Χαίρομαι πολύ όταν διαβάζω τα κείμενα του Δημήτρη Γιατζόγλου, κείμενα που απηχούν βαθιά αριστερή σκέψη και σαφή ιδεολογική ματιά, συνδυασμένα με ένα γοητευτικό πολιτικό λόγο. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι πρόκειται για έναν από τους ελάχιστους, πλέον, διανοούμενους της Αριστεράς που σε εκπλήσσουν ευχάριστα με την διορατικότητα του και την στέρεα προσήλωσή του στην ιστορική δυνατότητα του σοσιαλισμού. Όπως θυμούνται οι παλαιότεροι, ο Δημήτρης Γιατζόγλου ήταν από τους μέντορες της οργάνωσης Θεσσαλονίκης του ΚΚΕ εσωτερικού, σε μια εποχή μάλιστα που αυτή η οργάνωση θεωρούταν από τις «δεξιότερες» του κόμματος. Δυστυχώς, κάποια μέλη αυτής της οργάνωσης αποτελούν σήμερα το άτυπο θίνκ τανκ του μητσοτακισμού, στην πιο χυδαία μάλιστα προσωπολατρική εκδοχή του, που εκπλήσσει για το μέγεθος της ντροπιαστικής κατρακύλας και της εφιαλτικής κατάντιας παλιών αριστερών που βυσσοδομούν απροκάλυπτα πάνω στην ιστορία της Αριστεράς. Χρησιμοποιώντας τις πιο κίβδηλες μεθόδους αναθεωρητισμού, επιχειρούν να σπιλώσουν τον ρόλο της Αριστεράς σε κρίσιμες περιόδους της σύγχρονης ιστορίας και ταυτόχρονα να ανασκευάσουν σε μέγιστα επιτεύγματα τα πολιτικά εγκλήματα του μητσοτακισμού, από την Αποστασία μέχρι σήμερα. Στόχος τους ξεκάθαρος είναι η ηθική αποδόμηση του χώρου όπου ανδρώθηκαν πολιτικά κι η εξυπηρέτηση του εκφρασμένου μητσοτακικού αφηγήματος περί ακύρωσης του ηθικού πλεονεκτήματος της Αριστεράς. Δεν γνωρίζουν άραγε οι κακόμοιροι ότι όποιος προδίδει τα ιδανικά της νεότητάς του είναι ηθικά νεκρός;
Στο περασμένο φύλλο της «Εποχής», ο Δημήτρης Γιατζόγλου στο κείμενό του με τίτλο: «Να δώσουμε όνομα στην εποχή μας», προσεγγίζει εύστοχα τα χαρακτηριστικά της προεκλογικής περιόδου που διάγουμε και το ουσιαστικό ιδεολογικό και πολιτικό διακύβευμα για την Αριστερά. Το κείμενο κλείνει ως εξής: «Ξέρουμε ότι, πίσω από τον αγοραίο λαϊκισμό, τις αποκρύψεις και τις ιδεολογικές χειραγωγήσεις της Δεξιάς, αυτό που συστηματικά προωθείται είναι η βίαιη αναδιάρθρωση των κοινωνικών σχέσεων για την αναπαραγωγή και την εμβάθυνση της καπιταλιστικής κυριαρχίας. Είναι δυνατόν να πιστεύουμε ότι θα την αποτρέψουμε μέσα από τον ανταγωνισμό για το ύψος των επιδομάτων, με την αναβίωση ενός σοσιαλδημοκρατικού μεταρρυθμιστικού υποδείγματος που από καιρό έχει κλείσει τον κύκλο του και με τα βραχύβια κοινωνικά ξεσπάσματα που δεν αρδεύονται από τη σαφήνεια και το πάθος των προταγμάτων της ισότητας και της ελευθερίας;»
Μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού και του φινάλε των βεβαιοτήτων και των ψευδαισθήσεων, παρότι πέρασαν μερικές δεκαετίες, η Αριστερά παραμένει ακόμη ιδεολογικά παγωμένη και πολιτικά ανεπαρκής ώστε να μπορέσει να αντιπαρατεθεί στην επέλαση της καπιταλιστικής κυριαρχίας. Με ξεκάθαρα αμυντική στάση, αμήχανη και φοβική, χωρίς φρεσκάδα και σαφείς απαντήσεις απέναντι στο κυρίαρχο σύστημα, αντίθετα με αποτυχημένες έως αυτοκτονικές σοσιαλδημοκρατικές αναδιπλώσεις, η Αριστερά παραμένει ο φτωχός πλην τίμιος συγγενής στο πολιτικό σκηνικό, ακόμη κι αν έχει απέναντί της έναν έξαλλο ληστρικό καπιταλισμό ο οποίος συνεχώς αποθρασύνεται παίζοντας πλέον χωρίς αντίπαλο. Στην Ελλάδα, παρότι ο ακροδεξιός, ληστρικός μητσοτακικός καπιταλισμός συσσωρεύει τεράστια δεινά στην κοινωνία, η Αριστερά αδυνατεί να δώσει πειστικές απαντήσεις και να καταξιωθεί ως ελπιδοφόρα εναλλακτική λύση. Είναι καιρός, στην αδυσώπητη ταξική επίθεση που δέχεται η κοινωνία, να απαντήσουμε με τον εύστοχο τίτλο του Νίκου Μπογιόπουλου: «Είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε!», χωρίς βέβαια να εναποθέτουμε την απάντησή μας στο άδηλο μέλλον της κομματικής αυτάρκειας κι αυταρέσκειας του ΚΚΕ.