Στην εκπνοή του δεύτερου μήνα της χρονιάς, η σύγκρουση της κυβέρνησης Μακρόν με τη μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων στη Γαλλία, τα συνδικάτα και την αντιπολίτευση, συνεχίζεται αμείωτη με θεσμικούς και κινηματικούς όρους. Ο γάλλος πρόεδρος θεωρεί τη νομοθετική αναθεώρηση του συνταξιοδοτικού συστήματος βασικό πυλώνα της δεύτερης 5ετούς διακυβέρνησης του, ενώ οι αντιτιθέμενοι δεν είναι διατεθειμένοι να υποχωρήσουν. Η αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης από τα 62 στα 65 χρόνια ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της κοινωνικής δυσαρέσκειας. Όταν η πρωθυπουργός Μπορν θέλησε να χρησιμοποιήσει τους αριθμούς ως διαπραγματευτικό πυροτέχνημα, μειώνοντας το νέο όριο κατά ένα χρόνο, το μόνο που κατάφερε ήταν να προσθέσει και την αφερεγγυότητα στον πλούσιο κατάλογο των ολισθημάτων της. «Δικαιοσύνη–ισορροπία–πρόοδος», το επικοινωνιακό της τρίπτυχο, αόριστη προσπάθεια ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου χωρίς όποια ταξική αναφορά. Η Μπορν κατηγορείται για διασυρμό και των τριών λέξεων που χρησιμοποίησε.
Στην κοινοβουλευτική μάχη για το προσχέδιο της κοινωνικής ασφάλισης, ο σοσιαλιστής Ζερόμ Γκετζ από τη NUPES εμφανίζει γνωμοδότηση του Συμβουλίου του Κράτους –την οποία απέσπασε ως αντιπρόεδρος της Επιτροπής Αξιολόγησης και Ελέγχου Κοινωνικής Ασφάλισης– όπου εκφράζονται αμφιβολίες για τη συνταγματική νομιμότητα της μεταβολής. Σοβαρό ράπισμα για τον Μακρόν, αφού για τη γαλλική δημοκρατία η συνταγματικότητα είναι άγιο δισκοπότηρο. Την κατάσταση χειροτέρεψαν οι παλινωδίες του υπουργού Φρανκ Ριστέρ, ο οποίος είχε ανακοινώσει ως κατώτατο όριο σύνταξης για όλους τα 1.200 ευρώ, για να υπαναχωρήσει λίγο μετά, δηλώνοντας πως αυτό αφορά μόνο όσους έχουν πλήρη ασφαλιστική και εργασιακή κάλυψη και πως ...παρεξήγησαν τα λεγόμενα του!
Τα συνδικάτα καλούν σε πανεθνική απεργία στις 7 Μαρτίου. Και μπορεί το Κομμουνιστικό Κόμμα Γαλλίας να μην συμφώνησε με τους εταίρους του «Ανυπότακτους» σε κοινοβουλευτικό χειρισμό, με στόχο τη διάλυση της Βουλής (και πιθανή ενίσχυση της Ακροδεξιάς), κατέθεσε όμως δύο προτάσεις:
- οι εισφορές των εργοδοτών να καταλήγουν στους εργαζόμενους
- αύξηση εισφορών στις επιχειρήσεις που καταπατούν την εργασιακή ισότητα των φύλων, τα πάσης φύσεως επιδόματα και την εργατική νομοθεσία.
Ποια είναι τελικά η μορφή των σύγχρονων όρων εργασίας; Η γαλλική Αριστερά χρειάζεται νέες απαντήσεις.
Ποιος φοβάται την εκπαίδευση;
Στην Πορτογαλία ο σοσιαλιστής Αντόνιο Κόστα ηγείται της χώρας. Ωστόσο, το κοινωνικό πρόσημο της κυβερνητικής ατζέντας είναι για τους εκπαιδευτικούς δυσδιάκριτο. Ήδη το προηγούμενο Σάββατο 150.000 άνθρωποι βρέθηκαν στο κέντρο της Λισσαβόνας, διαδηλώνοντας κατά των χαμηλών μισθών (κάτω των 1.200 ευρώ στα χαμηλότερα κλιμάκια) σε συνθήκες εκτίναξης του πληθωρισμού, των εξοντωτικών ωραρίων εργασίας και του σχεδίου της κυβέρνησης να ανατεθεί η εκπαίδευση στην ευθύνη των δήμων, γεγονός που επηρεάζει το 1/3 του διδακτικού προσωπικού που θα προσλαμβάνεται απευθείας από τα διακοινοτικά σχολικά συμβούλια. Η αλλαγή αυτή διευκολύνει την ανάμειξη δημοτικών αρχόντων στις διαδικασίες προσλήψεων και ευνοεί μεροληπτικές αποφάσεις. Η αντίδραση της εκπαιδευτικής κοινότητας υπήρξε άμεση –απεργίες και διαδοχικές ημέρες δράσης, που πολλαπλασιάστηκαν το τελευταίο διάστημα και στις 18 διοικητικές περιφέρειες– ενώ ο Κόστα βλέπει τη δημοτικότητα του να μένει μεταξεταστέα.
Από πού πάνε για την έξοδο;
Οργή στην ήπειρο, ενώ στο νησί ξεμέθυσαν πολύ γρήγορα από τα πάρτι του BREXIT. Έμεινε ο πονοκέφαλος.
Την πρώτη του μήνα η Βρετανία βρέθηκε μπροστά στη μεγαλύτερη απεργιακή κινητοποίηση από το 1989. Εκπαιδευτικοί, υγειονομικοί, μεταφορείς και πολλοί άλλοι διαδηλώνουν έκτοτε κατά των πολύ χαμηλών αμοιβών, των άθλιων συνθηκών εργασίας, της συρρίκνωσης των συντάξεων και της αυξανόμενης επισφάλειας, παίρνοντας τη σκυτάλη από νοσηλευτές και οδηγούς ασθενοφόρων. Ο πληθωρισμός ξεπέρασε το 10,5%, οι εργαζόμενοι είδαν τις αποδοχές τους να μειώνονται κι άλλο και ο αγώνας να κρατηθούν στη λεπτή γραμμή του ορίου της φτώχειας γίνεται όλο και δυσκολότερος.
Στο μεταξύ, οι Λονδρέζοι ξαναζούν τη Μεγάλη Ομίχλη του 1952, εβδομήντα χρόνια μετά. Τότε έκαιγαν κάρβουνο για θέρμανση –σήμερα καίνε κάθε λογής ξυλεία και ό,τι άλλο βρεθεί. Οι ατμοσφαιρικοί ρυπαντές αυξήθηκαν κατακόρυφα, μαζί με τους πάσχοντες από άσθμα, καρδιοπάθειες, άνοια, αδυναμία συγκέντρωσης. Οι σχολικές επιδόσεις, αδιάψευστος δείκτης της νέας πραγματικότητας.
Η βρετανική οικονομία βρίσκεται πλέον στα όρια της. Ακόμα και η αυτοκινητοβιομηχανία συρρικνώνεται συνεχώς: στις 14 του μήνα η Ford έκοψε άλλες 1.300 θέσεις εργασίας στη χώρα, ενώ η σοβαρή ερευνητική προσπάθεια για την παραγωγή ηλεκτροκινούμενων οχημάτων δεν μπορεί να αξιοποιηθεί λόγω έλλειψης επενδυτικού ενδιαφέροντος. Οι δασμοί εισαγωγής ηλεκτρικών μπαταριών και ανταλλακτικών δεν ευνοούν τέτοια εγχειρήματα.
Τη βρετανική κοινωνία λίγο απασχολεί η επικείμενη στέψη του Καρόλου Γ', παρά τη φρενίτιδα των ταμπλόιντ. Ακόμα λιγότερο η συνάντηση του Ζελένσκι με τον πρωθυπουργό Ρίσι Σούνακ, που ετοιμάζει πλέον σκληρά μέτρα κατά των απεργιών. Τελικά δεν ήταν η άλλη πλευρά της Μάγχης η απειλή, ο νεοφιλελευθερισμός ήταν. Και παραμένει.