Η τιμητική για τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και τον πρόεδρό του Αλ. Τσίπρα πρόσκληση στην τελετή ανάληψης των καθηκόντων του νέου προέδρου της Βραζιλίας, Λουίς Ινάσιο Ντα Σίλβα Λούλα, έχει αντιστρόφως ανάλογη βαρύτητα από τα ψήγματα δημοσιότητας που διέθεσαν για την κάλυψή της τα ιδιωτικά μίντια και η χειραγωγούμενη από το Μαξίμου ενημέρωση της ΕΡΤ.
Από την εθιμοτυπία στην ουσία
Δεν ήταν απλά μια εθιμοτυπική συμμετοχή στον εορτασμό μιας δύσκολης νίκης που πέτυχαν στη χώρα αυτή συγγενικές πολιτικές δυνάμεις. Ήταν και μια επανασύνδεση με ένα νήμα που ενώνει τις δυνάμεις της ευρύτερης και συχνά διαφοροποιημένης Αριστεράς διεθνώς. Δυνάμεις που μάχονται για έναν κοινό σε μεγάλο βαθμό σκοπό, την απαλλαγή από τον νεοφιλελευθερισμό, ο οποίος, ενώ έχει να διαχειριστεί έναν πρωτόγνωρο στην ιστορία παραγωγικό και τεχνολογικό πλούτο, παράγει τεράστιες ανισότητες και φτώχεια, υποβαθμίζει την ποιότητα ζωής και οδηγεί τον πλανήτη στην κλιματική κρίση και την ανεπανόρθωτη καταστροφή.
Από αυτά που διαδραματίστηκαν στη Μπραζίλια, δεν πρέπει να μας μείνουν μόνο οι φωτογραφίες όπου ο Λούλα αγκαλιάζει τον Τσίπρα, αν και έχουν κι αυτές τη σημασία τους. Δεν αποτελούν ένδειξη μιας φιλικής σχέσης μόνο, αλλά και του ενδιαφέροντος που υπάρχει για τη δική μας χώρα, για τις μάχες που δίνει η ελληνική Αριστερά, για τις νίκες και τις υποχωρήσεις της, για τη στήριξη που μπορεί να της παρασχεθεί.
Εξίσου μεγάλο ενδιαφέρον είχαν οι συναντήσεις του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ με προσωπικότητες της Αριστεράς, είτε βρίσκονται σε κυβερνητικές θέσεις είτε όχι. Όπως ο πρόεδρος της Αργεντινής Φερνάντες, ο πρώην πρόεδρος της Χιλής Λάγκος, ο πρώην πρόεδρος της Βολιβίας Εβο Μοράλες, η αναπληρώτρια υπουργός Εξωτερικών της Κούβας Τζοσεφίνα Βιντάλ, η αντιπρόεδρος και υπουργός Εργασίας της Ισπανίας Γιολάντα Ντίαζ. Στις συναντήσεις με όλους αυτούς, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ είχε την ευκαιρία να διαπιστώσει πόσο ζωντανό και ειλικρινές είναι το ενδιαφέρον για ό,τι συμβαίνει στη χώρα μας, για τον πολιτικό αγώνα που διεξάγει η Αριστερά στην Ελλάδα, για την αλληλεγγύη που της αξίζει στις μάχες που σήμερα δίνει.
Μια υστέρηση που πρέπει να καλυφθεί
Ο Αλ. Τσίπρας θα πρέπει εκεί να διαπίστωσε ποια θα μπορούσαν να είναι τα αμοιβαία οφέλη από την καλλιέργεια και την ανάπτυξη των σχέσεων με τις προσωπικότητες, τις πολιτικές δυνάμεις, τις φιλικές κυβερνήσεις και τα κινήματα σ’ αυτή τη γωνιά του πλανήτη. Και πιστεύουμε πως θα υπολογίζει ήδη τα όποια διαφυγόντα κέρδη από μια αισθητή υστέρηση στο πεδίο αυτό.
Η οποία, δυστυχώς, συμβαδίζει και με μια ανάλογη υστέρηση ανάπτυξης των δεσμών και της αλληλεγγύης με τις ευρωπαϊκές δυνάμεις της Αριστεράς και τα κοινωνικά κινήματα. Παρά τις σημαντικές προσπάθειες στα πεδία μέσα από τη δράση του ΚΕΑ ή της GUE ή των διεθνών σχέσεων του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Η πολιτική διαφορά γίνεται αισθητή, όταν συγκρίνουμε τη σημερινή πραγματικότητα με τη δυναμική των σχέσεων που αναπτυσσόταν πριν δέκα και πλέον χρόνια στο ίδιο έδαφος. Την αφετηρία του κινήματος κατά της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης στο Πόρτο Αλέγκρε ή τις Ευρωπορείες, το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ και τον αποφασιστικό ρόλο που είχαν εδώ στη διαμόρφωση της ενωτικής δυναμικής, η οποία συσπείρωσε ευρύτατα τμήματα της ελληνικής Αριστεράς στον ΣΥΡΙΖΑ οδηγώντας στην εκλογική νίκη του 2015 και στην εδραίωση ενός ισχυρού κόμματος της ριζοσπαστικής και ανανεωτικής Αριστεράς στη χώρα μας.
Νέες συνθήκες, παρόμοια καθήκοντα
Άλλοι καιροί, θα πείτε. Παρόμοια καθήκοντα όμως, θα αντιτείνουμε. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να ξανασταθμίσει το βάρος που μπορεί να έχει η σύσφιξη αυτών των δεσμών και η ανάπτυξη των σχέσεων, τόσο στο διεθνές πεδίο, όσο και στο εσωτερικό. Πόσο πιο θετικό θα μπορούσε να είναι το προσδοκώμενο αποτέλεσμα, αν την προσπάθειά των αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων στη χώρα μας για απαλλαγή από μια δεξιά νεοφιλελεύθερη και αυταρχική κυβέρνηση, συνέδραμε μια ενεργή κίνηση στήριξης και αλληλεγγύης από φίλιες δυνάμεις στην Ευρώπη και τη Λατινική Αμερική. Και αργότερα, μετά από την ποθητή ήττα της ΝΔ στις εκλογές, πόσο αυτό θα βοηθούσε το έργο μιας νέας προοδευτικής κυβέρνησης συνεργασίας. Και πόσο θετικό αντίκτυπο θα είχε ένα τέτοιο αποτέλεσμα στην αποτροπή της υπαρκτής απειλής, η απογοήτευση των λαών από τις συνέπειες της κυριαρχίας του νεοφιλελευθερισμού να οδηγήσει στη γιγάντωση των ακροδεξιών και εθνικιστικών δυνάμεων.
Οι λόγοι αυτής της υστέρησης χρειάζεται να αναζητηθούν όχι μόνο σε οργανωτικές αδυναμίες ή αστοχίες. Μεγάλο μέρος της οφείλεται και στην υποτίμηση της ανάγκης να εξηγηθεί με συστηματική και επίμονη προσπάθεια η θέση στην οποία βρέθηκε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ «με την πλάτη στον τοίχο», αλλά και της ανάγκης να γίνουν γνωστά και να αποτιμηθούν αντικειμενικά τα μετρήσιμα θετικά αποτελέσματα της θητείας της. Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο ίδιος ο Αλ. Τσίπρας, που εκπροσώπησαν την ελπίδα για μια ισχυρή ευρωπαϊκή ριζοσπαστική Αριστερά στις ευρωεκλογές και αντιπροσωπεύουν και σήμερα μια από τις σημαντικότερες, αν όχι τη σημαντικότερη αναλογικά δύναμή της, έχουν μεγάλο μέρος της δυνατότητας και της ευθύνης για την κάλυψη αυτού του πολιτικού κενού. Η παρουσία του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ στη Βραζιλία μάς υπενθύμισε τις δυνατότητες που υπάρχουν στο πεδίο αυτό και τη σχετική υποχρέωση που απορρέει.