Ιφιγένεια Ντούμη «Όλα μ’ αρέσουν», εκδόσεις Καστανιώτη, 2022
Δεύτερη ποιητική συλλογή από την Ιφιγένεια Ντούμη υπό τον παιγνιώδη τίτλο «Όλα μ’ αρέσουν». Τέσσερα χρόνια μετά το πρώτο της βιβλίο ποίησης («Love me tender», εκδόσεις Σαιξπηρικόν), η Ντούμη κάνει ένα ακόμη βήμα παρουσιάζοντας μας σε ένα βιβλίο ενενήντα σελίδων, εξήντα ένα ποιήματα χωρισμένα σε πέντε ενότητες με μεγάλη μεταξύ τους ρευστότητα και συνομιλία. Στο αναγνωρίσιμο και κατακτημένο ύφος της Ντούμη βρίσκουμε και πάλι το υποδόριο χιούμορ, τη λεπτή ειρωνεία και την απελευθερωτική της ειλικρίνεια σε μια κατά βάθος πικρή και απομαγευμένη anything goes διάθεση.
Στίχοι κατασταλαγμένοι, σκηνοθετικά τοποθετημένοι με ακρίβεια για να υπηρετήσουν αποκλειστικά μια ποίηση γειωμένη, απολύτως προσβάσιμη και χωρίς προαπαιτούμενα. Αν τώρα οι αναγνώστες είναι υποψιασμένοι, κάπως λογοτεχνικά επιτήδειοι και διαθέτουν την προαπαιτούμενη τριβή στην ποίηση, αυτό θα λειτουργήσει υπέρ τους και πολλαπλασιαστικά. Κι αυτό γιατί τα ποιήματα της Ντούμη αξιοποιούν ευφυώς πληθώρα διακειμενικών αναφορών, παραμένοντας τόσο απλά και προσιτά όσο και το αβάσταχτο αλισβερίσι των καθημερινών ανθρωπίνων σχέσεων.
Αυτό που βρίσκεται, άλλωστε, στο τραπέζι αυτής της συλλογής, αυτό που είναι υπό ζωηρή, ζωηρότατη συζήτηση είναι οι σχέσεις, και συγκεκριμένα η αλληλεπίδραση και η εμπειρία της επαφής. Κυρίως η σύνδεση της ποιήτριας με τους άλλους. Χαρακτήρες, συμπεριφορές και περιστατικά που κάτι μας θυμίζουν στήνουν στη συλλογή της Ντούμη έναν ποιητικό μικρόκοσμο καταστάσεων, ανυπόκριτο και πνευματώδη.
Οι καταστάσεις αυτές, που μπορεί να είναι από μελαγχολικές και ματαιωμένες έως αυθάδικες και διασκεδαστικές, για να διαβαστούν στην πλειοψηφία τους ακέραιες χρειάζονται το πρίσμα του φύλου τους. Θέλω να πω με αυτό πως μια σύγχρονη γυναίκα θα μπορέσει για παράδειγμα -αν όχι να ταυτιστεί- οπωσδήποτε να συμμετέχει με τον τρόπο της σε αυτό το βιβλίο ιδιωτικών καταστάσεων σε μια συνθήκη γραφής στακάτη, συνειδητή και σοβαρά περιπαιχτική.
Μερικά από τα ποιήματα της Ντούμη που ξεχώρισα σ΄ αυτό το δεύτερο βιβλίο -και θα ήθελα να τα σημειώσω εδώ ως πολύ χαρακτηριστικά της φωνής της- είναι τα «Ψοφογάτσουλο» και «Προμενάντ», το «Αδέσποτο», η «Υδρόγειος», αλλά και το αλλιώς μελωδικό «Lovers are strangers», με το οποίο η σύρτις κλείνει την ανάγνωσή της και γεμίζει το άδειο σπίτι του ποιήματος που ακολουθεί με το ομότιτλο τραγούδι της Μισέλ Γκούρεβιτς σε λούπα.
Lovers are strangers
«Αυτό που μας αρέσει είναι ο Μιχάλης και η Κατερίνα που είμαστε όταν είμαστε μαζί. Όχι ο καθημερινός Μιχάλης και η καθημερινή Κατερίνα», της είπε.
Το Σαββατοκύριακο πέρασε. Γύρισε στο σπίτι. Άδειο. Η καθημερινή Κατερίνα έμεινε για ώρα με το μπουφάν και την τσάντα στον ώμο, αδυνατώντας να πιστέψει ότι ο καθημερινός Μιχάλης δεν ήταν εκεί.