Την προηγούμενη εβδομάδα μας άφησε για τον άλλο κόσμο ο σύντροφος, φίλος, συνάδελφος από τα παλιά Γιάννης Κοκκοράκης. Στα 85, αλλά ο Covid τον βρήκε και με άλλες επιβαρύνσεις, ο οργανισμός δεν άντεξε. Μάταια προσπάθησαν ο Αλέκος, ο Αντρέας, ο Γιώργος, ο Νίκος, ο Στέλιος δίπλα στη Μαρία. Στέλεχος του ΚΚΕ Εσωτερικού, στη ΔΕΗ υπήρξε από τους πιο επιδραστικούς συνδικαλιστές στη μεγάλη αυτή βιομηχανία στα καθοριστικά χρόνια για αυτή και τον συνδικαλισμό στις επιχειρήσεις της Κοινής Ωφέλειας, τις δεκαετίες 1970 και ’80. Ο Γιάννης είχε άποψη για τον ρόλο της στην κοινωνική και παραγωγική ζωή της χώρας, όπως και όλη η οργάνωση: ο Βασίλης Στάμου, ο Γιάννης Βογιατζάκης, ο Δημήτρης Λιάλιος, ο Νίκος Καϊμάκης, για να θυμηθούμε, μόνο, όσους τώρα συνάντησε. Στη μεγάλη απεργία της ΔΕΗ το 1979, μια καθοριστική σύγκρουση με την κυβέρνηση της ΝΔ για εργασιακά θέματα και την ανατροπή του αντεργατικού νόμου 330, ο Γιάννης έπαιξε, λόγω γνώσης και επιτελικής θέσης, καθοριστικό ρόλο. Μια έξυπνη απεργία όπου οι εργαζόμενοι καθόριζαν, με κοινωνικά κριτήρια, ποιοι τομείς θα στερηθούν την παροχή ρεύματος και ποιοι όχι. Νωρίτερα, είχε ανασυγκροτηθεί και η πανίσχυρη ΓΕΝΟΠ.
Ο Γιάννης έμεινε σταθερός στον χώρο της Ανανεωτικής Κομμουνιστικής Αριστεράς έως το τέλος ως ένας ανένταχτος αριστερός, με ενδιαφέρον σε όσα συμβαίνουν στην ευρύτερη ανανεωτική Αριστερά και σήμερα. Υπεύθυνος για την οργάνωση της ΕΑΒ μετά τη διάσπαση του ΚΚΕ Εσωτερικού, τάχθηκε με το ΚΚΕ Εσωτερικού – Ανανεωτική Αριστερά και ήταν μέλος της ΚΕ.
Σε μια ανακοίνωση, που αξιολογεί τον άνθρωπο περισσότερο, εκφράζοντας κι αυτό κάτι από την προσωπικότητά του, ο Σύλλογος Μηχανικών της ΔΕΗ, όπου υπήρξε πρόεδρος, εκφράζει τα αισθήματα των συναδέλφων του, για τον ευπατρίδη της Δημόσιας Επιχείρησης, όπως σημειώνουν, ενθυμούμενοι και «το μεγάλο πλήγμα της δικής του μοίρας», τον θάνατο της μονάκριβης κόρης του Άρτεμης.
«Ο Γιάννης Κοκκοράκης υπήρξε το μακροβιότερο μέλος του ΔΣ, που επί μια τριακονταετία εκλεγόμενος συνεχώς παρέμενε απλός στρατιώτης στον αγώνα για την υπεράσπιση των συμφερόντων των εργαζομένων και του κοινωνικού και δημοσίου χαρακτήρα της ΔΕΗ. Τον Γιάννη δεν τον άγγιξε η Κίρκη της εξουσίας και της ιεραρχίας, γι’ αυτό και παρά τις αναμφισβήτητες ικανότητες του σε όλο τον υπηρεσιακό του βίο, παρέμενε απλός μηχανικός».
Η «Εποχή» εκφράζει τα συλλυπητήριά της στη σύντροφό του Μαρία και τις εγγονές του.