Η μέρα που κρύφτηκαν οι λέξεις
Αρχικά θέλω να σας ζητήσω συγνώμη, γιατί για πρώτη φορά όλα αυτά τα χρόνια σήμερα θα διαβάσετε κάτι διαφορετικό σε αυτήν τη στήλη. Αλλά ψάχνω τις λέξεις και αυτές συνεχώς φτερουγίζουν, κρύβονται, και αρνούνται να μπουν σε μια σειρά. Έτσι σήμερα η στήλη έχει μείνει στήλη άλατος, βουβάθηκε, και αναγκαστικά αυτοκαταργήθηκε.
Είναι μεσημέρι της Τρίτης όταν γράφονται αυτές οι σκέψεις, λίγες ώρες μετά την υπερψήφιση του επιδόματος των 600 ευρώ στα σώματα ασφαλείας από το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Για το ΚΚΕ δεν νιώθω απολύτως καμία έκπληξη, το ξέρουμε, είναι «εργαζόμενα παιδιά του λαού». Άλλωστε, από ένα κόμμα που έχει επιλέξει να στηρίζει την αστική νομιμότητα και κυριαρχία δεν μπορείς να περιμένεις κάτι διαφορετικό. Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ, γιατί; Πώς μπορεί να φτύνει έτσι κατάμουτρα τους δολοφονημένους από αστυνομικά πυρά, τα θύματα των ξυλοδαρμών, των βασανιστηρίων και των βιασμών στα αστυνομικά τμήματα, τους πρόσφυγες που χάνουν τις ζωές τους στις επαναπροωθήσεις; Πού θα σταματήσει αυτός ο κατήφορος των διαπιστευτηρίων για τον ΣΥΡΙΖΑ; Και σε τι πραγματικά διαφέρει η θετική ψήφος του στο επίδομα από αυτήν της κυβέρνησης; Μόνο μια διαφορά υπάρχει. Η επιλογή του Μητσοτάκη να δώσει το επίδομα ήταν αναμενόμενη: προεκλογικό ρουσφέτι σε έναν κατασταλτικό μηχανισμό του κράτους, συμβατή με την ιδεολογία του, επιβράβευση του νόμου και της τάξης, για να ικανοποιηθούν τα ακροατήρια στα οποία απευθύνεται. Ενώ για τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν μόνο μια ντροπή. Και ένα ακόμα καρφί στην καρδιά.