Μέσα και ενάντια στο κράτος

Πίνακες της Denise Dalzell

Σήμερα δημοσιεύουμε ένα κείμενο του Τζέιμς Σνάιντερ, συνιδρυτή της οργάνωσης Momentum (βλ. υποσημείωση 6), πρώην διευθυντή επικοινωνιακής στρατηγικής του βρετανικού Εργατικού Κόμματος, όταν στην ηγεσία του ήταν ο Τζέρεμι Κόρμπιν του οποίου ο Σνάιντερ ήταν εκπρόσωπος Τύπου, και σημερινού υπεύθυνου επικοινωνίας της Προοδευτικής Διεθνούς.¹ Το κείμενο του δημοσιεύτηκε στον ιστότοπο της αριστερής οργάνωσης εναλλακτικών ΜΜΕ, Novara Media, με τίτλο “The State”, στο πλαίσιο μιας σειράς έξι παρεμβάσεων του αρθρογράφου υπό τον γενικό τίτλο “How We Win” [Πώς θα νικήσουμε] (https://novaramedia.com/2021/03/17/how-we-win-the-state/). Αν και το άρθρο αναφέρεται στη βρετανική εμπειρία, όσες και όσοι το διαβάσουν θα διαπιστώσουν ότι το περιεχόμενό του είναι χρήσιμο και στην ελληνική ριζοσπαστική Αριστερά.

Χ.Γο.

Οι σοσιαλιστές δεν θα πραγματοποιήσουν ποτέ μια ριζική κοινωνική αλλαγή αν αγνοήσουν το ζήτημα της κρατικής εξουσίας. Το κράτος δεν είναι ένας ουδέτερος θεσμός, αλλά ούτε είναι απλώς η εκτελεστική επιτροπή της άρχουσας τάξης. Είναι μια δύναμη που καθορίζει πολλούς τομείς της ζωής μας μέσω νόμων και φόρων, ποινών και επιβραβεύσεων.

Οι σοσιαλιστές δεν χρειάζονται μόνο ένα πολιτικό σχέδιο για να πάρουν τα ηνία του κράτους, αλλά και μια στρατηγική για τον μετασχηματισμό του. Αυτό είναι ένα δύσκολο έργο. Προϋποθέτει να μπούμε τόσο στα πολιτικά κόμματα, όσο και στους κρατικούς θεσμούς οι οποίοι συχνά είναι αντίθετοι με τα συμφέροντα των πολλών.

Παρόλο που αρκετοί από τους πρωταγωνιστές του κορμπινισμού ακολούθησαν τα χνάρια ανθρώπων όπως ο Τόνι Μπεν, ο Ραλφ Μίλιμπαντ και ο Λίο Πάνιτς που είχαν τη θέση «μέσα και ενάντια στο κράτος», οι προετοιμασίες του κόμματος για την ανάληψη της κυβέρνησης ήταν ανεπαρκείς. Τα νομοσχέδια εκπονήθηκαν σε συνεργασία με τα μέλη της σκιώδους κυβέρνησης, αλλά αντιμετώπιζαν το πρόγραμμα του κόμματος σαν κάτι που θα μπορούσε να εφαρμοστεί από τον υπάρχοντα κρατικό μηχανισμό, χωρίς μαζικές λαϊκές κινητοποιήσεις και με μικρές αντιδράσεις από την πλευρά του κατεστημένου. Μετά από συναντήσεις με υψηλόβαθμους δημόσιους υπαλλήλους σχετικά με το πολιτικό πρόγραμμα των Εργατικών για το 2019, ένα ανώτατο στέλεχος της ομάδας του Κόρμπιν ανέφερε ότι οι λειτουργοί της δημόσιας διοίκησης ήταν «ειλικρινά ενθουσιασμένοι» και πρόθυμοι να εφαρμόσουν τους νόμους που θα έφερνε στο κοινοβούλιο μια κυβέρνηση του Εργατικού Κόμματος. Αυτές οι ελπίδες θα διαλύονταν αν έρχονταν σε επαφή με την πραγματικότητα.

Αν θέλουμε να υλοποιήσουμε τη μακροπρόθεσμη φιλοδοξία μας να αναλάβουμε την κυβέρνηση για να μετασχηματίσουμε την κρατική εξουσία, δεν μπορούμε να επιτρέψουμε τη διατήρηση αυτής της λανθασμένης πολιτικής.

Κάποιοι μπορεί να θεωρούν ότι η εστίαση στο κράτος την περίοδο μετά τον Κόρμπιν είναι δονκιχωτική: ο Στάρμερ έχει αποκλείσει τους σοσιαλιστές από την ηγετική ομάδα του και είναι ένας πολιτικός του κατεστημένου, όχι του κινήματος. Εμείς, όμως, πρέπει να χρησιμοποιήσουμε αυτό το διάστημα για να αναπτύξουμε τις ικανότητές μας να δρούμε μέσα και ενάντια στο κράτος, ώστε να είμαστε έτοιμοι για την επόμενη ευνοϊκή πολιτική εξέλιξη.

Αυτός ο προσανατολισμός με επίκεντρο το κράτος δεν είναι κοινοβουλευτικός - κάθε άλλο. Πρέπει να υπερβούμε τον κοινοβουλευτικό λενινισμό που διέτρεχε εμμέσως μεγάλο μέρος της στρατηγικής κατεύθυνσης του σχεδίου Κόρμπιν. Το κοινοβούλιο δεν είναι το πεδίο όπου το σοσιαλιστικό κίνημα είναι πιο ισχυρό, πιο δυναμικό ή πιο προωθημένο.

Η στρατηγική μιας σοσιαλιστικής κυβέρνησης

Για να καταφέρουμε να εφαρμοστούν εκτεταμένες μεταρρυθμίσεις, πρέπει να επιτύχουμε τα εξής: ένα υψηλό επίπεδο οργάνωσης των προοδευτικών δυνάμεων∙ ένα υψηλότερο επίπεδο ικανότητας αυτών των δυνάμεων να κινούνται ανάμεσα στα πολλά εμπόδια που θα μπαίνουν στο δρόμο τους και να αντιστέκονται σ’ αυτά∙ και μια ικανότητα να προκαλούμε μαζικές λαϊκές κινητοποιήσεις υπέρ των πολιτικών μας. Η στρατηγική «μέσα και ενάντια στο κράτος» απαιτεί την ύπαρξη και τον συνδυασμό και των τριών αυτών στοιχείων.

Στόχος αυτής της στρατηγικής είναι να επιτευχθεί μια ριζική αλλαγή στην ισορροπία ισχύος, εισοδήματος και πλούτου. Ένα βασικό και απαραίτητο βήμα είναι η νίκη στις εκλογές στο πλαίσιο του σημερινού συστήματος και του σημερινού συσχετισμού δυνάμεων, ώστε να μπορέσουμε να κάνουμε σημαντικές αλλαγές που θα βελτιώσουν αισθητά τη ζωή της συντριπτικής πλειοψηφίας. Αλλά η κατάκτηση της εξουσίας σημαίνει να προχωρήσουμε παραπέρα, ενισχύοντας την αυτοπεποίθηση και τις ικανότητες των ανθρώπων ώστε να είναι ικανοί για μια συλλογική αυτοδιαχείριση, μέσα από ριζικές, διαρθρωτικές και θεσμικές αλλαγές για τον εκδημοκρατισμό του κράτους, της οικονομίας και της κοινωνίας.

Από αυτή την ανάλυση προκύπτει ότι στην πρώτη θητεία της κάθε σοσιαλιστική κυβέρνηση πρέπει να εφαρμόσει τρία είδη πολιτικής. Το πρώτο είναι ένα σύνολο άμεσων μέτρων, χρησιμοποιώντας τους υπάρχοντες μοχλούς κρατικής πολιτικής, όπως η φορολογία και οι δαπάνες, για να βελτιώσει τη ζωή των ανθρώπων.

Το δεύτερο είναι μέτρα που θα μετατοπίσουν την ηγεμονία. Αυτά τα μέτρα πρέπει να είναι ριζοσπαστικά και να προκαλέσουν αντιδράσεις –όχι όπως οι φορολογικές ελαφρύνσεις του Μπράουν, που πάρθηκαν πίσω², αλλά όπως ο κατώτατος μισθός, που δεν μπορεί να αναιρεθεί.

Το τρίτο είναι μη ρεφορμιστικές μεταρρυθμίσεις: εκείνες που αγγίζουν τα όρια του εφικτού. Παραδείγματα είναι η δημιουργία του ΕΣΥ τη δεκαετία του 1940 και, σήμερα, το καθολικό βασικό μέρισμα.

Πόσα μέτρα αυτού του τρίτου είδους μπορούν να εφαρμοστούν είναι κάτι που θα εξαρτηθεί κυρίως από τον συσχετισμό δυνάμεων στην κοινωνία και στο ίδιο το κίνημα παρά από την τεχνική ικανότητα της διοίκησης. Εάν εφαρμοστεί αποτελεσματικά έτσι ώστε να υπερβεί την αντίθεση των ελίτ, αυτή η δέσμη μέτρων θα μπορούσε να έχει μη αναστρέψιμο χαρακτήρα, δημιουργώντας μια ισχυρή δυναμική προς προοδευτική κατεύθυνση.

Αυτή η φιλόδοξη προσπάθεια για να ωφεληθούν οι άνθρωποι σήμερα, με την αντιμετώπιση των επιθέσεων της άρχουσας τάξης και τη ριζική μετατόπιση του συσχετισμού δυνάμεων με μη ρεφορμιστικές μεταρρυθμίσεις θα απαιτήσει ένα υψηλό επίπεδο ικανοτήτων και δεξιοτήτων απ’ άκρου σ’ άκρο του κινήματός μας. Πρέπει να προετοιμαζόμαστε από τώρα.

Πέρα από τη δημιουργία κινημάτων και την ανάπτυξη των ικανοτήτων και της συλλογικής βούλησης του κόμματος για μια πραγματική αλλαγή, υπάρχουν δύο πράγματα που μπορούμε να κάνουμε άμεσα για να προετοιμαζόμαστε.

Πρώτον, πρέπει να εκπαιδεύσουμε το κίνημά μας σχετικά με τις προκλήσεις της κρατικής εξουσίας, ώστε να διασφαλίσουμε ότι θα την λάβουμε σοβαρά υπόψη ως ένα πεδίο του αγώνα μας. Οι προσπάθειες πολιτικής εκπαίδευσης, όπως αυτήν που προσφέρουν το The World Transformed³, το Political Education Project⁴ και τα προγράμματα πολιτικής εκπαίδευσης των συνδικάτων θα πρέπει να περιλάβουν ένα μάθημα για την κρατική θεωρία και πρακτική.

Αυτή η εκπαίδευση πρέπει να είναι διαθέσιμη σε εκπροσώπους των συνδικάτων στους χώρους εργασίας, ανθρώπους που οργανώνουν τα μέλη μιας κοινότητας για διάφορες διεκδικήσεις, σοσιαλιστές βουλευτές και τους συνεργάτες τους, δημοτικούς συμβούλους και μελλοντικούς υποψήφιους για τις δημοτικές εκλογές, καθώς και σε μέλη των οργανώσεων βάσης του κόμματος. Εκτός από την λεπτομερή αξιολογική περιγραφή της λειτουργίας του σύγχρονου βρετανικού κράτους, η εκπαίδευση θα συνδυάζει το έργο θεωρητικών όπως ο Ραλφ Μίλιμπαντ, ο Νίκος Πουλαντζάς, ο Αντρέ Γκορζ και ο Λίο Πάνιτς με τις πρακτικές εμπειρίες των αριστερών που έχουν δραστηριοποιηθεί μέσα στο κράτος, είτε ιστορικά στο Ηνωμένο Βασίλειο, είτε σε διάφορες περιόδους αλλά και τα πρόσφατα χρόνια στο εξωτερικό.

Η σημασία της τοπικής αυτοδιοίκησης

Αλλά η εκπαίδευση είναι κάτι περισσότερο από μελέτη. Οι σοσιαλιστές πρέπει επιπλέον να αποκτήσουν πρακτική εμπειρία στη χρησιμοποίηση του κράτους για προοδευτικούς σκοπούς μέσω της τοπικής αυτοδιοίκησης.

Τα δημοτικά συμβούλια έχουν κακή φήμη. Έχουν απογυμνωθεί από τις αρμοδιότητές τους, με αποτέλεσμα να είναι ένας θεσμός που λίγο διαφέρει από φορείς που έχουν την ευθύνη εφαρμογής της λιτότητας. Ορισμένα από αυτά είναι διεφθαρμένα∙ άλλα είναι αναποτελεσματικά. Ενώ υπάρχουν κάποιοι εξαιρετικοί δημοτικοί σύμβουλοι του Εργατικού Κόμματος, πολλοί είναι εκείνοι που βλέπουν αυτή τη δουλειά ως εφαλτήριο για κάτι καλύτερο ή ως ανταμοιβή για το γεγονός ότι στις εκλογές πηγαίνουν από πόρτα σε πόρτα και γεμίζουν φακέλους με προπαγανδιστικό υλικό.

Όμως η τοπική αυτοδιοίκηση μπορεί να δώσει την ευκαιρία στους σοσιαλιστές όχι μόνο να αποκτήσουν εμπειρία για τη δημόσια διοίκηση και να μάθουν να λειτουργούν μέσα στο κράτος, αλλά και για να ενεργοποιούν τα κινήματα και να κάνουν κάτι καλό για τις κοινότητές τους.

Παρά την αυξημένη εκπροσώπηση των σοσιαλιστών στην τοπική αυτοδιοίκηση τα τελευταία χρόνια, κυρίως λόγω των φυσιολογικών αλλαγών στην εκπροσώπηση που προκάλεσαν οι επιλογές υποψηφίων του Εργατικού Κόμματος, κανένα συνεκτικό πρόγραμμα για τον δημοτικό σοσιαλισμό δεν εκπονήθηκε επί αρχηγίας Κόρμπιν. Τα επιτυχημένα παραδείγματα είναι πολύ λίγα και αυτά που υπάρχουν, όπως στους δήμους του Πρέστον ή του Σάλφορντ, δεν είναι τόσο γνωστά όσο θα έπρεπε.

Όμως, τα παραδείγματα δημοτικού σοσιαλισμού αποτελούν ζωτικό μέρος μιας σοσιαλιστικής στρατηγικής. Η συγκέντρωση των μελών του Εργατικού Κόμματος, συμπεριλαμβανομένων αυτών που ανήκουν στην αριστερή του πτέρυγα, σε μητροπολιτικές περιοχές θεωρείται συχνά ένα αρνητικό φαινόμενο, ιδίως μετά την απώλεια πολλών εδρών σε μικρές και μεσαίες πόλεις στις γενικές εκλογές του 2019. Οι προσπάθειες να αυξηθούν τα μέλη και να ενισχυθεί ο σοσιαλιστικός προσανατολισμός τους στις λεγόμενες «κόκκινες περιοχές» - όπως η πρωτοβουλία «Ούτε βήμα πίσω» των Τζον Τρίκετ, Ίαν Λάβερι και Λόρα Σμιθ⁵ αξίζουν την υποστήριξή μας. Αλλά παράθυρα ευκαιρίες ανοίγει και ο μεγάλος αριθμός μελών του κόμματος στις πόλεις.

Ο κορμπινισμός δεν ήταν σε καμία περίπτωση μόνο ένα φαινόμενο των πόλεων, αλλά είχε τη μεγαλύτερη απήχηση στην αναδυόμενη «νέα εργατική τάξη» των ενοικιαστών, των επισφαλώς εργαζομένων και των υπερχρεωμένων ανθρώπων που συγκεντρώνονται σ’ αυτές. Υπάρχει ένας σημαντικός αριθμός ψηφοφόρων που θέλει μια πιο ριζοσπαστική πολιτική από τα δημοτικά συμβούλια και τις διοικήσεις των δήμων. Ο δημοτικός σοσιαλισμός θα μπορούσε να καλύψει τις επιθυμίες αυτών των ψηφοφόρων.

Αυτή η ευκαιρία για τους σοσιαλιστές θα μπορούσε να αξιοποιηθεί μέσω του μηχανισμού του Εργατικού Κόμματος, το οποίο έχει σχετικά δημοκρατικούς κανόνες για την επιλογή των υποψήφιων συμβούλων. Οι σοσιαλιστές πρέπει να καταβάλουν συντονισμένες προσπάθειες, με την υποστήριξη του Momentum⁶ και των συνδικάτων με αριστερό πρόσημο, για να αντικαταστήσουν τους αντισοσιαλιστές, καθεστωτικούς δημοτικούς συμβούλους του Εργατικού Κόμματος με σοσιαλιστές δημοτικούς συμβούλους, συνδεδεμένους με το κίνημα.

Αυτές οι αλλαγές έχουν ήδη πραγματοποιηθεί οργανικά, με το Momentum να έχει συγκροτήσει ένα δίκτυο σοσιαλιστών δημοτικών συμβούλων, αλλά μια πιο δημόσια και ενεργή προσπάθεια θα μπορούσε να οδηγήσει σε αριστερές πλειοψηφίες στα Τοπικά Εκλογικά Φόρουμ που καταρτίζουν τις λίστες των υποψηφίων και διαχειρίζονται τις διαδικασίες για τις δημοτικές εκλογές.

Για να γίνει αυτό με έναν αποτελεσματικό τρόπο, η ενεργή αριστερή μειοψηφία του τοπικού Εργατικού Κόμματος πρέπει να κάνει περισσότερα για να ενθαρρύνει την ανενεργή πλειοψηφία. Ένα δημόσιο σχέδιο για την συγκρότηση ενός προγράμματος για τον δημοτικό σοσιαλισμό σε όλη τη χώρα, το οποίο θα προωθεί θετικές αλλαγές για τη ζωή των ανθρώπων και θα προσφέρει στους σοσιαλιστές πρακτική κυβερνητική εμπειρία, θα μπορούσε να βοηθήσει στην κινητοποίηση της υποστήριξης που είναι ανάγκη να υπάρχει από τα μέλη που δεν έχουν τόσο ενεργή συμμετοχή στο κόμμα.  Η επίσημη συμμαχία μεταξύ του Socialist Campaign Group⁷, του Momentum και των αριστερών συνδικάτων θα προκαλέσει το ενδιαφέρον ανθρώπων σε εθνικό επίπεδο σε μια καμπάνια με στόχο να πετύχουμε αλλαγές στους δήμους όλης της χώρας, αλλά παράλληλα με την ύπαρξη ενός δημοφιλούς και εφαρμόσιμου πολιτικού προγράμματος πρέπει να καταρτιστούν και οι υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι ώστε να εξασφαλιστεί ότι αυτό το πρόγραμμα θα μπορέσει να υλοποιηθεί.

Η ύπαρξη περισσότερων δημοτικών συμβουλίων με σοσιαλιστικές πλειοψηφίες θα μπορούσε να δώσει τεράστια ώθηση στα κοινωνικά κινήματα. Το Δημοτικό Συμβούλιο του Μείζονος Λονδίνου, για παράδειγμα, ενεργοποίησε και υποστήριξε τα κινήματα στην πρωτεύουσα τη δεκαετία του 1980 ανοίγοντας τις πόρτες του Δημαρχείου στους κατοίκους και επιχορηγώντας τοπικές ομάδες.

Τα σοσιαλιστικά δημοτικά συμβούλια θα μπορούσαν να βοηθήσουν τα σημερινά κινήματα με παρόμοιο τρόπο. Επαναφέροντας στη διοίκηση των δήμων τις υπηρεσίες που έχουν παραχωρηθεί σε ιδιωτικές επιχειρήσεις, τα δημοτικά συμβούλια θα μπορούσαν να επιβάλλουν ένα κατώτατο όριο αμοιβών και εργασιακών συνθηκών και να δημιουργήσουν αξιοπρεπείς, θέσεις εργασίας με την εξασφάλιση των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων των δημοτικών υπαλλήλων και εργατών. Τα δημοτικά συμβούλια θα μπορούσαν επιπλέον να στηρίξουν τις προσπάθειες συγκρότησης συνδικαλιστικών οργανώσεων σε μεγάλους εργοδότες που δραστηριοποιούνται στο δήμο τους, χρησιμοποιώντας τις επικοινωνιακές δυνατότητες της δημοτικής αρχής για την υπεράσπιση των συνδικάτων και αναθέτοντας έργα μόνο σε εταιρείες στις οποίες υπάρχει συνδικαλιστική εκπροσώπηση των εργαζόμενων.

Τα σοσιαλιστικά δημοτικά συμβούλια θα μπορούσαν να εμφυσήσουν πάλι ζωή στους κεντρικούς δρόμους και στις θλιβερές αγορές, μετατρέποντας τα άδεια καταστήματα σε χώρους διάφορων κοινωνικών χρήσεων. Θα μπορούσαν να δημιουργηθούν χώροι για κοινοτικές οργανώσεις, ομάδες υποστήριξης, εργατικές διεκδικήσεις, κινήματα ενοικιαστών και ανέργων, ή να χρησιμοποιηθούν ως θερμοκοιτίδες νέων συνεταιρισμών και κοινωνικών επιχειρήσεων, καθώς και ομάδων αλληλοβοήθειας. Με αυτόν το τρόπο, τα σοσιαλιστικά δημοτικά συμβούλια θα μπορούσαν να συμβάλουν στην εμβάθυνση της οργάνωσης προοδευτικών πρωτοβουλιών και κοινοτικής υποστήριξης που πραγματοποιούνται ήδη στην περιοχή τους.

Μια στρατηγική αυτού του τύπου όχι μόνο θα στήριζε τα κινήματα, αλλά και θα άρχιζε να θέτει τις βάσεις ενός προγράμματος για μια κυβέρνηση των Εργατικών με επικεφαλής σοσιαλιστές, ακριβώς κατά τον ίδιο τρόπο που το London County Council-LCC (Κομητειακό Συμβούλιο του Λονδίνου)⁸ βοήθησε το έργο της κυβέρνησης του 1945.

Ο σημερινός δημοτικός σοσιαλισμός θα μπορούσε να είναι παράδειγμα σε τοπικό επίπεδο αυτού που είναι εφικτό σε εθνικό επίπεδο, με τον συμμετοχικό προϋπολογισμό, τη μαζική δημοτική στέγαση, τη δημόσια ιδιοκτησία των δεδομένων, ακόμη και με ένα πράσινο New Deal.

Ο Λίο Πάνιτς συνόψισε τις αλλαγές στην Αριστερά τα τελευταία χρόνια ως μια στροφή «από τη διαμαρτυρία στην πολιτική». Για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, πήραμε στα σοβαρά την πιθανότητα να γίνουμε κυβέρνηση. Το γεγονός ότι αυτή τη φορά αποτύχαμε δεν πρέπει να αμβλύνει την εστίασή μας στο κράτος: αν δεν προετοιμαζόμαστε να χρησιμοποιήσουμε την εξουσία, την αφήνουμε να χρησιμοποιηθεί εναντίον μας.

Συμμετέχοντας στο θεσμό της τοπικής αυτοδιοίκησης όχι μόνο μπορούμε να πετύχουμε άμεσα κάποιο καλό αποτέλεσμα, αλλά και να χρησιμοποιήσουμε αυτή την εξουσία για να ενισχύσουμε τόσο τις δυνάμεις του κινήματός μας όσο και τις ικανότητες των μελών μας να αναλάβουν τα ηνία της κεντρικής κυβέρνησης όταν υπάρξουν ευνοϊκότερες εξελίξεις.

Μετάφραση-Επιμέλεια: Χάρης Γολέμης

Σημειώσεις του Μεταφραστή:

1. Η Προοδευτική Διεθνής (Progressive International) είναι διεθνής οργάνωση, στην οποία συμμετέχουν οργανώσεις και προσωπικότητες της Αριστεράς από όλο τον κόσμο, περιλαμβανομένων του Νόαμ Τσόμσκι, της Ναόμι Κλάιν, του Τζέρεμι Κόρμπιν, του Γιάννη Βαρουφάκη κ.α.

2. Ο Γκόρντον Μπράουν ήταν υπουργός οικονομικών στην κυβέρνηση Μπλερ από το 1997 έως το 2007. Στον προϋπολογισμό του 1999 μείωσε τον φόρο για τα χαμηλά εισοδήματα (4335-5835 λίρες τον χρόνο) στο 10%. Ο ίδιος κατάργησε αυτήν τη φορολογική ελάφρυνση το 2008.

3. ΤοThe World Transformed (ή TWT) είναι ένα πολιτικό φεστιβάλ που γίνεται κάθε Σεπτέμβριο την ίδια περίοδο με το Συνέδριο του Εργατικού Κόμματος. Οι οργανωτές του προέρχονται κυρίως από την αριστερή τάση του κόμματος, Μomentum.

4. Μια πρωτοβουλία σοσιαλιστών και ακτιβιστών του εργατικού κινήματος στη Βρετανία, την Ιρλανδία και τις ΗΠΑ με στόχο την αυτομόρφωση των εργατών.

5. Οι τρεις αριστεροί σοσιαλιστές βουλευτές Τρίκετ, Λάβερι και Σμιθ ίδρυσαν την οργάνωση “No Holding Back”, τον Νοέμβριο του 2020, για να επικοινωνούν, κυρίως μέσω podcasts, με τη βάση του Εργατικού Κόμματος, αλλά και γενικότερα τον λαϊκό κόσμο της Βρετανίας, μετά την δεξιά στροφή του υπό την ηγεσία του Νικ Στάρμερ.

6. Το Momentum είναι  μια αριστερή βρετανική πολιτική οργάνωση, που ιδρύθηκε το 2015 κατά την εκστρατεία του Τζέρεμι Κόρμπιν να αναλάβει την ηγεσία του Εργατικού Κόμματος, έχοντας ως βασικό στόχο «να δημιουργήσει ένα μαζικό κίνημα για μια πραγματική προοδευτική αλλαγή». Από το 2017 όλα τα μέλη της οργάνωσης πρέπει να είναι και μέλη του κόμματος.

7. Το Socialist Campaign Group [Ομάδα Σοσιαλιστικής Καμπάνιας] είναι η ομάδα των αριστερών σοσιαλιστών βουλευτών του Εργατικού Κόμματος.

8. Το London County Council (LCC) ιδρύθηκε το 1899 και ήταν μέχρι τη διάλυσή του, το 1965, και την αντικατάστασή του από το Greater London Council, το βασικό τοπικό κυβερνητικό σώμα της Κομητείας του Λονδίνου. Από το 1934 μέχρι τo  1965 ήταν υπό την επιρροή του Εργατικού Κόμματος.