληματική μορφή της Πρέμιερ Λιγκ για την πρώτη δεκαετία της.
Ο Γάλλος γοήτευσε τόσο τους οπαδούς του παιχνιδιού όσο και εκείνους που δεν γνώριζαν ποδόσφαιρο. Ξεδίπλωσε το ταλέντο του στα γήπεδα, αλλά κράτησε μακριά τα φώτα από την προσωπική του ζωή. Ο Κλωντ Μπολί ήταν δίπλα στον Ερίκ το βράδυ μετά τη διαβόητη κλωτσιά κουνγκ-φου, αλλά και στην ακρόαση του δικαστηρίου. Άκουσε τις σκέψεις τού Καντονά για τους συμπαίκτες του, τον σύλλογο, τη σχέση του με τον Σερ Άλεξ Φέργκιουσον, τις ελπίδες και τους φόβους του. Περπάτησαν μαζί στους δρόμους του Μάντσεστερ, απόλαυσαν την κουλτούρα της δεκαετίας του 1990. Στο βιβλίο του “Ο Βασιλιάς κι εγώ” (Εκδόσεις Το Δίχτυ) ο Μπολί δίνει μια απαράμιλλη εικόνα για όλες τις πτυχές του γάλλου άσου. Στην “Ε” μεταφέρουμε ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από το βιβλίο:
«Κανόνισα να συναντήσουμε τον Ερίκ στις έξι στο J.W. Johnson’s, ένα πολύ σικάτο μπαρ, σε έναν από τους πιο πολυσύχναστους και μοντέρνους δρόμους του Μάντσεστερ, την Deansgate. Θυμάμαι ακόμα εκείνη τη συνάντησή μας. Καθίσαμε στο πίσω μέρος του χώρου, με θέα προς την είσοδο για να τον δω μόλις μπει. Πέρασαν δέκα λεπτά και έφτασε. Μέσα σε δευτερόλεπτα η ατμόσφαιρα στο μπαρ μεταμορφώθηκε και γέμισε από ψιθύρους και ανεπαίσθητο ενθουσιασμό. Κοίταξα γύρω μου και είδα έκπληκτος ότι όλοι παρακολουθούσαν κάθε βήμα του. Ήταν επίσης σαφές ότι αναρωτιούνταν ποιος ήταν ο τυχερός που θα συναντούσε το νέο αστέρι της πόλης. Ξαφνικά όλα τα κεφάλια είχαν στραφεί προς εμάς (…) Όπως συμβαίνει συχνά στον Ερίκ όταν βρίσκεται με ανθρώπους που ξέρει καλά, ήταν πολύ φλύαρος. Μιλούσε συνεχώς (…) Η συζήτηση επέστρεψε στο Μάντσεστερ. «Σύντομα θα δείτε ότι είμαι καλά εδώ», είπε ο Ερίκ, «και ο κόσμος με αγαπάει. Μπορείτε να νιώσετε το πάθος για το ποδόσφαιρο παντού. Τα γήπεδα είναι γεμάτα, στις κερκίδες οι φίλαθλοι τραγουδούν και διασκεδάζουν. Είναι πάντα κοντά στην ομάδα τους, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα. Εντός και εκτός έδρας, είναι πάντα εκεί». Επαναλάμβανε συνέχεια: «Είμαι καλά εδώ». Ήταν γεμάτος επαίνους για την πόλη, για τις δυνατότητες που πρόσφερε. «Αφού αγαπάτε τόσο τη μουσική, θα το απολαύσετε. Θυμάστε τους Simply Red, τους Joy Division; Αυτοί οι τύποι είναι όλοι από εδώ. Το Μάντσεστερ είναι ένα ιδιαίτερο είδος πόλης, που δεν έχει κάτι να ζηλέψει από το Λονδίνο. Είναι κι εδώ όπως στη Γαλλία, όπου υπάρχει το Παρίσι και μετά η υπόλοιπη χώρα. Όμως το Μάντσεστερ είναι εξίσου σημαντικό με το Λονδίνο από κάθε άποψη, είτε πρόκειται για αθλητισμό, είτε για πολιτισμό, μουσική, λογοτεχνία». Εννοείται ότι αφιερώσαμε και λίγο χρόνο σε αναμνήσεις από την Οσέρ. Συζητήσαμε για τους κοινούς φίλους που είχαμε εκεί και τα μέρη όπου πηγαίναμε στο κέντρο της πόλης, όπως το πάρκο l’Arbre-Sec. Αναπολήσαμε το προπονητικό κέντρο, το φτωχικό διαμέρισμα που μοιραζόμασταν, τα εφηβικά ρομάντζα, τα νυχτερινά μαγαζιά στα οποία συχνάζαμε – Mini Cumba, Le Paradisier, Le Number One. Δεν σταματούσαμε να γελάμε όταν θυμόμασταν ό,τι βλακείες είχαμε κάνει. Βλέποντάς μας να κλαίμε από τα γέλια, οι υπόλοιποι θαμώνες μάς κοιτούσαν με χαμόγελα κατανόησης. Όταν η Αν σηκώθηκε να πάει για λίγο στην τουαλέτα, ο Ερίκ με ρώτησε για τη σχέση μου μαζί της. Ήθελε να μάθει για την προσωπικότητά της, από πού προερχόταν, αν έκανε καριέρα ή ήταν φοιτήτρια, πώς είχαμε καταλήξει να είμαστε μαζί – όλα όσα θέλει να μάθει ένας φίλος για το άτομο με το οποίο μοιράζεσαι τη ζωή σου. «Πού τη γνώρισες; Την ξέρεις πολύ καιρό; Της αρέσει το ποδόσφαιρο; Ποιος μαγειρεύει, εσύ ή αυτή;».
Ο Ερικ Καντονά συνυπήρξε με τον Κλωντ Μπολί στις ακαδημίες της Οσέρ. Μοιράστηκαν το πάθος τους για τη μουσική, τα βιβλία, την τέχνη και, φυσικά, το ποδόσφαιρο.