Στα τέλη της δεκαετίας του ‘70 η Βρετανία ετοιμαζόταν να «υποδεχθεί» τη συντηρητική επίθεση της Μάργκαρετ Θάτσερ, με τα μόνα πράγματα που έδειχναν να βρίσκονται σε ακμή να είναι το ποδόσφαιρο (με τα σερί κύπελλα πρωταθλητριών από αγγλικούς συλλόγους) και το πανκ κίνημα. Ένα από τα σπουδαιότερα γκρουπ εκείνης της εποχής, οι Clash, ετοιμαζόντουσαν να κατακτήσουν την Αμερική κάνοντας περιοδεία με τον τίτλο «Pearl Harbour Tour». Όταν η Νότιγχαμ Φόρεστ του Κλαφ κέρδισε το 1979 το πρώτο της Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, οι Clash κυκλοφορούν το «London Calling». Στα διαλείμματα από τις πρόβες τα μέλη της μπάντας, έβγαιναν στη μικρή αλάνα που υπήρχε πίσω από το στούντιο και έπαιζαν ποδόσφαιρο. Συνήθως με παιδιά, αλλά και μεγαλύτερους που σύχναζαν εκεί. Όπως είχε παραδεχτεί ο κιθαρίστας των Clash Mικ Τζόουνς, πολλές φορές που δεν μαζεύονταν αρκετοί για να συμπληρώσουν ομάδα, πήγαινε μαζί με τον Στράμερ στα απέναντι σπίτια, χτυπούσαν τα κουδούνια, και ικέτευαν τους γονείς να αφήσουν τα παιδιά τους να κατέβουν και να παίξουν μαζί τους μπάλα.
Ο Τζο Στράμερ λάτρευε το ποδόσφαιρο, είναι ένθερμος οπαδός της Τσέλσι και συχνά πήγαινε στο Στάμφορντ Μπριτζ (πολλές φορές ήταν στις εξέδρες μαζί με τον Στιβ Τζόουνς και τον Πολ Κουκ από τους Sex Pistols, αλλά και τους Γκράχαμ «Σαγκς» ΜακΦέρσον & Καρλ «Γκας Σμας» Σμιθ από τους Madness) για να δει αγώνες των «μπλε» σε μια περίοδο που η λονδρέζικη ομάδα δεν ήταν το μεγαθήριο που είναι στις μέρες μας και έπαιζε μάλιστα για αρκετές σεζόν στην Β’ κατηγορία. Ο Μικ Τζόουνς είχε αποκαλύψει ότι ο Στράμερ είχε βάλει μια μικρή τηλεόραση στο «προβάδικο» και πολλές φορές μάλιστα έβλεπε ποδόσφαιρο ακόμα και όταν έπαιζαν ή έγραφαν μουσική. «Μικρός μάζευα αυτόγραφα από τους σούπερ σταρ της εποχής. Για μένα δεν έχει μεγάλη διαφορά ο σταρ ποδοσφαιριστής από τον σταρ μουσικό. Άλλωστε όλοι οι νέοι πηγαίνουν σε ροκ συναυλίες και στο γήπεδο κυρίως για να ξεφύγουν από τη βαρετή καθημερινότητα και να εκφράσουν τον όποιο θυμό έχουν –αν έχουν– για τα διάφορα κοινωνικά θέματα που μαστίζουν την κάθε κοινωνία. Άσε που και στα δύο περνάς καλά» θα δηλώσει ο Στράμερ σε συνέντευξη εκείνης την εποχής. Για τον Στράμερ, όμως, υπήρχε κάτι πολύ αρνητικό στις κερκίδες του Στάμφορντ Μπριτζ εκείνης της εποχής. Δεν ήταν άλλο από τους ανεγκέφαλους χούλιγκαν και τα συχνά φαινόμενα ρατσιστικών επιθέσεων, κυρίως σε μαύρους παίκτες και σε αντίπαλους οπαδούς. «Θυμάμαι να τσακώνομαι στο Στάμφορντ Μπριτζ με διάφορους ρατσιστές οπαδούς για την ηλίθια συμπεριφορά τους απέναντι σε μαύρους παίκτες των αντιπάλων μας, αλλά εκείνη η επίθεση από τους χούλιγκαν της Γουέστ Χαμ με μαχαίρια και σιδερογροθιές είχε ξεπεράσει κάθε όριο τυφλής οπαδικής βίας και ηλιθιότητας», θα πει ο Στράμερ που είχε βιώσει τραμπουκισμούς από οπαδούς της Γουέστ Χαμ όταν με 3 μαύρους φίλους του πήγαν να δουν το ματς της Γουέστ Χαμ με την Τσέλσι. Την ίδια περίοδο οι Clash θα ηχογραφήσουν ίσως τον καλύτερο τους δίσκο το «London Calling», που αν και ήταν διπλός, μετά από απαίτηση της ίδιας της μπάντας, πουλιόταν στην τιμή των 5 λιρών. Χαρακτηριστικό είναι το περιστατικό όπου ο Στράμερ όταν είχε δει τον δίσκο να πωλείται σε γνωστό Λονδρέζικο δισκάδικο της εποχής στις 8 λίρες (και όχι στις 5 που είχε αποφασίσει η ίδια η μπάντα) είχε τσακωθεί ο ίδιος με τον ιδιοκτήτη, αναγκάζοντάς τον να αλλάξει την τιμή. Το London Calling απεικονίζει τις μουσικές επιρροές των Clash. Περιέχει κλασικά πανκ τραγούδια, ρέγκε (γνωστή η αγάπη του γκρουπ για την τζαμαϊκανή μουσική), ska και rock n’ roll, αλλά και jazz ρυθμούς.
Το 2001 ο Στράμερ με τους Mescalleros πλέον ηχογράφησε το «Global a Go-Go». Ανάμεσα στα τραγούδια ένα είχε τον τίτλο «Shaktar Donetsk» (ουκρανική ποδοσφαιρική ομάδα). Εξηγώντας γιατί επέλεξε να γράψει τραγούδι για την Σαχτάρ, ο Στράμερ είπε: «Είναι το όνομα μιας ουκρανικής ομάδας ποδοσφαίρου και ήξερα ότι θα έβρισκα μια καλή ιστορία σε αυτό. Δεν ξέρουμε τι συμβαίνει πέρα από τη γειτονιά μας, αυτό λέει. Το τραγούδι είναι για το κίνημα των λαών και τους οικονομικούς εξόριστους και φυγάδες. Οι πρόσφυγες φέρνουν κάτι στον πολιτισμό μας. Φέρνουν ταλέντα και δεξιότητες μαζί τους». Αυθεντικός, ριζοσπάστης, αγωνιστής, εξαιρετικός μουσικός, ποδοσφαιρόφιλος, αλλά και ηθοποιός, ο Τζο Στράμερ (συμμετείχε στο «Ι Hired a Contract Killer» του Άκι Καουρισμάκι, ενώ το 1999 είχε έναν μικρό ρόλο στο Mystery Train του Τζιμ Τζάρμους) δεν πρόλαβε να δει την αγαπημένη του Τσέλσι να κατακτά τίτλους, τόσο στην Αγγλία, όσο και στην Ευρώπη. Τον φετινό Δεκέμβριο συμπληρώθηκαν 20 χρόνια από τον θάνατο του. Το σίγουρο είναι ότι ο Στράμερ άφησε ανεξίτηλο αποτύπωμα και η «φωτιά» από τα τραγούδια του θα μας συντροφεύει για πάντα!