Ανήμερα της Πρωτοχρονιάς έγινε με εισαγγελική εντολή προσπάθεια υποχρεωτικής σίτισης του Θάνου Χατζηαγγέλου, στο νοσοκομείο Σερρών όπου νοσηλεύεται φρουρούμενος. Ωστόσο, ο ίδιος αντιστάθηκε και την απέτρεψε. Σύμφωνα με τις κατευθυντήριες αρχές της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την πρόληψη βασανιστηρίων και της απάνθρωπης και ταπεινωτικής μεταχείρισης ή τιμωρίας, η υποχρεωτική σίτιση θεωρείται βασανιστήριο. Όσοι, λοιπόν, εκδίδουν εισαγγελικές εντολές, εκουσίως ή κατ’ εντολή, για υποχρεωτική σίτιση απεργού πείνας και δίψας, όσοι δουλικά τις εφαρμόζουν κι όσοι έχουν την πολιτική ευθύνη που κατευθύνει τέτοιες εντολές εκπροσωπώντας ένα μεροληπτικό, ακροδεξιό κράτος που θρασύδειλα εκδικείται, πώς χαρακτηρίζονται αυτονόητα;
Το καθεστώς εξαίρεσης συνεχίζει το έργο του. Δύο μέρες μετά την μεταγωγή του Θάνου Χατζηαγγέλου, πραγματοποιήθηκε η μεταγωγή του αναρχικού και μέλους της κοινότητας των κατειλημμένων Προσφυγικών, Κώστα Δημαλέξη από τις φυλακές Κορυδαλλού στις φυλακές των Τρικάλων, χωρίς καμιά ενημέρωση τόσο του ίδιου όσο και των δικηγόρων του. Απέναντι στις εκδικητικές μεταγωγές και στη στοχοποίηση όσων συνεχίζουν να αντιστέκονται και μέσα στα κελιά της αστικής δημοκρατίας, οι κρατούμενοι Γιάννης Μιχαηλίδης, Λάμπρος Βουγιουκλάκης, Φώτης Δασκαλάς, Φώτης Τζιώτζης, Ιάσωνας Ροδόπουλος, Κώστας Δημαλέξης ξεκίνησαν απεργία πείνας αλληλεγγύης, ενώ οι κρατούμενοι της Δ’ πτέρυγας Κορυδαλλού παρέτειναν το κλείσιμο των κελιών μια ώρα πίσω κατά την βραδινή κατάκλιση. Παράλληλα την Τρίτη 27/12 η κοινότητα των κατειλημμένων Προσφυγικών ξεκίνησε κυκλική απεργία πείνας, ένα άτομο την ημέρα, για όσο διαρκέσει η απεργία πείνας και δίψας του Θάνου Χατζηαγγέλου.
Με την σκέψη μας στην κρίσιμη κατάσταση της ζωής του Θάνου Χατζηαγγέλου, ας θυμηθούμε την πολιτική του τοποθέτηση για την εμπρηστική επίθεση στο Ίδρυμα Εθνικού και Θρησκευτικού Προβληματισμού, με αφορμή περίπτωση παιδοβιαστή ιερέα:
«Η έμφυλη βία δεν είναι απλά γεγονός. Είναι η διαρκώς επιβαλλόμενη κανονικότητα της πατριαρχικής ασφυξίας. Καθημερινές γυναικοκτονίες, αμέτρητοι βιασμοί και κακοποιήσεις, προσβλητικά και ειρωνικά σχόλια, αμφισβήτηση και τραμπουκισμός. Κι όταν αυτά λάβουν το θείο χρίσμα του πολιτισμένου σκοταδισμού που εκπροσωπεί η εκκλησία, η ασυμβίβαστη οργή παίρνει σάρκα και οστά, βγαίνει στους δρόμους και αποζητά τον λόγο. Η επαναστατική βία αποδίδει ευθύνες.
Στις 21/1/22 ακόμη ένα κομμάτι συμπληρώνει το παζλ της πολιτισμικής σήψης που κυριαρχεί στον κοινωνικό και πολιτικό βίο. 37χρονος ιερέας παιδοβιαστής κατηγορείται για συστηματική ασέλγεια σε βάρος 11χρονου κοριτσιού που παρακολουθούσε το κατηχητικό της θρησκευτικής αγέλης μαστροπών στα Πατήσια. Θλίψη, αηδία, οργή μα πάνω από όλα ευθύνη. Ευθύνη να μη θαφτεί ακόμα ένα περιστατικό από τόσα και τόσα αποκρουστικά γεγονότα που συνθέτουν την δυσωδία της ιερής μαφίας. Ευθύνη να μην μείνει τίποτα αναπάντητο. Και η ευθύνη αν δεν μετουσιώνεται σε πράξη χάνεται στη δίνη μεταξύ αποδοχής και παραίτησης.
Πραγματοποίησα την εμπρηστική επίθεση στο Ίδρυμα Εθνικού και Θρησκευτικού Προβληματισμού γιατί η άρνηση της αποδοχής οπλίζει την κατάφαση της δικαιοπραξίας. Γιατί δεν περιμένω δικαιοσύνη από τους μηχανισμούς που συγκαλύπτουν συστηματικά την κανονικοποίηση της έμφυλης βίας και του θανάτου ζητώντας εξηγήσεις και απολογίες από μας. Πραγματοποίησα μια πολιτική παρέμβαση υψηλού συμβολισμού σε έναν φορέα της ιερής μαφίας στέλνοντας ένα και μόνο ξεκάθαρο μήνυμα: Στους νόμους της υποταγής η επαναστατική δικαιοσύνη είναι μονόδρομος.
Η συγκροτημένη αιχμαλωσία μας δεν δείχνει τίποτα παραπάνω από την πόλωση που τροφοδοτεί δύο κόσμους σε διαρκή ρήξη και σύγκρουση. Αναλαμβάνω με περηφάνια την ευθύνη που μου αναλογεί, με ψηλά το κεφάλι και ένα χαμόγελο στο πρόσωπό μου ακόμα κι αν αυτό κοστίζει την απώλεια της ατομικής μου ελευθερίας, ακόμα κι αν σημαίνει την έναρξη νέου κυνηγιού μαγισσών κι αυτό γιατί οι δικές μου ευθύνες βαραίνουν όσο τα βουνά.
Με τα σώματά μας αιχμάλωτα σε τοίχους, κάγκελα και αλυσίδες, μα τις καρδιές μας παντοτινά ελεύθερες, συνεχίζουμε τον αγώνα μας για ισότητα, δικαιοσύνη και αυτοδιάθεση.
Την απόλυτη στήριξη, αγάπη και αλληλεγγύη μου στους δύο διωκόμενους συντρόφους Γεωργία Βούλγαρη και Παναγιώτη Καλαϊτζή. Την αμέριστη εκτίμηση μου στις εκατοντάδες καρδιές που χτυπούν στο πλευρό μας και μια υπόσχεση πως δεν θα λυγίσουμε ούτε στιγμή. Έχουμε πόλεμο».
Υ.Γ. Οι διαδηλώσεις αλληλεγγύης που έγιναν στην Θεσσαλονίκη είχαν συμμετοχή μόνο από τον αντιεξουσιαστικό χώρο. Παντελής η απουσία της Αριστεράς, κοινοβουλευτικής κι εξωκοινοβουλευτικής όλων των αποχρώσεων. Όταν κινδυνεύει άμεσα μια ζωή, δεν αρκούν ανέξοδες ανακοινώσεις απλά για ξεκάρφωμα…