Δεν είχαμε αμφιβολίες ότι η ιταλική κυβέρνηση θα προχωρούσε ακάθεκτη στην υλοποίηση του έργου της, όσο βέβαια θα της το επέτρεπαν οι ενδοπαραταξιακές διενέξεις λόγω των διαφορετικών προτεραιοτήτων των κομμάτων που απαρτίζουν τον δεξιό συνασπισμό.
Για παράδειγμα, οι Αδελφοί της Ιταλίας βλέπουν με αμηχανία τη «Διαφοροποιημένη Αυτονομία» των περιφερειών που επιδιώκει να περάσει με νόμο η Λέγκα, εφόσον το κόμμα της Μελόνι είναι υπέρ του αυταρχικού συγκεντρωτικού κράτους. Η διαφοροποιημένη αυτονομία δηλώνει τη μερική επιστροφή της Λέγκα (έπειτα από την προσπάθειά της να πιστωθεί ως εθνικό κόμμα, που ουσιαστικά απέτυχε) στον παλιό της εαυτό, στο κόμμα που υποστηρίζει τα συμφέροντα του πλούσιου Βορρά, αφήνοντας τον φτωχότερο Νότο στην τύχη του. Από την άλλη, η Λέγκα διατείνεται ότι συμφωνεί με την επιθυμία των Αδελφών της Ιταλίας για αλλαγή του πολιτικού συστήματος σε ημι-προεδρικό, σε ένα αλαλούμ που ασφαλώς αντιλαμβάνονται οι ψηφοφόροι της και συνεχώς την εγκαταλείπουν.
Μια δημοσκόπηση της SWG καταγράφει πρόθεση ψήφου 30,8 % για τους Αδελφούς της Ιταλίας, 17,4% για το Κίνημα 5 Αστέρων, 14% για το Δημοκρατικό Κόμμα, 8,5% για τον συνασπισμό Καλέντα –Ρέντσι , 6,6% για την Forza Italia, 3,8% για Ιταλική Αριστερά- Πράσινους και 1,8% για τη Λαϊκή Ενότητα.
Στην ίδια δημοσκόπηση φαίνεται ότι η κυβέρνηση έχει χάσει μεγάλο μέρος από την εκτίμηση των ιταλών ψηφοφόρων, καθώς το 50% θεωρούσε στην αρχή της νομοθετικής περιόδου ότι βρίσκεται στον σωστό δρόμο, ενώ τώρα το ποσοστό έχει μειωθεί στο 37%, κυρίως λόγω της μη μείωσης των έμμεσων φόρων στα καύσιμα, ενώ η Μελόνι υποσχόταν προεκλογικά ότι θα τους μειώσει.
Από το βράδυ της 24ης Ιανουαρίου έως το βράδυ της 25ης, 24ωρη απεργία στα βενζινάδικα, με τις ομοσπονδίες τους να κατηγορούν την κυβέρνηση ότι με τις ανακοινώσεις της «αφήνει να εννοηθεί ότι τα βενζινάδικα είναι κερδοσκόποι, ενώ κάτι τέτοιο δεν ισχύει».
Ένας άλλος πονοκέφαλος για την κυβέρνηση είναι η στάση του υπουργού Δικαιοσύνης, φίλου του Μπερλουσκόνι , πρώην εισαγγελέα, Κάρλο Νόρντιο, ο οποίος άρχισε έναν πόλεμο κατά των δικαστών και κατά των τηλεφωνικών παρακολουθήσεων στις περιπτώσεις διαφθοράς, περιορίζοντάς τις μόνο για τις υποθέσεις μαφίας και τρομοκρατίας.
Πρόσφατα το Συνταγματικό Δικαστήριο ζήτησε να δοθούν στο Ακυρωτικό Δικαστήριο οι πράξεις που αφορούν την ισόβια κάθειρξη χωρίς δυνατότητες εφαρμογής ευεργετικών διατάξεων, όπως η υφ’ όρων απόλυση, από τη στιγμή που το Δικαστήριο έχει εγείρει ζητήματα αντισυνταγματικότητας. Η ισόβια κάθειρξη αυτού του είδους είναι ένας από τους πρώτους νόμους που ψήφισε η κυβέρνηση Μελόνι.
Στο μεταξύ ο Σαλβίνι προσπαθεί να εισάγει από το παράθυρο στον νόμο για τα σκάφη των ΜΚΟ που διασώζουν ανθρώπους στη θάλασσα (έναν ήδη απαράδεκτο νόμο, που φθάνει στο σημείο κατάσχεσης του σκάφους), ορισμένες διατάξεις του πρώτου νόμου Σαλβίνι, οι οποίες ακυρώθηκαν στη συνέχεια από τη Βουλή. Δηλαδή, προσπαθεί να καταργήσει την ειδική προστασία, να αφαιρέσει τη συμπερίληψη των αιτούντων άσυλο στο σύστημα υποδοχής, εμποδίζοντας μέχρι και την επανένωση οικογενειών.
Μέσα σε ένα δύσκολο οικονομικό και κοινωνικό περιβάλλον, η κυβέρνηση επιλέγει να στηρίξει τα μεγαλύτερα εισοδήματα, επιδεινώνοντας περαιτέρω την κατάσταση των φτωχότερων πολιτών. Ο πληθωρισμός, που ήταν στο 9% το προηγούμενο έτος, σύμφωνα με προβλέψεις της Τράπεζας της Ιταλίας, θα κυμανθεί γύρω στο 6,5% το 2023. Το 70% του συνολικού πληθωρισμού οφείλεται στην αύξηση της τιμής της ενέργειας.
Ταυτόχρονα, αυξάνονται οι ανισότητες. Σύμφωνα με την τελευταία έκθεση της Oxfam, το πλουσιότερο 5% των Ιταλών κατέχει πλούτο ίσο με το 80% του φτωχότερου. Η ανεργία παραμένει στα ίδια περίπου επίπεδα, γύρω στο 8%, ενώ πάνω από 6 εκατομμύρια ιδιωτικοί υπάλληλοι βλέπουν να μειώνεται το εισόδημά τους εξαιτίας του πληθωρισμού και 2 εκατομμύρια οικογένειες είναι σε κατάσταση απόλυτης φτώχειας.
Η επίθεση της κυβέρνησης στον κόσμο της εργασίας ήταν αναμενόμενη. Επιδιώκει να αυξήσει την επισφάλεια, τις συμβάσεις ορισμένου χρόνου και να επιστρέψει στον αντεργατικό νόμο του Ρέντσι στο όνομα της «ελαστικότητας». Μάλιστα, ως λύση για την έλλειψη γιατρών από τα νοσοκομεία και καθώς οι γιατροί είναι στην πλειονότητά τους άνω των 60 ετών, η κυβέρνηση προτίθεται να αυξήσει την ηλικία συνταξιοδότησής τους στα 72. Ο γραμματέας του συνδικάτου Cgil, Μαουρίτσιο Λαντίνι, εκφράζει την αντίθεσή του με όλα αυτά τα μέτρα, όπως και η Ιταλική Αριστερά και το Κίνημα 5 Αστέρων. Το Δημοκρατικό Κόμμα είναι διχασμένο, με τον υποψήφιο γραμματέα Στέφανο Μπονατσίνι (ο οποίος, παρεμπιπτόντως, στις δημοσκοπήσεις εμφανίζεται να είναι κατά 20 μονάδες μπροστά από την αριστερή υποψήφια Έλι Σλάιν) να υπερασπίζεται τον νόμο του Ρέντσι, έχοντας απέναντί του τη Σλάιν και μεγάλο μέρος του κόμματος. Όλα δείχνουν ότι, παρά τον αγώνα της αριστερής πτέρυγας και την επιστροφή της αριστερής διάσπασης Articolo Uno, το Δημοκρατικό Κόμμα βαδίζει προς τον γκρεμό. Άλλη μια απόδειξη είναι η υπερψήφιση της αποστολής αντιπυραυλικών συστημάτων στην Ουκρανία από όλους τους βουλευτές του, πλην ενός και κάποιες αποχές, ενώ από το Articolo Uno υπερψήφισαν τρεις. Κίνημα 5 Αστέρων και Ιταλική Αριστερά-Πράσινοι καταψήφισαν.
Εκτός των άλλων, εκείνο το τμήμα του ΔΚ που ψηφίζεται από το πλουσιότερο κομμάτι των πολιτών, μάλλον εγκατέλειψε το κόμμα. Φαίνεται ότι στράφηκε πια στο δίδυμο Ρέντσι-Καλέντα, όπως αποδεικνύεται από τους χρηματοδότες του συνασπισμού Azione- Italia Viva: Υψηλή ραπτική, χρηματιστές και ο Τζοβάνι Αρβέντι, του γνωστού σιδηρουργικού ομίλου.