Ένα από τα πιο συχνά και επίμονα ερωτήματα που μας απασχολούν στις συζητήσεις μας, εδώ και αρκετό καιρό, είναι το γιατί ο κόσμος δεν αντιδρά απέναντι σ’ αυτή την πολλαπλή επίθεση που δέχεται από την πιο βάναυσα ταξική κυβέρνηση της μεταπολίτευσης, απεναντίας μάλιστα δέχεται μοιρολατρικά όλα αυτά τα μέτρα ακραίας φτωχοποίησης των λαϊκών στρωμάτων, βίαιης αναδιανομής του πλούτου υπέρ μιας αδηφάγου λούμπεν μεγαλοαστικής τάξης, εξανδραποδισμού της δικαιοσύνης και δραματικής έκπτωσης των δημοκρατικών θεσμών. Εκτός από κάποιες νησίδες κοινωνικής αντίστασης απέναντι στο ακροδεξιό και κυνικό μητσοτακικό κράτος, ο πολύς κόσμος παραμένει κλεισμένος στο καβούκι του, παραζαλισμένος από τον επικοινωνιακό τηλεοπτικό ολοκληρωτισμό της κυβέρνησης, προσπαθώντας να τα βολέψει με τα «κόκκαλα» των πάσης φύσεως pass και των επιδομάτων φτώχειας και, δυστυχώς, με τη βεβαιότητα ότι όλοι στην πολιτική είναι περίπου ίδιοι κι ότι δεν φαίνεται να υπάρχει κάποια πειστική κι απελευθερωτική εναλλακτική λύση.
Η τελευταία διατύπωση αποτελεί δυστυχώς τη μεγάλη ήττα της Αριστεράς, για την οποία φαίνεται ότι κλονίζονται τα ισχυρά ηθικά και πολιτικά πλεονεκτήματα που είχε αποκτήσει με τους πολύχρονους αγώνες και τις θυσίες της. Και φυσικά, το μεγάλο βάρος αυτής της ήττας πέφτει επάνω στον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος αποτέλεσε την πρόσφατη έκφραση της κυβερνώσας Αριστεράς. Ό,τι και να υποστηρίζει εναγωνίως ο ΣΥΡΙΖΑ περί της αναγκαστικής προσαρμογής του στο 3ο μνημόνιο, ως πράξη ευθύνης για να διασωθεί η χώρα που κινδύνευε να πέσει στα βράχια, χρεώνεται πολιτικά ένα καταλυτικό αποτέλεσμα που ενδέχεται να υποθηκεύσει την ελκτική δύναμη και την αξιοπιστία της Αριστεράς για πολλά χρόνια στο μέλλον. Κι αυτό το αποτέλεσμα έχει δύο βασικούς άξονες: ο πρώτος είναι η λεγόμενη ΤΙΝΑ, η μη ύπαρξη εναλλακτικής λύσης απέναντι στην καπιταλιστική παντοδυναμία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία διέκοψε βίαια το οξυγόνο της κινηματικής δράσης και των πολιτικών οραμάτων της Αριστεράς. Τον δεύτερο και πιο χειροπιαστό άξονα αποτελούν οι δεκάδες εφαρμοστικοί νόμοι των μνημονιακών δεσμεύσεων, οι οποίοι ψηφίστηκαν στην περίοδο της διακυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ, με το πιστόλι στον κρόταφο όπως διατείνονται τα στελέχη του, υποθηκεύοντας όμως το μέλλον της ελληνικής κοινωνίας και δίνοντας πάσα, αλλά και χρήσιμο επικοινωνιακό άλλοθι, στην κυβέρνηση Μητσοτάκη να το τερματίσει…
Συμπερασματικά, λοιπόν, αν θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ να απαγκιστρωθεί από το αδιέξοδο της στασιμότητας, να δώσει αέρα στα πανιά του και να αναδείξει πάλι την Αριστερά ως εναλλακτική λύση και απάντηση στον ζόφο και την κατάντια που ζούμε, θα πρέπει να κόψει τα μισόλογα και τις γενικολογίες περί λαθών του παρελθόντος και του επιβληθέντος μνημονίου που δεν ήταν δικό του. Θα πρέπει να απαριθμήσει, ένα-ένα, τους δικούς του νόμους που πρέπει να καταργήσει, αλλά και εκείνους που δεν μπόρεσε ή δεν τόλμησε να θεσπίσει και να το προβάλει στην προμετωπίδα της προεκλογικής του εκστρατείας. Με τόλμη, ουσιαστική αυτοκριτική και την ταπεινότητα που θα πρέπει να διέπει πάντα την Αριστερά. Κι αν θέλει παραδείγματα που άπτονται σε ζητήματα αιχμής της τρέχουσας συγκυρίας, να του δώσουμε μερικά:
-
Κατάργηση των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών, που ήταν δικός του νόμος, και παγιώνει τους πλειστηριασμούς στα μουλωχτά, μακριά από τη δυνατότητα αλληλεγγύης και κινηματικών αντιστάσεων.
-
-
Μέριμνα και λύση για περιπτώσεις συνεργατικών, αυτοδιαχειριζόμενων εγχειρημάτων όπως η ΒΙΟΜΕ, η οποία δυστυχώς, παρά τις υποσχέσεις, αφέθηκε στην τύχη της και στα νύχια των κορακιών των funds.
-
-
Κατάργηση του δικού του νόμου που αφορά τη λειτουργία των σκοτεινών και ασύδοτων funds και του σχεδίου «Ηρακλής». Γενναίες και βιώσιμες ρυθμίσεις των κόκκινων δανείων με παράλληλο, ουσιαστικό και μόνιμο πλέγμα προστασίας της πρώτης κατοικίας.
-
-
Κατάργηση του προσοντολογίου των εκπαιδευτικών και της αξιολόγησης που εμπεριέχονταν στον νόμο Γαβρόγλου. Τουλάχιστον να μην δίνονται επιχειρήματα στην κάθε Κεραμέως να διατείνεται ότι οι δικές της νομοθετικές ρυθμίσεις βασίζονται πάνω σε νόμο του ΣΥΡΙΖΑ και φυσικά να τον «τερματίζουν» αναχρονιστικά, αντιεκπαιδευτικά και αντιδημοκρατικά.
-
-
Κατάργηση της προσωπικής διαφοράς στις συντάξεις του νόμου Κατρούγκαλου κι επαναφορά του ΕΚΑΣ που καταργήθηκε επί ημερών του ΣΥΡΙΖΑ.
-
-
Νομοθέτηση εκπαιδευτικής βαθμίδας και επαγγελματικών δικαιωμάτων στον καλλιτεχνικό κόσμο, που και στην διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έμεινε ακάλυπτος.
-
Από τέτοια ζητήματα πρέπει να ξεκινά το προεκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Όποιος κάνει ουσιαστική και συγκεκριμένη αυτοκριτική και διορθώνει τα λάθη του, πείθει. Κι έτσι θα πειστεί ο κόσμος ότι δεν είναι όλοι ίδιοι…
Υ.Γ.: Τι να πει κανείς για τη στάση του Αλέξη Τσίπρα; Στη συνέντευξή του στην τηλεόραση του Άλφα, σε σχετική ερώτηση, αρκέστηκε να απαξιώσει τον Παναγιώτη Λαφαζάνη και τη συμμετοχή του στο κίνημα κατά των πλειστηριασμών. Δεν βρήκε να πει ούτε μια κουβέντα για τη συμβολή του κινήματος στην συμπαράσταση πολιτών που αντιμετωπίζουν τον άμεσο κίνδυνο του πλειστηριασμού και της έξωσης. Έπαρση, απωθητική αυταρέσκεια και διαζύγιο από τα κινήματα…