Αμαλία Πέτροβα «Το παραμύθι της μάγισσας Βαλμπούργκα», εικονογράφηση: Πέτρος Χριστούλιας, εκδόσεις Καστανιώτης, 2022
Κάτι παράξενο συμβαίνει στη χώρα των παραμυθιών. Εξαίσια μουσική ακούγεται στο παλάτι του παπουτσωμένου γάτου, ένα υπέροχο βαλσάκι. Τα τρία γουρουνάκια στροβιλίζονται χέρι-χέρι με τον κακό λύκο, η κακιά μάγισσα με τον Χάνσελ ανταλλάσσουν φιλοφρονήσεις και η κακούργα μητριά θαυμάζει την ομορφιά της Χιονάτης. Είναι ο ετήσιος χορός όπου οι ήρωες των παραμυθιών ξεχνούν τις υποχρεώσεις τους και φιλιωμένοι διασκεδάζουν πίνοντας άσπρο πάτο γκρίμσεν, το εθνικό ποτό που στην αιωνιότητα οδηγεί.
Αμ δε! Υπολογίζουν χωρίς τη μάγισσα Βαλμπούργκα. Την αδικημένη, χωρίς παραμύθι, χωρίς δικό της, έστω, ένα μικρούτσικο, ρόλο. Που την κοροϊδεύαν και της έκαναν όλοι και όλες τους τις σπουδαίες/ους. Και να! Ο βοηθός της Ρούπρεχτ κάτι ρίχνει στο ποτό, κρυφά-κρυφά, πριν τους πετάξουν έξω σηκωτούς. Λάθος! Μεγάλο! Πόσο; Θα δείξει…
Η Αμαλία Πέτροβα, που ασχολήθηκε συστηματικά με τη συγγραφή εκπαιδευτικών βιβλίων, γράφει το πρώτο της παραμύθι. Μια παραμυθοσαλάτα όπου παρελαύνουν πάμπολλοι ήρωες κλασικών παραμυθιών σε δεύτερους ρόλους. Πρωταγωνίστρια μια τσαντισμένη μαγισσούλα από την άνιση μεταχείριση που της επιφύλαξε η ζωή. Που οι ευνοημένοι/ες την περιφρονούσαν κι από πάνω. Λες κι έφταιγε για την τυχαιότητα της καταγωγής της. Κι όταν ο κόμπος του κοινωνικού αποκλεισμού της έφτασε στο χτένι, ακάλεστη δε στον λαμπερό χορό, αποδυνάμωσε με τις δυνάμεις της τις/ους τυχερές/ούς της ζωής. Αντιπαθητική πάντως δεν γίνεται κι ας υπερέβαλε. Με το μέρος της είναι η συγγραφέας, τα ξωτικά κι εμείς μαζί.
Στα παραμύθια βέβαια έρχεται δικαίωση. Στην πραγματική ζωή, πότε;
Στα ασπροπράσινα σκίτσα, με τον κάλο στο πόδι του παπουτσωμένου γάτου και το παπιγιόν του κακού λύκου, ο Πέτρος Χριστούλιας.
* * *
Ιωάννα Γιαννακοπούλου «Ο σκαντζόχοιρος που ξέχασε να φοβηθεί», εικονογράφηση: Ζωή Σεϊτάνη, εκδόσεις Αιώρα, 2013
Αχ αυτό το μικρό σκαντζοχοιράκι, που τόσο χαριτωμένα κουλουριάζεται, ο Οδυσσέας. Φοβάται τόσο πολύ, που γίνεται μια στρογγυλή μπαλίτσα γεμάτη αγκάθια. Διότι κάθε φορά που τρέμει η ψυχούλα του, βγάζει κι ένα αγκάθι. Σκεφτείτε δηλαδή πόσες φορές φοβάται. Σχεδόν συνέχεια. Κι όμως! Όταν γεννήθηκε, γοητεύτηκε! Από το φεγγάρι και τ’ αστέρια, ως το ποτάμι και τη θάλασσα. Ήθελε να εξερευνήσει τον κόσμο όλο, μα φοβόταν τόσο πολύ γιατί τού ’παν πως είναι «μικρός και μαλακός» για το καλό του, να τον προστατεύουν ήθελαν κι έκαναν την καρδούλα του να χτυπάει δυνατά κι ας ήταν τρομερός στην όψη. Μέχρι που συνάντησε την Μυρτώ, μια πανέμορφη πεταλούδα και, ω του θαύματος, ξέχασε να φοβηθεί. Κι ένα υπέροχο ταξίδι ξεκίνησαν μαζί.
Η συγγραφέας Ιωάννα Γιαννακοπούλου κάνει μια θαρραλέα βουτιά στα άδυτα της ψυχής των μικρών πλασμάτων που φοβούνται και δεν τολμούν. Γράφει ένα λιτό αφήγημα, ποιητικό, με περίσσια τρυφεράδα και γεμάτο εικόνες. Χωρίς φανφάρες και περιττούς συναισθηματισμούς αποκαλύπτει την αιτία των φόβων μα και τη δύναμη εκείνων που νομίζουν πως είναι αδύναμοι. Που σαν ανακαλύψουν την ομορφιά και την απόλαυση της ζωής, ένα δυνατό κρακ ακούγεται. Και πάει ο φόβος, έσπασε.
Γεμάτη χρώματα η ζωή. Φωτεινό το ροζ στις φτερούγες της Μυρτώς και βαθύ το γαλάζιο τ’ ουρανού στην εικονογράφηση της Ζωής Σεϊτάνη.