Η απόφαση πάρθηκε με ευρεία πλειοψηφία (356 ψήφοι), καταψηφίστηκε από τo κόμμα της Λεπέν και το ισπανικό σοσιαλιστικό κόμμα (32 ψήφοι), ενώ η Δεξιά απείχε (47).
Στις 19 Ιανουαρίου το Ευρωκοινοβούλιο, σπάζοντας τη σιωπή τουλάχιστον 20 χρόνων, πήρε τη σημαντική απόφαση να ασκήσει κριτική στο Μαρόκο για την παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών, ιδιαίτερα του Τύπου και να πιέσει ώστε αυτά να γίνουν σεβαστά όπως ορίζει η Συμφωνία Σύνδεσης Ε.Ε – Μαρόκου το 2000. Ειδικότερα, θα πιέσει για δίκαιη δίκη και την προσωρινή αποφυλάκιση τριών δημοσιογράφων (ο ένας ισπανός) που ερευνούσαν θέματα διαφθοράς του καθεστώτος ή/και παραβιάσεις κανόνων του κράτους Δικαίου και έχουν καταδικαστεί σε πολύχρονες ποινές φυλάκισης με ψευδείς και βαριές κατηγορίες. Θα πιέσει, επίσης, για την απελευθέρωση 46 ακτιβιστών της λαϊκής εξέγερσης του Ριφ (βόρεια περιοχή) το 2016 που, μετά από βασανιστήρια, καταδικάστηκαν σε πολύχρονη φυλάκιση.
Η απόφαση καταδικάζει εμφατικά τη χρήση του συστήματος παρακολούθησης Πήγασος σε δημοσιογράφους (πριν τον Μακρόν και τον Σάντσεθ) και καλούνται η Ε.Ε και τα κράτη - μέλη της να μην εξάγουν τεχνολογία επιτήρησης στο Μαρόκο. Επίσης, απαγορεύει για όσο διαρκεί η έρευνα διαφθοράς, την πρόσβαση στο ευρωκοινοβούλιο εκπροσώπων των συμφερόντων του Μαρόκου.
Χρειάστηκε το σκάνδαλο Κατάρ, συνδεόμενο με το Μαρόκο και τη γειτονική Μαυριτανία, αλλά κυρίως το ανεπανόρθωτο πλήγμα στην αξιοπιστία του μοναδικού αιρετού θεσμού της Ε.Ε για να ευοδωθούν, επιτέλους, οι πολλές και πολύχρονες προσπάθειες της Αριστεράς να συζητηθεί στο ευρωκοινοβούλιο το ζήτημα Μαρόκο – κράτος Δικαίου - κατοχή Δυτικής Σαχάρας (σχετικά άρθρα σε «Εποχή» 12/12/20, 2/4/22).
Η αντίδραση του μαροκινού καθεστώτος ήταν άμεση και επιθετική: Το Ανώτατο Δικαστικό Συμβούλιο, με πρόεδρο το βασιλιά Μοχάμετ ΣΤ’ χαρακτηρίζει την απόφαση του ευρωκοινοβουλίου «παρέμβαση στη Δικαιοσύνη» του Μαρόκου, «στρεβλή και σκανδαλώδη» και δηλώνει ότι οι δικαστικές διαδικασίες εγγυώνται δίκαιες δίκες», ενώ πιο σκληρή ανακοίνωση εκδόθηκε από το Εθνικό Συμβούλιο Τύπου (επίσημος θεσμός).
Η απόφαση του ευρωκοινοβουλίου ήταν μια καλή και τονωτική είδηση για τον αγωνιζόμενο μαροκινό λαό που τον περασμένο Δεκέμβρη, για μια ακόμα φορά, πλημμύρισε τους δρόμους του Ραμπάτ διαδηλώνοντας «κατά της ακρίβειας, της καταπίεσης και της φτώχειας
Αντίθετα, η απόφαση του ευρωκοινοβουλίου ήταν μια καλή και τονωτική είδηση για τον αγωνιζόμενο μαροκινό λαό που τον περασμένο Δεκέμβρη, για μια ακόμα φορά, πλημμύρισε τους δρόμους του Ραμπάτ διαδηλώνοντας «κατά της ακρίβειας, της καταπίεσης και της φτώχειας».
Ας μην προσδοκούμε, ωστόσο, ανατροπές πολιτικών. Το Μαρόκο είναι το «κακό» μεν αλλά προνομιούχο παιδί της Ε.Ε, αφού έχει αναλάβει την «ανάσχεση των μεταναστευτικών ροών προς την Ευρώπη», να μην περάσουν δηλαδή οι «παράνομοι μετανάστες» το Στενό (Γιβραλτάρ). Για αυτές τις «υπηρεσίες», όπως η Ελλάδα και η Τουρκία, χρηματοδοτείται με –αυξανόμενα τα τελευταία χρόνια- κοινοτικά κονδύλια. Η δυνατότητα εκβιασμού είναι προφανής και ο «σατράπης» του Μαρόκου απέδειξε ότι δεν διστάζει να την εκμεταλλευτεί (Ισπανία, Μάης 2021). Εξάλλου, την 1η Φεβρουαρίου θα πραγματοποιηθεί συνάντηση σε υψηλό επίπεδο Ισπανίας - Μαρόκου για «ενίσχυση των διμερών σχέσεων», ενώ ο Ζ. Μπορέλ, στις αρχές του μήνα, δηλώνει από το Ραμπάτ ότι προσβλέπει «στην ενδυνάμωση των σχέσεων στην ασφάλεια, μετανάστευση, εμπόριο».