Το 2013, με τη θαυμάσια μικρού μήκους ταινία «Red Hulk», με θέμα την εμπλοκή ενός νεαρού με μια ναζιστική οργάνωση, η Ασημίνα Προέδρου θριάμβευσε στο Φεστιβάλ της Δράμας. Και να που ήρθε η ώρα να αποδείξει πως η ταινία εκείνη δεν ήταν ένα «πυροτέχνημα» αλλά απλώς η αρχή. Απόδειξη η ταινία «Πίσω από τις θημωνιές» που απολαύσαμε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Ο Στέργιος ζει σε ένα χωριό στη Δοϊράνη, μαζί με τη γυναίκα του την Μαρία και την κόρη του την Αναστασία. Βγάζει τα προς το ζην ψαρεύοντας στη λίμνη ενώ η γυναίκα του ασχολείται με εράνους της εκκλησίας και η κόρη του είναι ασκούμενη νοσηλεύτρια στο νοσοκομείο του Κιλκίς. Δεν θέλει πολλά πάρε δώσε με τον αδελφό της γυναίκας του, τον Δημήτρη, επειδή ο τελευταίος κάνει ύποπτες δουλειές. Όταν όμως ο Στέργιος καλείται ως κατηγορούμενος να καταθέσει για μια παλιά υπόθεση που έχει να κάνει με ένα μεγάλο χρέος, αναγκάζεται να ζητήσει βοήθεια από τον Δημήτρη, ο οποίος θα του την προσφέρει με αντάλλαγμα να δουλέψει γι’ αυτόν. Όλα συμβαίνουν την εποχή που μια σειρά από χώρες της Ευρώπης, με πρώτη τη Γερμανία, αποφάσισαν να κλείσουν προσωρινά τα σύνορα στους πρόσφυγες με αποτέλεσμα χιλιάδες απεγνωσμένοι άνθρωποι να συρρεύσουν στα σύνορα και κυρίως στην Ειδομένη πίσω από τον φράχτη που είχε σηκώσει για να τους εμποδίσει η κυβέρνηση της Βόρειας Μακεδονίας (τότε ονομαζόταν ακόμη FYROM). Πολλοί από αυτούς τους απελπισμένους ανθρώπους πληρώνουν διακινητές για να περάσουν τα σύνορα μέσω της Δοϊράνης. Σ’ αυτό το σκηνικό, η Ασημίνα Προέδρου χτίζει την ταινία της. Την χωρίζει σε τρία κεφάλαια και έναν επίλογο, με το καθένα να έχει αναφορά στα τρία πρόσωπα της οικογένειας, τον Στέργιο, την Μαρία και την Ασημίνα, μέσα από τα μάτια των οποίων βλέπουμε γεγονότα που σαν μικρές ψηφίδες ενώνονται συμπληρώνοντας το παζλ.
Συγκλονιστική ταινία που διεισδύει στα γεγονότα και τα βλέπει όχι ως παρατηρητής, όχι ως ρεπόρτερ αλλά με τα μάτια του ανθρώπου που τα βιώνει. Και το πώς αυτά μπορούν να αποδομήσουν τις οικογενειακές σχέσεις, να αφυπνίσουν το ένστικτο της επιβίωσης, να βγάλουν τον χειρότερο ή τον καλύτερο εαυτό. Με εμπνευσμένη σκηνοθεσία η Προέδρου χτίζει χαρακτήρες, δημιουργεί ανατροπές, εξερευνά τις οικογενειακές σχέσεις, κοιτάζει κατάματα το κοινωνικό και πολιτικό ζήτημα. Δεν υπάρχουν δικαιολογίες, υπάρχουν θύτες και θύματα, αλληλέγγυοι και διακινητές, αληθινοί άνθρωποι και υποκριτές.
Με υποδειγματικό σκηνοθετικό ρυθμό, που διατηρεί το ενδιαφέρον καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας, κοντινά και δυναμικά πλάνα, η Ασημίνα Προέδρου ξεδιπλώνει ένα άψογα δομημένο σενάριο και αφηγείται μια συναρπαστική ιστορία. Και τι βλέπουμε στο θαυμάσιο φινάλε; Ένα γλέντι όπου χορεύουν όλοι μαζί, ο παπάς, ο δικηγόρος, ο διακινητής κι η ψευδομάρτυρας, την ώρα που κάποιοι άλλοι προσπαθούν να λυτρωθούν από τα φαντάσματα που τους βασανίζουν επιλέγοντας το φευγιό!
Εξαιρετική η μουσική επένδυση του Μάριου Στρόφαλη, πολύ καλές ερμηνείες
(Στάθης Σταμουλακάτος, Λένα Ουζουνίδου, Ευγενία Λάβδα, Χρήστος Κοντογεώργης, Ντίνα Μιχαηλίδου κ.ά.) σε μια ταινία που δεν της λείπει τίποτα!