Η ευρύτερη παρέα του Νίκου Αναγνώστου είχε ενθαρρυνθεί και χαρεί από την παρουσία του στην προτελευταία συνάντηση του “Άνω – Κάτω στο Καλαμάκι”. Η ασθένειά του τον είχε κρατήσει μακριά από την ενεργό συμμετοχή στα κοινά του Αλίμου, όπου αδιαλείπτως συμμετείχε επί δεκαετίες, τόσο στα δημοτικά πράγματα όσο και στις ζυμώσεις και τις δραστηριότητες της Αριστεράς. Όμως, δυστυχώς, η χαρά των συντρόφων και φίλων του ήταν πρόσκαιρη, η παρουσία του έμελλε να είναι και αποχαιρετισμός, όπως του άξιζε. Ο Νίκος άφησε την τελευταία του πνοή λίγες μέρες μετά και όλη η συντροφιά, μαζί με τη σύντροφό του Ελμάς και τον γιο του Χρήστο τον συνοδεύσαμε στη Ριτσώνα.
Πρωτοετής στους Πολιτικούς Μηχανικούς στην Πολυτεχνική Θεσσαλονίκης έπεσε μέσα στο φλεγόμενο αντιδικτατορικό φοιτητικό 1973 και αμέσως μπήκε σ’ αυτό το κλίμα. Εντάχθηκε στη φοιτητική αντίσταση και πιο συγκεκριμένα στην ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος, παράνομη ακόμη. Εκεί δημιούργησε και τους πρώτους δεσμούς με την Ανανεωτική Αριστερά καθώς βρέθηκε και στην ίδια Σχολή, και είχαν κοινή δράση με, τον αξέχαστο σύντροφο, τον Θωμά Βασιλειάδη που είχε πριν λίγους, μόνο, μήνες αποφυλακιστεί από τον Κορυδαλλό, τον Μιχάλη Τριανταφυλλίδη και πολλούς άλλους ακόμη. Η διάσπαση του Ρήγα, αργότερα, τον βρήκε να ακολουθεί τις απόψεις της Β΄ Πανελλαδικής. Παρέμεινε στον χώρο της Ανανεωτικής Κομμουνιστικής Αριστεράς και αργότερα εντάχθηκε στο ΚΚΕ εσωτερικού και μετά στο ΚΚΕ εσωτερικού – Ανανεωτική Αριστερά. Ως ανένταχτος αριστερός βρέθηκε στη συνέχεια με νέους και παλιούς συντρόφους στον ΣΥΡΙΖΑ. Το 2015, η υπογραφή του μνημονίου τον απομάκρυνε από το κόμμα αλλά όχι και από τον ευρύτερο χώρο δηλώνοντας μάλιστα τη στήριξή του στις εκλογές του 2019. Παρέμενε πάντοτε, έως το τέλος, ένας αμφισβητίας ενεργός αριστερός.
Εκ μέρους των συντρόφων και φίλων του Αλίμου τον αποχαιρέτησε ο Κώστας Παπαδόπουλος που είχαν δεκαετίες κοινής πορείας. “Όποιο επίθετο και αν επιλέξουμε για το Νίκο”, σημείωσε, “πρέπει να το βάλουμε στον υπερθετικό βαθμό. Γιατί τέτοια ήταν η προσωπικότητά του”. Και ανέφερε μερικά από αυτά τα επίθετα στη συνέχεια.
“Ηθικός: Η ηθική του συγκρότηση άμεμπτη και άκαμπτη, που όλοι θαυμάζουμε αλλά σπάνια συναντούμε στις μέρες μας. Κοινωνικός: Προσέγγιζε εύκολα και καλοπροαίρετα τους ανθρώπους . Αψύς: Απόλυτα ειλικρινής, άμεσος και άτεγκτος στις αντιλήψεις του δεν απέφευγε τις εντάσεις αλλά το ίδιο εύκολα και γρήγορα λειτουργούσε, στη συνέχεια, σα να μην είχε συμβεί τίποτα.
Ευρυμαθής: Η μόρφωσή του δεν περιοριζόταν στα θέματα του κλάδου του. Πολιτικοποιημένος: Τον σημαδιακό Νοέμβρη του '73. Τότε, που το αγωνιστικό "εμείς" σφυρηλάτησε γι’ αυτόν πολιτικές επιλογές μιας ζωής”.
Αλλά ο Νίκος, εντέλει, ήταν Αλιμιώτης. Αντιγράφουμε ξανά από τον αποχαιρετισμό του Κώστα. “Η σχέση του Νίκου με την πόλη του, τον Άλιμο, δεν ήταν απλά μια βιοτική σχέση, που την καθόριζε η καθημερινή διαμονή του σε αυτή. Πίστευε πολύ και συμμετείχε έμπρακτα στο κίνημα της τοπικής αυτοδιοίκησης. Σχήματα, δημοτικές κινήσεις, πρωτοβουλίες στέγαζαν το Νίκο ή διαφορετικά, αυτός στέγαζε την ανάγκη του να συμμετέχει και να προσφέρει. Πρωτοβουλία Πολιτών Αλίμου, Συνεργασία Πολιτών Αλίμου, Άνω Κάτω στο Καλαμάκι, κατέγραψαν τη μακρόχρονη παρουσία του στα κοινά. Πάντα μαχητικά και με ήθος”.
Η «Εποχή» αποχαιρετά τον ενεργό αναγνώστη της και εκφράζει τα ειλικρινή συλλυπητήριά της στην Ελμάς και τον Χρήστο.