Η Κάιτ είναι 9 ετών και ζει με την οικογένειά της σε κάποιο χωριό στην Ιρλανδία. Οι πολύτεκνοι γονείς της τα βγάζουν δύσκολα πέρα και, καθώς η μητέρα της είναι και πάλι έγκυος, την στέλνουν προσωρινά σε ανάδοχη οικογένεια. Εκεί το κορίτσι θα περάσει ένα διάστημα κοντά στην Αϊλίν και τον Σον Κινσέλα, ένα ζευγάρι ευκατάστατων αγροτών. Από την αρχή η Αϊλίν θα πλησιάσει με μεγάλη αγάπη την μικρή Κάιτ σε αντίθεση με τον Σον ο οποίος μοιάζει απόμακρος. Όπως υποστηρίζει η Αϊλίν στην οικογένειά τους δεν έχουν μυστικά αλλά κάποια στιγμή η Κάιτ ανακαλύπτει κάτι που βασανίζει τους Κινσέλα. Όσο περνάει ο καιρός αρχίζει και ο Σον να γίνεται πιο φιλικός μαζί της και η Κάιτ από την πλευρά της νιώθει τα συναισθήματά της να ξεχειλίζουν. Σε αντίθεση με τους γονείς της, και ιδίως τον απόμακρο έως αδιάφορο πατέρα της, η Αϊλίν και ο Σον θα κάνουν την Κάιτ να βιώσει την οικογενειακή θαλπωρή.
Το «Ένα ήσυχο κορίτσι» (A quiet girl) του Κόλουμ Μπερέιντ είναι μια ιδιαίτερα τρυφερή ταινία από την Ιρλανδία. Η σκηνοθεσία είναι αργή και υποβλητική, θαρρείς και ο σκηνοθέτης επέλεξε να γυρίσει την ταινία του σε αργή κίνηση. Μέσα όμως σ’ αυτήν τη φαινομενική ηρεμία αφήνει χώρο για να αναπτυχθούν τα συναισθήματα των ηρώων και ιδίως της μικρής Κάιτ. Η οποία στο νέο της περιβάλλον αρχίζει να ανθίζει ενώ για τους ανθρώπους που την φιλοξενούν η παρουσία της μοιάζει με γιατρικό.
Ο σκηνοθέτης εμμέσως επιχειρεί ένα κοινωνικό σχόλιο για τις ταξικές ανισότητες, εκείνες που δυσκολεύουν κάποιους γονείς να μεγαλώσουν τα παιδιά τους εξαιτίας της φτώχιας. Κάτι που λειτουργεί διαλυτικά όσον αφορά την οικογενειακή συνοχή που φτάνει μέχρι και τη συναισθηματική αποξένωση των μελών μιας οικογένειας! Σκληρό αλλά αληθινό.
Επίσης βλέπουμε το πώς μπορεί να οικοδομηθούν σχέσεις αγάπης όταν υπάρχει περίσσευμά της και ότι μπορεί να αντικαταστήσει μέχρι και τις σχέσεις αίματος. Πως ακόμη και λέξεις όπως «πατέρας» μπορούν να ειπωθούν ή να μην ειπωθούν πέρα από συμβάσεις, εάν και εφόσον υπάρχουν οι κατάλληλες συνθήκες για να τις ξεστομίσει κάποιος. Ιδίως ένα ήρεμο και ήσυχο κορίτσι, όπως η Κάιτ.
Μια ταινία για την αγάπη, τις οικογενειακές σχέσεις και την ανάγκη ανθρώπινων δεσμών. Ένα χαμηλόφωνο δράμα από εκείνα που η δράση δεν βασίζεται στην πλοκή, η οποία άλλωστε σχεδόν απουσιάζει, αλλά στο πώς μεταμορφώνεται ο εσωτερικός κόσμος της Κάιτ και κινητοποιούνται τα αισθήματά της.