Την εβδομάδα που πέρασε, ζήσαμε ένα κρεσέντο κινδυνολογίας με επίκεντρο την εξαίρεση της Ελλάδας από τη συμφωνία Σένγκεν, η οποία είχε μεν αφετηρία τις πιο συντηρητικές δυνάμεις της ΕΕ, αλλά καλλιεργήθηκε σε πολλαπλάσιο βαθμό στο εσωτερικό. Από όλους εκείνους που με κοντόφθαλμη λογική είναι έτοιμοι να κηρύξουν τον πόλεμο στην κυβέρνηση και τον ΣΥΡΙΖΑ, έστω και αν οι άστοχες βολές τους πλήξουν την ίδια τη χώρα τους.
Χάρη σ' όλους αυτούς παρακολουθήσαμε ένα ρεσιτάλ υποκρισίας, όπου για όλα όσα κινδυνεύαμε να πάθουμε έφταιγαν η ανικανότητα και η ιδεοληψία της ελληνικής κυβέρνησης και κανείς απ' όλους όσοι βρίσκονται εκτός συνόρων.
Τι προσπαθούσε να κρύψει όλη αυτή η σκηνοθεσία; Τη θλιβερή πραγματικότητα ότι η κατάσταση της ΕΕ απέναντι στις ογκούμενες προσφυγικές ροές, που αρχικά είχε φανεί ότι μπορεί να αλλάξει, αποδεικνυόταν πολύ δύσκολο να μεταστραφεί: όλες οι ενθαρρυντικές αποφάσεις των πρώτων εβδομάδων για την ανθρωπιστική και αλληλέγγυα υποδοχή των προσφύγων, για την αναλογική και ισότιμη κατανομή των προσφύγων σε όλες τις χώρες μέλη της ΕΕ, για τη βοήθεια προς τις χώρες εισόδου, ώστε να αντιμετωπίσουν τις πρωτόγνωρες γι' αυτές δυσκολίες, για τη διατήρηση του «ανθρωπιστικού διαδρόμου» ακόμα και μέσα από χώρες που δεν ανήκουν στην ΕΕ ώστε να φτάνουν με ασφάλεια στον προορισμό τους οι βίαια εκπατρισμένοι συνάνθρωποί μας τείνουν πια να μείνουν λόγια χωρίς αντίκρισμα.