Κάτι μέρες έχει συσσωρευτεί η ασχήμια του κόσμου και σκάει πάνω στα μούτρα σου και στάζει από τα μπατζάκια κι από τις κάλτσες και διαπερνά τους πόρους του δέρματος και περνά στο αίμα και μετά τι; Μετά ποιοι είμαστε; Δεν μας ανήκει ούτε το ίδιο μας το αίμα.
Αναρωτιέμαι, όμως. Το αίμα αποκτά αξία μόνο όταν χάνεται από τις φλέβες;
Είμαι μέρες που το ποτήρι γεμίζει σταγόνα τη σταγόνα. Κανονικά δεν είναι σταγόνες, είναι πλημμύρες ολόκληρες η κάθε μία σήψη, αλλά έχουμε κάπως βολευτεί στη βρωμιά και προσαρμοζόμαστε εύκολα στα νέα δεδομένα.
Βιασμός 19χρονης στο ΑΤ Ομόνοιας. Σταγόνα.
Διάλυση του ΕΣΥ. Σταγόνα.
Δολοφονία 16χρονου από σφαίρα αστυνομικού. Σταγόνες μία και δύο.
Για αυτά τα τρία γεγονότα, αν είχαν συμβεί ξεχωριστά, θα είχαμε εξεγερθεί. Κι είναι και τα τρία γεμάτα αίμα.
Μιλάω για εξέγερση, μάλλον επειδή νοσταλγώ τις προηγούμενες που ζήσαμε, μα τότε φαινόταν τόσο εύκολο να ξεκινήσει μία. Τώρα τι δυσκόλεψε;
Ξέρω να απαντήσω, αλλά κάπως δεν αντέχει η καρδιά μου και το αίμα μου έχει πετρώσει στις φλέβες, γιατί φοβάμαι μην χάσω έστω και μία σταγόνα του. Κάπως έτσι έρχονται και μας κερδίζουν: οι πολλοί κατευθύνονται από τον φόβο, αρκετοί από το μίσος, μερικοί ήταν πάντα φασίστες, αλλά κυρίως φοβόμαστε.
Το πρόβλημα με το σοκ είναι πως, επειδή το αντιλαμβανόμαστε με χρονοκαθυστέρηση, το αποτύπωμα που αφήνει, έχουν χρόνο να το κατευθύνουν όπως θέλουν. Να σκοτώνεται παιδί και να μη σείεται το σύμπαν, πού ακούστηκε; Ήταν Ρομά, βεβαίως. Παίζει έναν ρόλο τεράστιο στα αντανακλαστικά. Αλλά, θυμάστε; Ο Γρηγορόπουλος δεν ήταν. Ήταν παιδί μίας πολύ καθωσπρέπει οικογένειας κι όμως κι αυτόν τον λοιδόρησαν, νεκρό πια, τον αντιπάθησαν βαθιά από τις πρώτες μέρες που άδειασε το αίμα από τις φλέβες του.
Απλώς ήμασταν τότε διαφορετικός κόσμος και εξεγερθήκαμε. Τώρα, παρακολουθούμε. Νίκος Σαμπάνης, ΑΠΘ, Ομόνοια, Κώστας Φραγκούλης, παρακολουθούμε τη ροή του αίματος παγωμένοι, γιατί αν χρειαστεί να χάσουμε το δικό μας, δεν θα έχουμε πού να το αντικαταστήσουμε στα διαλυμένα νοσοκομεία.
Δεν πιστεύω ότι η ιστορία ξεμπέρδεψε με τις εξεγέρσεις. Πιστεύω ότι το σοκ, όπως και το πένθος, παγώνουν στον χρόνο πριν ξεσπάσουν κι όσο παραμένουν παγωμένα, κατευθύνονται σε άλλες οργές. Είμαστε σοκαρισμένες και γεμάτες πένθος οι κοινωνίες εδώ και τρία χρόνια, γιατί γεμίσαμε φαντάσματα. Κάθε σπίτι ή ξέρει ή έχει νεκρό αυτά τα χρόνια.
Νεκρό που μας αφορά, γιατί τον αγαπούσαμε ή αγαπάμε αυτούς που τον αγαπούσαν. Είμαστε σε ένα συλλογικό πένθος, περιφρουρημένο από διαρκείς απαγορεύσεις, σα να εμποδίζεται από φράγμα.
Κι αμέσως μετά, γίναμε πολύ φτωχοί, τόσο φτωχοί που δεν το φανταζόμασταν ούτε στα μνημόνια. Μοναδική μας απόλαυση να βλέπουμε πόσο χειρότερος είναι ο κόσμος των άλλων απ’ ό,τι ο δικός μας: να, στους άλλους κόσμους βιάζουν παιδιά και τα σκοτώνουν. Κι αυτή η παρακολούθηση της φρίκης έχει μια ηδονή, απαλύνει κάτι και μετά σε κάνει τέρας.
Αλλά, ο φόβος. Είπαμε, ο φόβος. Ο φόβος πως θα αδειάσουν κι οι δικές σου φλέβες. Γιατί τώρα το ξέρουμε, είμαστε φτωχοί και οι φτωχοί δεν έχουν μοίρα. Το μόνο που φοβάμαι είναι αν το αίμα που διατηρείται στις φλέβες μας, μπορεί να γίνει δηλητήριο. Το μόνο που ελπίζω, είναι αν το αίμα που διατηρείται στις φλέβες μας, έχει ακόμα λίγη ψυχή να αντισταθεί στη
σήψη.