Μια διαδρομή από την κόλαση στον παράδεισο, μια ζωή περιπετειώδης, στα όρια της καταστροφής που σε κάθε βήμα φλέρταρε με τον θάνατο. Αυτή ήταν η ζωή του γνωστού στους γνωρίζοντες ράπερ Ξατάρ, τη ζωή του οποίου αφηγείται ο Φατίχ Ακίν στη νέα ταινία του «Το χρυσάφι του Ρήνου» (Rheingold), η οποία προβλήθηκε σε ειδική προβολή στο 63ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου και από την Πέμπτη προβάλλεται και στις κινηματογραφικές αίθουσες.
Κουρδικής καταγωγής, από το ιρανικό Κουρδιστάν, γεννήθηκε μέσα σε μια σπηλιά, την ώρα που ο καταυλισμός που ζούσε με τη μητέρα του βομβαρδιζόταν και εκείνη έτρεξε εκεί μέσα για να κρυφτεί. Ακολούθησε ο δρόμος της προσφυγιάς μέχρις ότου η οικογένειά του καταφέρει να βρει καταφύγιο στη Γερμανία. Ξένος σε μια ξένη χώρα, σε μια γειτονιά μεταναστών, ο μικρός Γκιγουάρ Χατζάμπι όπως είναι το όνομά του, μπλέχτηκε σε μικροπαραβάσεις αλλά σιγά-σιγά «ανέβηκε στην ιεραρχία» και κατέληξε να γίνει μεγαλέμπορος ναρκωτικών. Όταν όμως έγινε μια «στραβή» και έχασε ένα φορτίο ηρωίνης, μπροστά στον κίνδυνο να τον σκοτώσει ο ιδιοκτήτης του, σχεδίασε μια μεγάλη ληστεία για να ξελασπώσει. Μετά από αυτό συνελήφθη και φυλακίστηκε για πολλά χρόνια.
Μέσα στη φυλακή άρχισε να γράφει τραγούδια τα οποία κατάφερε να βγάλει έξω και σύντομα κυκλοφόρησε το πρώτου του σιντί, ενώ ο ίδιος βρισκόταν ακόμη πίσω από τα σίδερα. Τώρα πλέον ο Ξατάρ είναι ένα φτασμένος μουσικός της ραπ και προσπαθεί να αφήσει πίσω του όσα έζησε.
Ο Φατίχ Ακίν πήρε στα χέρια του την αυτοβιογραφία του Χατζάμπι και, με τον γνωστό δυναμισμό στην κινηματογράφηση, όπως και στις προηγούμενες ταινίες του, σκηνοθετεί και αφηγείται κόβοντας την ανάσα των θεατών. Η κάμερά του κινείται σαν δαιμονισμένη, στον πόλεμο, στην προσφυγιά, στο γκέτο, στη φυλακή, στους βρόμικους και ύποπτους δρόμους της πόλης. Κάνει φύλο και φτερό τον χαρακτήρα του Χατζάμπι, τον αντιμετωπίζει κατάματα, δεν τον καλοπιάνει. Δημιουργεί εντάσεις και έντονα συναισθήματα, μιλάει για τον σύγχρονο κόσμο, για τις δυτικές κοινωνίες, για τις κοινότητες των προσφύγων και των μεταναστών, για τα κυκλώματα διακίνησης ναρκωτικών. Δεν αφήνει τίποτε στο απυρόβλητο θέλοντας να περιγράψει το κοινωνικό πλαίσιο μέσα στο οποίο διαμορφώθηκε ο χαρακτήρας του ήρωά του.
Η ταινία, ακόμη κι αν φαντάζει κάπως παραφορτωμένη, δεν χάνει τη γοητεία της αφήγησης. Αντίθετα δημιουργεί εντάσεις και εσωτερικούς κραδασμούς και, φυσικά, υπενθυμίζει πως ο άνθρωπος αποτελείται από εύπλαστα υλικά, ακόμη κι όταν εξωτερικά μοιάζει σκληρός σαν πέτρα. Αρκεί να βρεθεί αυτό που θα απελευθερώσει από μέσα του την ανθρωπιά! Μια βαθιά ουμανιστική ταινία!