Φωτογραφία: Νικόλας Κοκοβλής
Δηκεοσίνη, με ανορθόγραφο το σημαίνον, μπας και το σημαινομένο ξαναποκτήσει τη δέουσα σημασία. Δηκεοσίνη, όχι μόνο για να δώσουμε βήμα στα λόγια της ίδιας της κοινότητας των Ρομά, που προέβαλαν αυτό το αίτημα σε πανό τους πέρυσι για τη δολοφονία του άλλου δολοφονημένου νέου από πυρά αστυνομικών, του Νίκου Σαμπάνη, αλλά και γιατί με τη χρήση της λέξης «Δικαιοσύνη» αναφερόμαστε συχνότατα και στη δικαστική εξουσία, που πολλάκις έχει αποδείξει ότι έχει δύο μέτρα και δύο σταθμά για τους κάθε λογής προνομιούχους και τους φτωχοδιάβολους, τους περιθωριοποιημένους, απέχοντας χιλιόμετρα από το δέον του δίκαιου.
Δηκεοσίνη ήταν και το αίτημα που πρόβαλλαν χιλιάδες άνθρωποι σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας, την Τρίτη, διαδηλώνοντας για τον θάνατο του 16χρονου Ρομά, Κώστα Φραγκούλη, όπως έγινε και επίσημα γνωστό πια (πληροφορίες θέλουν ο νέος να ήταν εγκεφαλικά νεκρός εδώ και μέρες, αλλά η είδηση δεν έβγαινε στην επικαιρότητα, πιθανά περιμένοντας να κοπάσει η οργή του κόσμου).
Την ίδια ώρα, η κυβέρνηση αντί έστω και για τα μάτια του κόσμου, ή για κατευνασμό του κλίματος, να μιλήσει για απαραίτητα μέτρα που πρέπει να παρθούν ώστε να πάψει η αστυνομική βία και αυθαιρεσία, επέλεξε να δυναμιτίσει ακόμα περισσότερο το κλίμα, δίνοντας οδηγίες για επιφυλακή όλων των αστυνομικών δυνάμεων πρώτης γραμμής (ΟΠΚΕ, ΔΙΑΣ κτλ), και πνίγοντας τις διαδηλώσεις με δακρυγόνα και χειροβομβίδες κρότου λάμψης, συλλαμβάνοντας αναίτια ακόμα και ανήλικα παιδιά, χωρίς να τους αφήνουν να επικοινωνήσουν ούτε με τους γονείς τους.
Την επικίνδυνη γραμμή της, άλλωστε, είχε κάνει ήδη γνωστή τις προηγούμενες μέρες, τόσο με τις αστυνομικές επιχειρήσεις στους καταυλισμούς των Ρομά, που επικρατεί μεγάλος αναβρασμός, συλλαμβάνοντας κάποιους για κατοχή ναρκωτικών, όσο και με το επίδομα των 600 ευρώ σε αστυνομικούς και λιμενικούς –αυτούς, δηλαδή, που κάνουν τη βρωμοδουλειά της βίας εναντίον προσφύγων, μεταναστών, Ρομά, διαδηλωτών και οποιουδήποτε άλλου δυσαρεστεί την κυβέρνηση. Οι δυνάμεις της κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης (πλην προφανώς της Ελληνικής Λύσης) έχουν καταδικάσει έντονα τη δολοφονία του νεαρού Ρομά από τον αστυνομικό. Παρόλ’ αυτά, την ίδια μέρα που έγινε γνωστός ο θάνατος του Κώστα Φραγκούλη, με εξαίρεση το ΜέΡΑ25, δεν δίστασαν να υπερψηφίσουν τα 600 ευρώ-συγχαρητήρια για το «έργο» της αστυνομίας, καταδεικνύοντας τη συντηρητική στροφή που έχει λάβει όλη η πολιτική σκηνή και η δημόσια ατζέντα, ή ότι τουλάχιστον, ένεκα εκλογών, όλοι θέλουν να κλείσουν το μάτι σ’ αυτά τα ακροατήρια.
Ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Τάκης Θεοδωρικάκος, δήλωσε ότι όποιοι επιθυμούν Δεκέμβρη του ’08, να το ξεχάσουν, αφού η ΝΔ έβλεπε ανέκαθεν σ’ αυτόν μόνο ζημιές, όχι μια ολόκληρη γενιά που υπερασπιζόταν τη ζωή, καταδίκαζε την αστυνομική βία και διεκδικούσε ένα καλύτερο μέλλον. Ή μάλλον, ορθότερα, το βλέπει κι αυτό, αλλά διαφωνεί και σ’ αυτό. Οι υπόλοιποι;
Πέραν των κινητοποιήσεων των ίδιων των Ρομά, διαμαρτυρίες πραγματοποιήθηκαν και από την ευρύτερη κοινωνία για τη δολοφονία του 16χρονου, σίγουρα πολυπληθέστερες από αυτές για τον Νίκο Σαμπάνη, αλλά σίγουρα σημαντικά μικρότερες και λιγότερες από αυτές για τον Αλέξη Γρηγορόπουλο. Ίσως γιατί ο κόσμος ακόμα παραμένει κινηματικά μουδιασμένος μετά την πανδημία. Ίσως γιατί κυριαρχεί μια ευρύτερη συντηρητικοποίηση. Ίσως γιατί ο Κώστας, λόγω της εδώ και δεκαετιών περιθωριοποίησης των Ρομά, η πολιτεία έχει φροντίσει να μην είναι συμμαθητής μας, παιδί της γειτονιάς μας, οι γονείς του να μην είναι συνάδελφοί μας, γείτονές μας, φίλοι μας. Φωνάζουμε για τη Δηκεοσίνη που πρέπει να αποδοθεί για αυτόν, αλλά μας είναι ξένος. Το ζήτημα είναι αν θα συνεχίσουμε να περιμένουμε αυτή τη χιλιοειπωμένη ένταξη από το κράτος, ή θα βρούμε τρόπους Ρομά και Μπαλαμοί να έρθουμε κοντά από τα κάτω. Αν διαδηλώσαμε μία φορά, καθησυχάζοντας τις συνειδήσεις μας, ή θα διεκδικήσουμε όντως να μην δολοφονούνται οι Ρομά από την αστυνομία, να σταματήσει ο θεσμικός και κοινωνικός ρατσισμός εναντίον τους, νιώθοντάς τους δικούς μας συνανθρώπους, όπως και είναι, και όχι ξένο σώμα.