Το περασμένο Σάββατο στο νεκροταφείο του Ζωγράφου αφήσαμε ένα κομμάτι της νιότης μας, από τα καλύτερα μας χρόνια. Γιατί ο Γιώργος Σταματάκης ήταν άρρηκτα συνδεδεμένος με αυτή την περίοδο. Κοιτούσα γύρω μου και έβλεπα τη γενιά μου, τις αριστερές και τους αριστερούς εκείνης της εποχής, όπου και αν βρίσκονται σήμερα διασκορπισμένοι. Σαν μια μεγάλη ΦΕΑ (Φοιτητική Επιτροπή Αγώνα) πενήντα χρόνια μετά.
Ήταν εκεί φυσικά τα παιδιά της ΚΝΕ ΑντιΕΦΕΕ, πολλοί « αντίπαλοι» συναγωνιστές από τον Ρήγα και το Εσωτερικό, άλλοι από αριστερότερα σχήματα, κάποιοι Ανδρεοπαπανδρεϊκοί της εποχής. Ακόμα και λίγοι που ξέκοψαν από την Αριστερά, αλλά δεν μίσησαν τα νιάτα τους. Ένα πανόραμα γενιάς και ιδιαίτερα της περιόδου από το 1971 μέχρι τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, όταν η ΕΦΕΕ δεν αντιπροσώπευε μόνο το φοιτητικό κίνημα, αλλά ήταν υπολογίσιμος παράγοντας στην εξέλιξη της πολιτικής αντιπαράθεσης στις κυβερνήσεις της ΝΔ.
Αυτής της πρώτης μεταπολιτευτικής ΕΦΕΕ ήταν πρόεδρος ο Γιώργος Σταματάκης. Εκεί τον γνώρισαν οι πολλοί. Έδωσε εξετάσεις και πέρασε με άριστα. Σε εποχή υπεριδεολογικοποίησης, πόλωσης, αριστερών εμφυλίων (Πανσπουδαστική κατά Δημοκρατικού Αγώνα, ΑΑΣΠΕ κατά ΠΠΣΠ) και ορμητικής ανόδου του ΠΑΣΟΚ, κράτησε την ΕΦΕΕ ενωμένη, μαχητική και παραγωγική. Ήρεμος, ψύχραιμος, ευφυής και όσο ενωτικός απαιτούσαν και επέτρεπαν οι συνθήκες, κράτησε καλά το πηδάλιο ενός καραβιού με δύσκολο πλήρωμα.
Οι πολλοί εκεί τον γνώρισαν. Εγώ και κάποιες δεκάδες σύντροφοι τον γνωρίσαμε από τον καιρό της παρανομίας. Ήταν η επαφή μου με το κόμμα στη Νομική. Όταν είμαστε και οι δυο παράνομοι συνδεθήκαμε περισσότερο, συναντιόμαστε περισσότερο, κάναμε και λίγη παρέα. Ήταν έξοχος οργανωτής, γιος εργάτη με έντονη ταξική συνείδηση, αφοσιωμένος στην κομμουνιστική περιπέτεια. Όταν αργότερα έγινα «νόμιμος», συναντιόμασταν μια φορά στις 15 με χίλιες προφυλάξεις για να μου φέρνει τη γραμμή. Όταν τα γεγονότα πήραν τη μορφή χιονοστιβάδας, καταλάβαμε ότι την γραμμή έπρεπε να την διαμορφώνουμε μόνοι μας, αλλιώς θα μέναμε πίσω. Όταν το κόμμα πήρε την παρανοϊκή απόφαση να φύγουμε από τις ΦΕΑ, βλέποντας τη βίαιη αντίδραση των συνδικαλιστών της ΑντιΕΦΕΕ, παρά την κομματικότητα που τον χαρακτήριζε, έκανε τα στραβά μάτια και η απόφαση ατόνησε και πήγαμε όλοι μαζί στην κατάληψη.
Ήρθε η μεταπολίτευση, τα χρόνια της ΕΦΕΕ, της κομματικής ρουτίνας και μετά χαθήκαμε. Εγώ πήγα στους « αναθεωρητές», ο Γιώργος με τη μεγάλη κρίση του ΚΚΕ έφυγε προς τα αριστερά. Και μετά χάθηκε γενικώς από την πολιτική ζωή, σαν να τον κατάπιε η γη. Πιστεύω ότι για ένα άνθρωπο που η ζωή του ήταν τόσο πολύ συνδεδεμένη με το κόμμα, το κόψιμο του ομφάλιου ρόλου ήταν κάτι σπαρακτικό, μια μεγάλη απογοήτευση με μεγάλες συνέπειες στην προσωπική ζωή. Μέχρι εκεί ξέρω.
Στην κηδεία από τους επικήδειους έμαθα ότι συμμετείχε στην πολιτική κίνηση «Πράττω». Ποιος ξέρει, μπορεί την τελευταία φορά να ψηφίσαμε και το ίδιο κόμμα. Μπορεί και όχι. Καμία σημασία δεν έχει. Σημασία –και μεγάλη μάλιστα– έχει ότι ο Γιώργος στα δύσκολα και όμορφα συνάμα, ήταν εκεί. Αγωνιστής, φίλος και σύντροφος μας. Έτσι τον θυμόμαστε. Και με αυτή την εικόνα του μέσα μας τον αποχαιρετίσαμε.