Φωτογραφία: Νικόλας Κοκοβλής
Τα νέα τρέχουνε και μεις τα ακολουθούμε. Ακατάπαυστα, με όλο και μεγαλύτερη ταχύτητα. Μας πολιορκούν. Γεμίζουν τις οθόνες μας, τις συζητήσεις μας, την επικοινωνία. Μας καλούν διαρκώς να πάρουμε θέση. Ανεξάρτητα από τη διάθεσή μας ή τα εφόδιά μας. Είναι αυτή η διαρκής τους παρουσία που μας υπενθυμίζει τη σιωπή μας. Μας χτυπάει στον ώμο να δει τι πάθαμε και δεν μιλάμε. Οφείλουμε να είμαστε διαρκώς παρόντες. Σε μια ένταση όπου τίποτα δεν μπορεί να μας ξεφύγει. Ακριβώς γιατί και εμείς είναι αδύνατον να ξεφύγουμε. Σχολιαστές της ζωής που περνά από μπροστά μας με ταχύτητα. Του επιμερισμού αυτού που κάνει τη ροή των πραγμάτων διαμελισμένη επικαιρότητα. Γιατί το σχόλιο αντικαθιστά πια το βίωμα.
Εκεί που βιώναμε τον θρίαμβο της εξωστρέφειας τώρα καλούμαστε να αναδιπλωθούμε. Να είμαστε εξωστρεφείς, αλλά από την ασφάλεια της απόστασης. Σε αυτό το παράλογο πλέγμα ιδιωτικού και δημοσίου ταυτόχρονα. Εδώ όποιος δεν παίρνει θέση για την επικαιρότητα χάνεται. Είναι σαν να μην υπάρχει. Κάνει τους γύρω του να ανησυχούν. Από εκεί που είχαμε καταντήσει επικοινωνιακή όντα, τώρα υποβιβαζόμαστε σε επικαιρικά όντα. Σε ανθρώπους- σχόλια γύρω από το σημαντικό και το ασήμαντο, σε μηδαμινές φωνές αγκιστρωμένες στη απότομη ροή των πραγμάτων. Οι αναμνήσεις μας υπενθυμίζονται από τα μέσα δικτύωσης, η παρουσία μας κοινοποιείται, όλα καταγράφονται και τοποθετούνται άτακτα σε ένα πλέγμα γρήγορης κατανάλωσης.
Είναι το επικαιρικό αυτό που μας κάνει να ξεχνούμε την δική μας επικαιρικότητα. Το ασήμαντο που ξορκίζει την ασημαντότητά μας. Αυτό ο ατελείωτος χείμαρρος πληροφορίας που δεν στερεύει ποτέ τη ροή του. Ακόμα και ο θρήνος εκεί μέσα έχει κάτι το επικαιρικό. Και μαζί το εξατομικευμένο. Ακόμα και εκεί καλούμαστε να πάρουμε θέση. Να τοποθετηθούμε δημοσίως για το πρόσωπο που έφυγε. Αλλά ποτέ για την ίδια την απώλεια. Γιατί εδώ δεν υπάρχει απώλεια. Κάθε τι θα παραμένει στη θέση του χωρίς τέλος. Διαρκώς μέσα στην δυνατότητα ανάκτησης, επανάληψης, εκ νέου βιώματος. Είναι η πιο χυδαία μορφή της αιωνιότητας. Αυτή που κάνει ακόμα και την αιωνιότητα επικαιρική.
Πώς μπορείς να επιβιώσεις μακριά από όλο αυτό το θόρυβο; Πως μπορείς πια να χαθείς σε μια εποχή όπου ακόμα και το πουθενά είναι κτήμα του χάρτη; Ψάχνουμε τα φάρμακα τις εποχής. Την αντιστροφή της ροής, την επιστροφής των πραγματικών ρυθμών. Μέσα ακριβώς στα πράγματα που η ροή απεχθάνεται και αποφεύγει. Τη σιωπή. Το βουβό κομμάτι της ανθρώπινης δραστηριότητας. Την μη καταγεγραμμένη εμπειρία. Το μη λειτουργικό, αυτό που ποτέ δεν θα έχει ανταποδοτικότητα. Το βίωμα για εμάς τους ίδιους. Και μόνο για εμάς. Την αποφυγή του βιογραφισμού. Την ιδιωτικότητα των συναισθημάτων. Την αποδοχή της ιερότητας του τίποτα. Σιωπηλοί. Τώρα και για πάντα σιωπηλοί.
Είναι μια μάταιη μάχη. Μια χαμένη υπόθεση με μικρά διαλλείματα. Η ζωή εκεί έξω συνεχίζεται και είναι αυτή που θέτει τους όρους της. Ο χείμαρρος θα σε παρασύρει εκ νέου. Σε μια στιγμή αβλεψία ή αφηρημάδας. Θα συνεχίσει να σε ενημερώνει, να σου υπενθυμίζει, να σου απαιτεί. Και συ θα το αντιληφθείς αργά. Αφού έχει ήδη συντελεστεί.
Μέσα στον θόρυβο των πραγμάτων καλούμαστε να ζήσουμε συνειδητά. Να οριοθετήσουμε τα πεδία μας εκ νέου σε μια ζωή και μια δραστηριότητα που διαρκώς μεταβάλλεται. Οφείλουμε να είμαστε η υπενθύμισή μας. Πως η ζωή αυτή βιώνεται με τους όρους που εμείς θα της θέσουμε και όχι με τον ρυθμό που οι τάσεις επιβάλουν. Είμαστε η σιωπή, η μελαγχολία μας, ο πεταμένος μας χρόνος. Ας τα απολαύσουμε συνειδητά. Πέρα από τις επικαιρικές επιταγές της υποκριτικής μας κουλτούρας. Ας μας απολαύσουμε χωρίς όρια.