Γκράφιτι στο τοίχο του 11οου Δημοτικού Σχολείου Καλαμαριάς, που δημιούργησε ο Same84
Συμπληρώθηκε ένας χρόνος από τη δολοφονία του Αλκη Καμπανού. Ένας χρόνος από την ημέρα που μια συμμορία αφαίρεσε τη ζωή ενός νέου ανθρώπου γιατί στο ερώτημα «Τι ομάδα είσαι ρε καριόλη;» εκείνος απάντησε: «Άρης…». Ένα χρόνο μετά το κείμενο από το περιοδικό HUMBA! προσπαθεί να ανιχνεύσει απαντήσεις για το οπαδικό κίνημα. «Όλο αυτόν τον καιρό, από τη δολοφονία του Άλκη, μέχρι και σήμερα, όλοι έπιασαν τις αναλύσεις, για ακόμη μια φορά. Κάποιες in to the point, κάποιες ότι να’ ναι, κάποιες εχθρικές που οι εκφραστές τους βρήκαν ξανά ευκαιρία να βγάλουν χολή για το σύνολο των οπαδών. Καμιά εντύπωση δεν μας προκαλεί. Λογικό και αναμενόμενο. Όπως λογική και αναμενόμενη η στάση του κράτους, της αστυνομίας και του υπουργείου. Μέγιστη, τεράστια ευκαιρία να αυστηροποιήσουν (κι άλλο;) και να σκληρύνουν το νομοθετικό οπλοστάσιο. Συνεπής η στάση υπουργών και λοιπών ειδικών μετά από ακόμα μια δολοφονία οπαδού. Σιγά μην κάτσουν κάτω να μιλήσουν με τους άμεσα εμπλεκόμενους ή να πάρουν καμιά ιδέα για το πώς χειρίζονται τέτοια περιστατικά άλλα κράτη στο εξωτερικό, μπας και δουν την ουσία του προβλήματος. Αλλά, όχι. Θα κάνουμε αυτό που ξέρουμε καλύτερα και θα ξεμπερδέψουμε. Καταστολή, τσουβάλιασμα, νόμοι, φυλακή. Το… τετράπτυχο της επιτυχίας.
Αλλά πάμε στο ίδιο το υποκείμενο. Τους ίδιους τους οπαδούς. Αυτούς που τώρα όλοι λένε πως είναι με την πλάτη στον τοίχο. Και ας ξαναπάμε στα… χαστούκια. Δεν θα μπούμε στη λογική, δεν συμφωνούμε κιόλας, πως το κράτος ρίχνει το τυράκι, βάζει τους οπαδούς, που τσιμπάνε, να πλακώνονται για να κρατάει την απείθαρχη νεολαία τσακωμένη και διαιρεμένη. Η απείθαρχη νεολαία, τα χουλιγκανίστικα παρεάκια που γυρνάνε από εδώ και από εκεί ψάχνοντας για τσαμπουκάδες, γουστάρουν να ψάχνονται για τσαμπουκάδες, για να γίνει φάση. Είναι ένα παιχνίδι που παίζεται στους δρόμους, στις πλατείες και στα στενά των πόλεων που είναι συναρπαστικό, η αδρεναλίνη χτυπάει κόκκινο, η βία είναι εθιστική ειδικά όταν και οι συνθήκες είναι ασφυκτικές. Πιτσιρικάδες που μέσω της βίας οριοθετούν το χώρο τους, και εκτονώνονται παίζοντας κλωτσοσφαλιαρομπουνίδια αλλά βγάζοντας και μαχαίρια, έπαιζαν πάντα εκεί έξω. Και σκηνικά βίαια, που πολλές φορές δεν εμπίπτουν στην κατηγορία «οπαδική βία», γίνονται καθημερινά. Πάντα βρίσκεται ένας αντίπαλος, αυτό είναι το μόνο εύκολο. Το δύσκολο είναι να αντιμετωπίσεις τον πραγματικό εχθρό, που «τυγχάνει» να είναι κοινός. Και επειδή είναι κοινός πρέπει να αντιμετωπιστεί από κοινού για να υπάρχει αποτέλεσμα, και αυτό είναι ακόμα δυσκολότερο. Πάντα λέγαμε και μέσα από το περιοδικό αλλά και παλιότερα μέσα από τους RFU, πως δεν χρειάζεται να γίνουμε όλοι μια οικογένεια και να απαλείψουμε τις όποιες αντιπαλότητες, αλλά μπορούμε όταν ΠΡΕΠΕΙ να αφήνουμε στην άκρη τις όποιες διαφορές και να αντιμετωπίζουμε καταστάσεις που μας αφορούν όλους, από κοινού.
Και μια από τις καταστάσεις που μας αφορά όλους είναι η οπαδική βία, και ειδικά τα περιστατικά οπαδικής βίας όπως αυτό στη Θεσσαλονίκη, που όμως είχαν γίνει κανόνας καιρό πριν, μπορεί και χρόνια. Και πρέπει επιτέλους να πέσει… χαστούκι. Πολλοί οργανωμένοι οπαδοί μίλησαν για αλλαγή. Να γίνει ο Άλκης, αιτία για αλλαγή. Πραγματικά, συμφωνούμε, να γίνει αλλαγή ή μάλλον αλλαγές. Σε τι πράγμα όμως; Μήπως στο να οριστεί ξανά τι σημαίνει οπαδός; Ή μήπως του τι σημαίνει σύνδεσμος και τι ρόλο παίζει; Μήπως να αποφασιστεί πως τέτοιες συμπεριφορές σαν αυτή των οπαδών του ΠΑΟΚ που «πήγαν να την κάνουν μέσα στην έδρα του εχθρού» είναι όχι απλά ξένες αλλά και εχθρικές προς την οπαδική… κοινότητα; Ή μήπως πως πρέπει να μπει ένας κάθετος διαχωρισμός ανάμεσα σε αυτούς που ισχυρίζονται πως είναι γαμάω φάση το γήπεδο και στους άλλους που ισχυρίζονται πως είναι γαμάω φάση τα πεσίματα; Για να μην πούμε για αλλαγές σε καταστάσεις τύπου σχέση οπαδών – διοικήσεων ή οπαδών – υπάλληλων… Γιατί όλα παίζουν το ρόλο τους. Ποιος άραγε εκεί έξω θα σφίξει την καρδιά του και με γερό στομάχι θα αρχίσει τα… χαστούκια κυριολεκτικά και μεταφορικά;
Θέλουμε γήπεδα γεμάτα με οπαδούς και των δύο ομάδων που είναι στον αέρα για 90 λεπτά. Θέλουμε κερκίδες φωτιά με ευφάνταστες χορογραφίες, σημαίες και καπνογόνα. Θέλουμε δυνατούς συνδέσμους γεμάτους μπογιές, χρώματα και πινέλα για τις χορογραφίες, που μαθαίνουν στους πιτσιρικάδες πώς να αγαπάνε την ομάδα. Θέλουμε δράσεις, πρωτοβουλίες οπαδικές που φανερώνουν πως πρόκειται για κάτι… more than a game. Θέλουμε πράξεις αλληλεγγύης μεταξύ αντίπαλων οπαδών που να δείχνουν πως όταν απειλείται η κοινότητά μας γινόμαστε ένα. Θέλουμε οι οπαδοί να αποτελούν πραγματικά μέρος της ομάδας. Θέλουμε οι οπαδοί να είναι πρωταγωνιστές. Με βαριά καρδιά όλα αυτά τα θέλω, με βαριά και πληγωμένη καρδιά.
Τι σχέση έχουν όλα αυτά με την ερώτηση «τι ομάδα είσαι ρε καριόλη;» Καμιά! Και αυτό θα πρέπει να γίνει σαφές. Αλλιώς, μόλις κατακάτσει η σκόνη και το αίμα, θα μετράμε πάλι αντίστροφα για το επόμενο οπαδικό επεισόδιο που καταλήξει σε τραγωδία».