Τέτοιο πένθος είχαμε να δούμε από μάλλον ποτέ -τα τελευταία τριάντα χρόνια. Στα μαύρα ντυμένες παρουσιάστριες των ειδήσεων, αφιερώματα, να καθαρίζουν τάφους, να γράφουν συλλυπητήρια φτηνά, κυρίως να ξεχνάνε, όμως. Τους νεκρούς τους θυμόμαστε, δεν τους ξεχνάμε.
Ή, μάλλον, δεν ξεχνάμε τι έκαναν. Να, ο Κωνσταντίνος Γλύξμπουργκ, ας πούμε. Τι έκανε; Ενορχήστρωσε μια Αποστασία, όρκισε την χουντική κυβέρνηση, μετά ο λαός τον απέβαλε σαν ξένο οργανισμό, μετά έφαγε κάποια εκατομμύρια -ευρώ-, ε, μετά ο άνθρωπος πέθανε. Δεν είμαστε τίποτε φτηνοί να πανηγυρίσουμε θανάτους και δη ηλικιωμένων, που "έφυγαν" από τη ζωή χορτάτοι. Τέτοιοι άνθρωποι δεν είμαστε. Εκτός κι αν νομίζουν οι ευτυχείς του θανάτου τούτου ότι βρήκαν τον Γλυξμπουργκ στα χειμερινά ανάκτορα και αμέσως μετά ξεκίνησαν να οργανώνουν τα σοβιέτ.
Μπαίνει η πλερέζα
Ο θάνατος θέλει σεβασμό. Οι θρηνούντες τους θανάτους δυνατών, όμως, όχι. Καλά, οι συγκεκριμένοι δεν είναι κι ότι έχαιραν κάποιας εκτιμήσεως, αλλά ας πούμε ότι είναι η πρώτη φορά στην ιστορία που επιχειρείται να ξεπλυθεί το σκοτεινό παρελθόν της τέως βασιλικής οικογένειας. Πρώτη φορά εξανίστανται που εμείς, οι οπαδοί της δημοκρατίας, αρνούμαστε να τιμήσουμε τον εχθρό της.
Ξεστράτησε η αριστεία και της έφυγε η πλερέζα κι εκτίθεται. Ο Στέλιος Πέτσας πρώτος πρώτος συλλυπήθηκε. Έγινε και διυπουργική εκτάκτως. Πώς θα τον θάψουμε, τι θα τον κάνουμε. Διερωτήθηκαν δε από τηλεοράσεως οι εραστές του καθεστώτος, στον Κάρολο τον Άγγλο και στον Ισπανό τον βασιλιά τι θα πούμε;
Ε, τι να πούμε, αγαπητέ; Ότι εμείς τους ξεφορτωθήκαμε γιατί ως λαό μας διέλυσαν. Θες Όθωνα; Θες Εθνικό Διχασμό; Μικρασιατική Καταστροφή; Θες Κατοχή; Εμφύλιο, Αποστασία, Χούντα; Τι άλλο θες για να μην τον τιμήσεις ως αρχηγό κράτους;
Αλλά όχι. Είναι που είναι παραχαράκτες της Ιστορίας, είναι και χωρίς ντροπή υμνητές του χάους. Θα πω εγώ πως σε καιρούς χάους, σαν και τούτον, τιμάς τα προηγούμενα μαύρα χρόνια για να φαίνεται η τωρινή ασφυξία λιγότερο θανατηφόρα.
Αμ, δεν πεθαίνουν μόνο οι τέως δυνάστες, όμως. Πεθαίνουν κι οι λαοί. Κι αν έχουν οι Γλυξμπουργκ αίμα κι αίμα στο οικογενειακό τους δέντρο. Τόσο πολύ αίμα, που αν το αφήσεις να χυθεί γίνεται ποτάμι μεγάλο σαν τον Σαγγάριο.
Πέφτει η μάσκα
Τι τον θέλω και τον μπλέκω το λαό στο βασιλικό το πένθος, όμως. Ας επιστρέψουμε στα σοβαρά ζητήματα: τον χάσαμε τον τέως. Πάει. Κι έτσι όπως είναι δουλοπρεπείς -ως καθεστώς- και πάσχουν από έλλειμμα δημοκρατίας, πάσχουν κι από σουσουδισμό, αντετίθενται στον Μπύθουλα που τσιγγουνεύτηκε μια κηδεία δημόσια δαπάνη. Λες κι είναι το δικό μας το καθεστώς τίποτε φτηνοί.
Αλλά, όπως είπαν οι πιο απενεχοποιημένοι ακροδεξιοί, η Αριστερά κυβερνάει. Αν δεν κυβερνούσε η δική μας ιδεολογική ηγεμονία, τώρα θα κάναμε μια κηδεία να παραμιλάει η Ευρώπη ολόκληρη. Ανώτερη κι από της Ελισάβετ, μη σας πω!
Αυτά τα τρομερά συμβαίνουν σε τούτη εδώ την επαρχία της ευρωπαϊκής Ένωσης, που ήρθε να πεθάνει εκτός από τον τέως και η γαλλική Επανάσταση. Να αποδείξουμε ότι είμαστε λίγο Άγγλοι και καθόλου Σουηδοί. Να ονειρευτούμε μεγαλεία, αλλά με μικρότητες ντροπιαστικές ταυτοχρόνως. Να κλάψουμε εχθρούς της δημοκρατίας και να διώκουμε τους υπερασπιστές της.
Να φιμώνουμε τις φωνές της.
Να οργανώνουμε το μίσος εναντίον της.
Κι όπως τον χάσαμε τον τέως, χάσαμε και κάθε τσίπα. Μπαίνει η πλερέζα, πέφτει η μάσκα. Σημασία έχει μόνο ποιοι σε κλαίνε στο τέλος, όμως. Τον τέως, ας πούμε, τον κλαίνε αυτοί που σε λίγο δεν θα τους κλάψει πια κανένας.