Ο Εούρικο Λάρα πρώτος (αριστερά) στην ομάδα της Γκρέμιο
Όταν ήταν μικρός ο Αίρτον Γκόντοφ, βραζιλιάνος δημοσιογράφος, επισκέφθηκε με τον πατέρα του το κοιμητήριο του Σάο Μιγκέλ στο Πόρτο Αλέγκρε. Αφού περιηγήθηκαν αρκετή ώρα σταμάτησαν μπροστά σε ένα τάφο που έγραφε: Εούρικο Λάρα (24 Ιανουαρίου 1897 – 6 Νοεμβρίου 1935). Ο πατέρας του Γκόντοφ ήθελε να του μιλήσει για έναν ξεχασμένο ήρωα του βραζιλιάνικου ποδοσφαίρου. Ο Εούρικο Λάρα γεννήθηκε στην περιοχή Ουρουγκουάιανα στη νότια Βραζιλία και ξεκίνησε την ποδοσφαιρική του καριέρα παίζοντας ως τερματοφύλακας στην ομάδα του στρατού. Τα τρομερά αντανακλαστικά του και η σιγουριά στις εξόδους του τον έκαναν να ξεχωρίσει αμέσως. Με τον καιρό η φήμη του εξαπλώθηκε και όλοι όσοι παρακολουθούσαν ποδόσφαιρο στην πολιτεία του Ριο Γκράντε ντο Σουλ είχαν ακούσει πως κοντά στα σύνορα με την Ουρουγουάη υπάρχει ένας τερματοφύλακας που όταν παίζει η ομάδα του δεν χάνει ποτέ.
Η πρόταση της Γκρέμιο
Η Γκρέμιο ήταν η πρώτη, μεγάλη, ομάδα που ενδιαφέρθηκε γι’ αυτόν, αλλά ο Λάρα αγαπούσε τόσο το μέρος που μεγάλωσε που για να αποφύγει τη μετακόμιση στο Πόρτο Αλέγκρε προσποιήθηκε τον άρρωστο. Μετά από πιέσεις μηνών, το 1920 πήρε μεταγραφή στην “κυανόμαυρη” ομάδα. Η βελτίωση του Λάρα ήταν θεαματική καθώς πρόσθετε στο παιχνίδι του χαρακτηριστικά που ελάχιστοι τερματοφύλακες της εποχής είχαν, όπως το να παίζει εκτός περιοχής. Μ’ αυτόν κάτω από τα δοκάρια, η Γκρέμιο κυριάρχησε και στο τοπικό πρωτάθλημα (δεν υπήρχε τότε εθνικό πρωτάθλημα Βραζιλίας) και στο πρωτάθλημα της πολιτείας, κατακτώντας 15 τίτλους σε 15 χρόνια!
Τα κατορθώματά του κυκλοφορούσαν σ’ όλη τη χώρα. Ελάχιστοι όμως κατάφεραν να τον δούνε εν δράσει, αφού στις κλήσεις για την εθνική Βραζιλίας εκείνη την εποχή συμπεριλαμβάνονταν μόνο παίκτες από την πρωτεύουσα και τις μεγάλες πολιτείες της χώρας. Έτσι οι υπόλοιποι Βραζιλιάνοι απλά άκουγαν ιστορίες για τα κατορθώματά του, όπως για τη μέρα που οι επίλεκτοι της πολιτείας αντιμετώπισαν τους επίλεκτους της πολιτείας Σάο Πάουλο. Εκεί ο Λάρα ήρθε για πρώτη φορά αντιμέτωπος με τους καλύτερους παίκτες της χώρας. Η ομάδα του Λάρα έχασε αναμενόμενα, αλλά στο τέλος του αγώνα όλο το γήπεδο αποθέωσε τον 25χρονο τερματοφύλακα.
Η ομάδα της καρδιάς του
Το φθινόπωρο του 1935, ο 38χρονος πλέον τερματοφύλακας, που είχε ήδη θέματα με την καρδιά του, έμαθε ότι πάσχει από φυματίωση. Οι γιατροί του είπαν πως πρέπει να παρατήσει άμεσα το ποδόσφαιρο και να νοσηλευτεί. Την ίδια περίοδο όμως η Γκρέμιο έδινε τα τελευταία κρίσιμα παιχνίδια που θα έκριναν το πρωτάθλημα. Ο Λάρα ήταν ο αρχηγός και ηγέτης της ομάδας. Δεν υπήρχε καμία περίπτωση να την αφήσει μόνη. Η μοίρα το έφερε έτσι που στο τελευταίο παιχνίδι της σεζόν, η Γκρέμιο αντιμετώπιζε την αιώνια αντίπαλο της, Ιντερνασιονάλ, σ’ένα ακόμα “Gre-nal”, ένα από τα πιο φανατισμένα τοπικά ντέρμπι της Λατινικής Αμερικής. Το πρωί του αγώνα ο Εούρικο Λάρα, που λίγες μέρες πριν είχε νοσηλευτεί γιατί η υγεία χειροτέρευε μέρα με τη μέρα, πήρε τη μεγάλη απόφαση να παίξει. Έφυγε από το νοσοκομείο χωρίς άδεια και εμφανίστηκε στα αποδυτήρια λίγο πριν τη σέντρα, φορώντας τη στολή της ομάδας κάτω από τα ρούχα του και λέγοντας στον προπονητή “ήρθα για να παίξω”. Όταν η Γκρέμιο μπήκε στο γήπεδο οι οπαδοί της ξεσηκώθηκαν, βλέποντας τη γνώριμη, λατρεμένη φιγούρα του αρχηγού να βγαίνει πρώτη από τα αποδυτήρια. Ο Λάρα έβγαλε όλο το πρώτο ημίχρονο, σώζοντας αρκετές φορές την εστία του. Στο ημίχρονο όμως κατέρρευσε. Ένα ασθενοφόρο τον μετέφερε εσπευσμένα στο νοσοκομείο, απ’όπου και έμαθε ότι η αγαπημένη του Γκρέμιο κέρδισε τον τίτλο. Μερικές εβδομάδες αργότερα άφησε την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο. Τη μέρα της κηδείας του τα πάντα στο Πόρτο Αλέγκρε σταμάτησαν για λίγο. 30.000 άνθρωποι, ανάμεσα τους και οπαδοί της Ιντερνασιονάλ, συμμετείχαν στο τελευταίο αντίο.
Δυο δεκαετίες μετά, ένας από τους πιο διάσημους Βραζιλιάνους συνθέτες της εποχής, ο Λουπιτσίνιο Ροντρίγκες, κλήθηκε να γράψει τον ύμνο της Γκρέμιο. Στους στίχους του συμπεριέλαβε ένα τετράστιχο για τον “αθάνατο Λάρα”, τα ιδανικά του οποίου “οδηγούν όλο το σύλλογο μέχρι και σήμερα”. Είναι ο μοναδικός παίκτης που το όνομα του αναφέρεται σε ύμνο ομάδας στη Βραζιλία.