Η απόφαση του άρχοντα μιας περιοχής να χτίσει μια αποθήκη αμφισβητείται από τον μυλωνά ο οποίος τον προειδοποιεί πως κινδυνεύει να καταποντιστεί εξαιτίας της ακαταλληλότητας του εδάφους. Η οικογενειακή ιστορία του μυλωνά, ένας πρόγονος του οποίου κατάφερε να γλυτώσει όταν οι στρατιώτες έκαψαν ολοσχερώς τον μύλο και το σπίτι του καθώς και η ικανότητά του να βρίσκει νερό, έχουν καταστήσει τον ίδιο και τον γιο του Γιαν υπόπτους για συμμαχία με τον διάβολο. Έτσι καταφθάνει στην περιοχή ένας ιερέας, ο απεσταλμένος της Ιεράς Εξέτασης, για να διερευνήσει την περίπτωση. Και ενώ οι κινήσεις του Γιαν και του πατέρα του παρακολουθούνται, διαπιστώνουμε πως για όλα υπάρχουν λογικές εξηγήσεις. Παρόλα αυτά η δεισιδαιμονία φαίνεται να υπερισχύει της λογικής.
Το 1962 ο Φράντισεκ Βλάτσιλ γύρισε την ταινία «Η παγίδα του διαβόλου» (Dablova past), μια παραβολή του αέναου αγώνα της ορθής σκέψης εναντίον των προκαταλήψεων και της ελευθερίας του πνεύματος εναντίον της αυταρχικής εξουσίας. Διαχρονικές καταστάσεις με προφανείς υπαινιγμούς του σκηνοθέτη σχετικά με την πολιτική κατάσταση στην Τσεχοσλοβακία και συγκεκριμένα για τις διώξεις αντιφρονούντων κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1950.
Όμως αυτό που εντυπωσιάζει τον θεατή είναι η εικαστικότητα και η πλαστικότητα της εικόνας. Η κίνηση της κάμερας που κάνει ξαφνικά σλάλομ και απότομους στροβιλισμούς ενώ άλλες στιγμές κινείται ήρεμα και στοχεύει τε πρόσωπα σε κοντινά πλάνα ή επιλέγει μακρινά τα οποία χαρακτηρίζει η αρμονία και η απόλυτη ισορροπία. Η σπάνιας αισθητικής καλλιτεχνική του ματιά εξηγείται από το γεγονός πως ο Φράντισεκ Βλάτσιλ σπούδασε Ιστορία και Αισθητική της Τέχνης. Όλες οι ταινίες του σημαντικού αυτού αβανγκαρντίστα τσεχοσλοβάκου κινηματογραφιστή θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως εικαστικά έργα στα οποία η κάμερα αντικαθιστά το πινέλο και τη σμίλη. Βέβαια, και για να μην αδικήσουμε τον Βλάτσιλ, μιλάμε πάντοτε για κινηματογράφο ο οποίος εκτός από την εικαστικότητα διαθέτει εν επαρκεία και όλα τα υπόλοιπα. Δηλαδή σενάριο, σκηνοθεσία, μουσική, σκηνικά και κουστούμια, ηθοποιούς κ.λπ. «Η παγίδα του διαβόλου» είναι μια θαυμάσια ταινία στην οποία ο σκηνοθέτης ξεδιπλώνει τις σκέψεις και τις απόψεις του για τη δεσποτεία, τις δεισιδαιμονίες, τον θρησκευτικό φανατισμό, τους μηχανισμούς της εξουσίας. Σκηνοθεσία δομημένη με κάθε λεπτομέρεια, δεν αφήνει τίποτε στην τύχη. Ο Βλάτσιλ ανοίγει με την Παγίδα του διαβόλου μια τριλογία την οποία συμπληρώνουν η «Μαρκέτα Λαζάροβα» (1967) και «Η κοιλάδα των μελισσών» (1968). Η ταινία είναι βασισμένη στο μυθιστόρημα του Άλφρεντ Τέκνικ «Ο μύλος στο υπόγειο ποτάμι».