Σσς… θα το ξυπνήσετε… κάθε νύχτα τα ίδια… και δεν τελειώνει. Πόση κούραση… Ναι οι νύχτες με κουράζουν περισσότερο από τις μέρες… Μόνο που το σκέφτομαι να ξυπνά… Μόνο που το σκέφτομαι. Ξυπνά.
Ειδικά σήμερα… Τι νύχτα… Δεν σταμάταγε με τίποτα… Εγώ; Ναι με είχαν προειδοποιήσει… Αλλά έλεγα έλα μωρέ σιγά, υπερβολές … Είναι καλό να τους ακούτε καμιά φορά…
Θυμάμαι την πρώτη μέρα που το έφερα σπίτι. Κάτσαμε στο σαλόνι. Το κοίταγα να κουνιέται. Δικό μου έλεγα… δικό μου… Και χαιρόμουν… και αισθανόμουν προνομιούχος… Αυτό το θυμάμαι…
Και ύστερα ήρθε η ώρα για ύπνο: «θα κοιμηθεί μαζί μου βέβαια που αλλού;» Ναι αλλά που; Στο κρεβάτι μου; Είμαι πολύ περίεργος στον ύπνο. Άσε που μπορεί να το κλωτσήσω κατά λάθος και να βρεθεί στην άλλη μεριά του δωματίου. Μπορεί να το πλακώσω με το σώμα μου και να σκάσει. Μπορεί να το στραγγαλίσω στον ύπνο μου.
Και αν ονειρευτώ πως στραγγίζω καμιά πετσέτα; Πως προσπαθώ να ανοίξω ένα βάζο που δεν ανοίγει; Πως προσπαθώ να σφίξω τη γραβάτα ενός φίλους που δεν σφίγγει; Όχι… υπάρχουν πολλοί δρόμοι που μας οδηγούν στον στραγγαλισμό όταν δεν έχουμε τις αισθήσεις μας… Γι αυτό είναι επικίνδυνο να κοιμόμαστε με άλλους… Κανείς δεν ξέρει πόσους ανθρώπους έχει στραγγαλίσει ενώ κοιμάται.
Όχι στο κρεβάτι… Θα το αφήσω κάτω από το κρεβάτι… Έχει μοκέτα… ζέστη, μια σκεπή πάνω από το κεφάλι του…
Θυμάμαι την πρώτη νύχτα… πετάγομαι αγχωμένος για να δω αν είναι εκεί. Που να πάει… πάντοτε εκεί είναι… Λοιπόν, το βάζω κάθε νύχτα κάτω από το κρεβάτι πριν κοιμηθώ… Το συνηθίζω… Καμιά φορά μάλιστα όταν δεν με παίρνει ο ύπνος βάζω το χέρι μου κάτω από το κρεβάτι και το χαϊδεύω… Πόσο με νανουρίζει αυτό… Με παίρνει ο ύπνος αμέσως… Και εκείνο μεγαλώνει…
Και ’γω κοιμάμαι… Και εκείνο μεγαλώνει…
Παλιά όταν δεν με έπαιρνε ο ύπνος προσπαθούσα να μετρήσω προβατάκια. Έτσι μου ήρθε η ιδέα. Αρχίζω λοιπόν να μετράω τα πόδια του: Ένα, δύο, τρία… αλλά συνεχώς μπερδεύομαι… τέσσερα, πέντε… ή μήπως… έξι, εφτά… και κάθε φορά που φτάνω στο οκτώ ηρεμώ… ουφ τελείωσα… πάμε πάλι από την αρχή… Πιάνει. Ο ύπνος με παίρνει όλο και πιο εύκολα… Αλλά αυτό συνεχίζει να μεγαλώνει…
Αυτό που δεν ξέρουν οι περισσότεροι είναι πως τα χταπόδια τρώνε σα γουρούνια. Και μεγαλώνουν απότομα. Έτσι, κάποια στιγμή, ενώ σβήνω το φως νοιώθω ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα… Τις νύχτες αρχίζω να φοβάμαι…
Τότε ανοίγω το φως και αρχίζω να το χαϊδεύω και πάλι στο κεφάλι. Όχι πια για να ηρεμήσω… Για να το καλοπιάσω… Τις νύχτες φοβάμαι πως θα με πνίξει… Πως θα απλώσει τα πλοκάμια του ενώ εγώ κοιμάμαι… Πως θα με στραγγαλίσει…
Σαν να στύβει μια πετσέτα, σαν να προσπαθεί να ανοίξει ένα βάζο, σαν να προσπαθεί να σφίξει την γραβάτα ενός φίλου του…
Μια μέρα ξυπνώ… και βλέπω δίπλα μου ένα πλοκάμι… πάνω στο κρεβάτι… κοιμάται και το είχε αφήσει εκεί… μου κόπηκε η ανάσα… αυτό συνεχίζει να κοιμάται… Μπορεί τυχαία να βρέθηκε εκεί σκέφτομαι… ίσως να μην ήθελε να με πνίξει… Την επόμενη προφανώς δεν με παίρνει ο ύπνος… Το ακούω να αναδεύεται από κάτω…
Να αλλάζει πλευρό…. Προφανώς δεν το παίρνει ο ύπνος… και ξαφνικά μέσα στο σκοτάδι διακρίνω ένα πλοκάμι… κατευθύνεται προς τα μένα… προς το κεφάλι μου… παγώνω… και τότε με πιάνει… τελείωσα λέω… πάει αυτό ήταν… δεν πιάνει όμως τον λαιμό μου… αρχίζει να μου χαϊδεύει το κεφάλι… προφανώς δεν τον παίρνει ο ύπνος και αυτός είναι ο τρόπος του να νανουρίζεται…
Ποτέ δεν κοιμήθηκα ξανά μετά από εκείνη τη νύχτα… Δεν έχει μεγαλώσει αρκετά σκέφτομαι… αν μεγαλώσει αρκετά θα με πνίξει…
Προσπαθώ να πάω με τα νερά του. Να το κρατάω χορτάτο. Φύκια, ψαράκια, πλαγκτόν. Τα τρώει. Ψάρια, ζώα, πουλιά. Τα τρώει. Γοργόνες, βαρκάρηδες, χταπόδια. Τα τρώει. Και γω του τα δίνω. Όλα του τα δίνω για να μείνει χορτάτο.
Και όσο μένει χορτάτο ανησυχώ λιγότερο.
Μα όσο πιο πολύ χορταίνει τόσο πιο πολύ μεγαλώνει. Και όσο πιο πολύ μεγαλώνει τόσο περισσότερο φοβάμαι. Και όσο περισσότερο φοβάμαι τόσο περισσότερο το ταΐζω. Και όσο περισσότερο το ταΐζω τόσο περισσότερο χορταίνει. Και όσο περισσότερο χορταίνει τόσο περισσότερο μεγαλώνει. Και όσο πιο πολύ μεγαλώνει τόσο περισσότερο φοβάμαι. Και όσο περισσότερο φοβάμαι τόσο περισσότερο το ταΐζω. Και όσο περισσότερο το ταΐζω τόσο περισσότερο χορταίνει. Και όσο περισσότερο χορταίνει τόσο περισσότερο μεγαλώνει…
ΣΣΣΣΣ. Το ακούσατε αυτό;