Εκτός από τις ανθρώπινες ζωές, για μία ακόμα φορά πεθαίνει η προσπάθεια υπέρβασης της αδιαλλαξίας και η ελπίδα ενός κοινού ειρηνικού μέλλοντος.
Πριν ακόμα κλείσουν δύο μήνες από τις τελευταίες εκλογές και την εκ νέου αναρρίχηση του Μπένγιαμιν Νετανιάχου στην πρωθυπουργία του Ισραήλ ως επικεφαλής ενός συνονθυλεύματος από ακροδεξιά, υπερορθόδοξα και εθνικιστικά κόμματα, οι υποσχέσεις για ευημερία και σταθερότητα εξαφανίστηκαν κάτω από τις ιαχές οργής 125.000 διαδηλωτών που ξεχύθηκαν στους δρόμους του Τελ Αβίβ πριν λίγες μέρες, για τρίτο συνεχόμενο Σάββατο, με κεντρικό σύνθημα “Σταματήστε το τέλος της Δημοκρατίας”. Ανάμεσά τους ο πρώην πρωθυπουργός Γιαίρ Λαπίντ. Ανάλογες διαμαρτυρίες οργανώθηκαν στη Χάιφα και τη Δυτική Ιερουσαλήμ. Πολίτες κάθε ηλικίας περιγράφουν τη νέα κυβέρνηση Νετανιάχου ως την πλέον δεξιά και αντιδημοκρατική στην ιστορία της χώρας, ενώ ο ίδιος σπεύδει να χαρακτηρίσει τους επικριτές του ως οπαδούς της αριστεράς που αρνούνται να δεχτούν το εκλογικό αποτέλεσμα. Μόνο που το ποτάμι της αγανάκτησης έχει κατά πολύ ξεπεράσει την εκλογική επιρροή των αριστερών κομμάτων που υπέστησαν μεγάλη ήττα από την περί “προστασίας και σταθερότητας” καταιγιστική προπαγάνδα του ακροδεξιού μετώπου.
Από τις πρώτες στιγμές της δημιουργίας του νέου κυβερνητικού συνασπισμού, τα πολιτικά μηνύματα υπήρξαν σαφή: σεξιστικές και ομοφοβικές δημόσιες δηλώσεις με διάθεση περιστολής κατακτημένων εδώ και χρόνια δικαιωμάτων (ελεύθερες αμβλώσεις, σεβασμός στην έμφυλη επιλογή και το σεξουαλισμό προσανατολισμό, ισοτιμία ανδρών- γυναικών στην επαγγελματική, δημόσια και οικογενειακή ζωή. Το Τελ Αβίβ θεωρείται μία από τις πλέον LGBTQ+ πόλεις του κόσμου). Ακολούθησαν μέτρα ενδυνάμωσης της θρησκευτικής επιρροής στην καθημερινότητα και πίεσης κατά μη Εβραίων πολιτών (Παλαιστινίων ή αραβικής καταγωγής) οι οποίοι έχουν πλέον λόγους να μετανιώνουν την εκλογική επιλογή τους να μην υποστηρίξουν μεικτά ή αμιγώς αραβικής εκπροσώπησης κόμματα, στο πλαίσιο της προσπάθειάς τους να αφομοιωθούν πλήρως χωρίς διαφοροποιήσεις από τον εβραϊκό πληθυσμό ώστε να απομακρύνουν κάθε πιθανότητα επιστροφής τους στη ζοφερή παλαιστινιακή καθημερινότητα.
Ελεγχόμενη δικαιοσύνη, απολυταρχική εξουσία
Όλα αυτά θα έφταναν για να ξεσπάσει η κοινωνική οργή, ωστόσο το έναυσμα ήρθε από τους διαδρόμους του Ανώτατου Δικαστηρίου, το οποίο αποφάσισε πως ο ισχυρότερος κυβερνητικός εταίρος του Νετανιάχου Άριε Ντέρι, αρχηγός του υπερορθόδοξου Shas και ένοχος για φορολογική απάτη που πριν μερικά χρόνια είχε εκτίσει τριετή φυλάκιση, δεν μπορούσε να οριστεί υπουργός Εσωτερικών και Υγείας, όπως είχε συμφωνηθεί. Η πολιτική απάντηση ήρθε στα τέλη του Δεκέμβρη με το λεγόμενο Νόμο Ντέρι, μία φωτογραφική νομοθετική διάταξη, σύμφωνα με την οποία εφόσον δεν υπάρχει νέα καταδίκη χωρίς ανασταλτικό χαρακτήρα, μπορεί να δοθεί χαρτοφυλάκιο. Με την ευκαιρία, η κυβέρνηση εξασφάλισε αποφασιστικό λόγο στην αλλαγή δικαστικών και το διορισμό νέων και τρόπους ακύρωσης των αποφάσεων του Ανώτατου Δικαστηρίου μέσω απλής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας. Σύσσωμος ο νομικός κόσμος καταγγέλλει την υποταγή της δικαστικής στην εκτελεστική και νομοθετική εξουσία και την κατάλυση του βασικού δημοκρατικού πυλώνα της διάκρισης των εξουσιών.
Ο Νετανιάχου βεβαίως δεν ενδιαφέρεται μόνο να διασώσει το συνέταιρό του και δι’ αυτού το συνασπισμό του αλλά και τον εαυτό του, αφού τα τελευταία χρόνια βρίσκεται υπόλογος για διαφθορά. Μ’ ένα σμπάρο εξαφανίζει πολλά ενοχλητικά τρυγόνια, όταν προαναγγέλλει πως πρέπει να “περιοριστούν οι υπερβολές από ακτιβιστές δικαστές”.
Εδαφικός επεκτατισμός- συμμαχικοί πονοκέφαλοι
Ακροδεξιό υπερορθόδοξο κυβερνητικό σχήμα σημαίνει δυναμική στήριξη της επέκτασης των εποικισμών των υπερσυντηρητικών ψηφοφόρων-πελατών του όλο και βαθύτερα στα εδάφη που θα ήταν απαραίτητα στην Παλαιστινιακή πλευρά ώστε να διεκδικήσει την ίδρυση ανεξάρτητου κράτους. Αγαλλίαση για την “Εβραϊκή δύναμη” και το “Θρησκευτικό Σιωνισμό”, εμφανής δυσαρέσκεια από τους διπλωματικούς εκπροσώπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των ΗΠΑ που στηρίζουν το σχέδιο των δύο ανεξάρτητων κρατών. Ακόμα και στην πάντοτε προσεκτική Γερμανία μεταφράζουν την κίνηση ως μετάβαση από την προσωρινή στρατιωτική κατοχή σε μόνιμο πολιτικό έλεγχο της Δυτικής όχθης -πρόβλημα για τον Καγκελάριο Όλαφ Σολτς που έχει εντάξει τη στήριξη της δημιουργίας Παλαιστινιακού Κράτους στη συμφωνία του δικού του κυβερνητικού συνασπισμού, παρά το γεγονός ότι κατηγορούν την Παλαιστινιακή Αρχή για πλήρη απομόνωση από την παλαιστινιακή κοινωνία και πιέζουν για την άμεση διενέργεια εκλογών. Στο μεταξύ, οι ΗΠΑ μεταφέρουν 3.000 αποθηκευμένα βλήματα πυροβολικού από τις ισραηλινές της βάσεις προς στο Κίεβο αν και το Ισραήλ στέλνει μόνο ανθρωπιστική βοήθεια και όχι όπλα στην κυβέρνηση Ζελένσκι, μη θέλοντας να κόψει τις γέφυρες με τον Πούτιν και να επιδεινώσει τη ζωή της πολυπληθούς εβραικής κοινότητας στη Ρωσία. Αντίφαση; Όχι ακριβώς- ποτέ οι ΗΠΑ δε θεωρούν υποχρέωση τους να δίνουν λογαριασμό στις εθνικές κυβερνήσεις για τη χρήση των βάσεων τους.
Και ύστερα ήρθαν κι άλλοι νεκροί
27 Ιανουαρίου- Shoah. Παγκόσμια ημέρα μνήμης των έξι εκατομμυρίων Εβραίων θυμάτων του Ολοκαυτώματος. Επτά νεκροί και τρεις τραυματίες ήταν ο απολογισμός επίθεσης έξω από τη Συναγωγή της γειτονιάς Νέβε Γιάακου στην Ανατολική Ιερουσαλήμ, με τη Χαμάς να αναλαμβάνει την ευθύνη και κόσμο να το γιορτάζει στη Γάζα. Την επομένη, βομβιστική επίθεση σε αρχαιολογικό χώρο της συνοικίας Σιλωάμ προσέθεσε δύο ακόμα τραυματίες. Απάντηση στη στρατιωτική επιχείρηση κατά του παλαιστινιακού προσφυγικού καταυλισμού στη Τζενίν με εννιά νεκρούς και είκοσι τραυματίες, δήλωσε ο Μαχμούτ Αμπάς. Αμοιβαία αυτοσυγκράτηση και προσπάθεια αποκλιμάκωσης της έντασης, ψελλίζει η διεθνής διπλωματία. Νίκη της ρητορικής του τρόμου, με τον ισραηλινό πρωθυπουργό να αποτρέπει την αυτοδικία ενώ ταυτοχρόνως της κλείνει το μάτι, σχεδιάζοντας τρόπους “ διευκόλυνσης” της οπλοφορίας και οπλοχρησίας. Την ίδια στιγμή, το μεγάλο κάλεσμα αριστερών, αντιμιλιταριστικών και δημοκρατικών ισραηλινών οργανώσεων για μεγάλη πορεία κατά των εποικισμών στις 28 Ιανουαρίου χάθηκε στη σκιά των νέων νεκρών. Εκτός από τις ανθρώπινες ζωές, για μία ακόμα φορά πεθαίνει η προσπάθεια υπέρβασης της αδιαλλαξίας και η ελπίδα ενός κοινού ειρηνικού μέλλοντος.