Με Χόλυγουντ μεγαλώσαμε -ας μη γελιόμαστε. Ακόμη και εις τας Ευρώπας, ακόμη και στην ευρωκομμουνιστική μας Αριστερά, με Χόλυγουντ μεγαλώσαμε γιατί το Χόλυγουντ είναι πάνω από όλα εξαγώγιμη κουλτούρα. Δεν είναι, εννοώ, μόνο οι ταινίες του που παράγει, είναι και τα όνειρα που τις συνοδεύουν. Τα όνειρα μεταπηδούν στις επιθυμίες. Χόλυγουντ - Καβάλα ένα τσιγάρο δρόμος.
Είναι λίγα χρόνια τώρα, πάντως, που ακόμη και το Χόλυγουντ θέλει να γίνει κάπως ρεαλιστικότερo. Κυρίως, λόγω του Ομπάμα και του Obamacare. Εκεί που θα βλέπαμε, για παράδειγμα, υπερφανταστικά νοσοκομεία που κάνουν θαύματα, τώρα μας δείχνουν και τον λογαριασμό που έρχεται μετά και τον πρωταγωνιστή που πτωχεύει. Δεν μας δείχνουν ποτέ πάμφτωχους ή ανέργους πρωταγωνιστές που στις ΗΠΑ πεθαίνουν ακόμη κι από γαστρεντερίτιδα, βέβαια.
Ένα διαταξικό κοινό, όμως, σε όλες τις χώρες, σε όλες τις γλώσσες, είναι η ευχή για την υγεία. Κανένας δεν θέλει να τη χάσει, πλούσιος ή φτωχός. Η τεράστια διαφορά, ωστόσο, είναι αυτή από την επιθυμία στην πραγματικότητα. Ο φτωχός, αν χάσει την υγεία του, έχει λιγότερες πιθανότητες να ζήσει. Από το όνειρο ως τον εφιάλτη, ο δρόμος είναι ένας τραπεζικός λογαριασμός.
Από την Παρασκευή, λοιπόν, στην Ελλάδα μεταπηδήσαμε στον εφιάλτη. Ξέρω πως δεν καταλαβαίνουμε όλες μας και όλοι γιατί το νομοσχέδιο Γκάγκα είναι τόσο φρικτό. Δεν το καταλαβαίνουμε γιατί οι περισσότεροι πολίτες είναι υγιείς ή δεν είναι υγειονομικοί. “Πολίτες”, λέω και όχι κάτοικοι κι εννοώ τους ανθρώπους που είναι σε αυτήν την χώρα πολιτογραφημένοι. Δεν είναι μετανάστες, δεν αρρώστησαν εδώ, ούτε είναι κάτοικοι χωρών εκτός της ΕΕ. Ζώντας το σύστημα Υγείας από μέσα, όμως, καταλάβαμε τι πάει να γίνει.
Υπάρχει η καπιταλιστική αντίληψη για την υγεία: να πληρώσεις. Υπάρχει η ακραία νεοφιλελεύθερη αντίληψη: αν δεν πληρώσεις, να πεθάνεις. Υπάρχει και η σοσιαλιστική: δημόσια και δωρεάν υγεία για όλες και όλους. Τα ελληνικά νοσοκομεία είχαν την τιμή να θεραπεύουν ανθρώπους φτωχούς ή πλούσιους, έλληνες ή μη. Και το έκαναν. Και το ΕΣΥ δεν τόλμησε να το αγγίξει κανένας, πλην της άκρας Δεξιάς. Πρώτα επί Σαμαρά, με πρωθυπουργό τον Άδωνι Γεωργιάδη, τώρα επί Μητσοτάκη, πρώτα με τον Κικίλια, τώρα με τον Πλεύρη και ειδικότερα με το νομοσχέδιο Γκάγκα.
Γιατί φωνάζουν, λοιπόν, οι νοσοκομειακοί γιατροί; Δεν είναι ότι θα μείνουν χωρίς δουλειά, όχι μόνο αυτό. Η απελευθέρωση του ιατρικού επαγγέλματος, αυτό δηλαδή που θα έχουν νοσοκομεία, αλλά και ιδιωτικά γραφεία είναι κάτι που ήδη συμβαίνει. Όμως, είναι πρώτα και κύρια υποχρεωμένοι να μένουν στις νοσοκομειακές τους βάρδιες κι έπειτα, αν έχουν κάποιο χρόνο, να πηγαίνουν στα ιατρεία. Τα νοσοκομεία είναι ούτως ή άλλως υποστελεχωμένα. Αν δοθεί η ευελιξία στους γιατρούς να ρυθμίζουν τα ωράρια, έτσι ώστε να εξυπηρετούν περισσότερο τα ιδιωτικά ιατρεία, η μεγάλη επόμενη κίνηση θα έρθει με μικρά επόμενα βήματα. Ιδιώτες εντός του νοσοκομείου είναι. Που θα τους πληρώνουν οι ασθενείς.
Αν αρχίσεις να πληρώνεις ένα πράγμα, έρχονται και τα υπόλοιπα και αφού εξαρχής μάς είχαν πει από αυτήν την κυβέρνηση πόσο πραγματικά μισούν το δημόσιο χαρακτήρα οπουδήποτε, τότε μπορούμε να μιλήσουμε για αμερικανικό εφιάλτη κι εγώ σίγουρα αυτό θα πω: αμερικανικός εφιάλτης.
Να θυμόμαστε, μόνο, την Λομβαρδία. Αυτή η περιοχή της Βόρειας Ιταλίας ήταν η Κερκόπορτα της πανδημίας στο ευρωπαϊκό έδαφος. Ο κόβιντ εξαπλώθηκε τόσο γρήγορα και τόσο φονικά, που υπήρχε ένα νεκρός το λεπτό. Στην Ιταλία, οι επαρχίες μπορούν να κάνουν μικρά νομοθετήματα. Η Λομβαρδία, λοιπόν, ψήφισε και εφάρμοσε μερική ιδιωτικοποίηση της υγείας.
Έτσι πέθανε τόσος κόσμος, τόσος πολύς κόσμος. Επειδή δεν είχαν χρήματα για τους γιατρούς, μέχρι που η κατάσταση έγινε χολυγουντιανή ταινία για την Αποκάλυψη.