Λέγαμε πάντα ότι η Ιταλία είναι πολιτικό εργαστήρι, για καλό, αλλά, τελευταία, και για κακό. Μέσα, όμως, στο ζόφο που προκαλεί μια κυβέρνηση με φασιστικά χαρακτηριστικά, όλο και ξεπροβάλλει κάποια φωτεινή χαραμάδα εδώ και εκεί. Η κοινωνία των πολιτών στην Ιταλία είναι πολύ ενεργή και δεν παύει να αγωνίζεται.
Ο πνιγμός 67 προσφύγων, μεταξύ των οποίων ήταν και πολλά παιδιά, πριν από λίγες μέρες στις ακτές της Καλαβρίας, μέσα στη γενική αδιαφορία των αρχών, ανθρώπων που σύμφωνα με μαρτυρίες θα μπορούσαν να είχαν σωθεί, συντάραξε την ιταλική κοινωνία. Η σειρά από φέρετρα με τους συγγενείς να οδύρονται πάνω σε αυτά, δεν ήταν δυνατό να μη συγκινήσουν κάθε ευαίσθητο πολίτη. Ουδόλως, όμως, συγκίνησαν τους υπουργούς της κυβέρνησης Μελόνι. Το αποκορύφωμα ήταν οι κυνικές και απαράδεκτες δηλώσεις του υπουργού Εσωτερικών Πιαντεντόζι, ο οποίος, ούτε λίγο ούτε πολύ, απέδωσε το φταίξιμο σε αυτούς που «μπαίνουν σε ένα σκάφος να ταξιδέψουν με θαλασσοταραχή» και, μάλιστα, «χωρίς η απόγνωση να δικαιολογεί το γεγονός ότι βάζουν σε κίνδυνο τα παιδιά τους». Αυτοί, λοιπόν, οι απελπισμένοι άνθρωποι που «έβαλαν σε κίνδυνο τα παιδιά τους», αναγκάστηκαν να το κάνουν, επιλέγοντας μια επικίνδυνη ρότα, από την Τουρκία προς τις ακτές της Καλαβρίας, επειδή δεν διανοούνταν καν να πλησιάσουν τις ελληνικές ακτές, όπου οι επαναπροωθήσεις είναι φαινόμενο τόσο συχνό ώστε να αποτρέπει τις αναχωρήσεις προς την Ελλάδα. Έτσι, ξεκίνησαν το ταξίδι τους μέσα σε μια σάπια βάρκα που κατέληξε να συντριβεί πάνω στα βράχια. Παρά τις δικαιολογίες της θαλασσοταραχής, αποδεικνύεται από τις μαρτυρίες ότι το λιμενικό θα μπορούσε εύκολα να τους διασώσει, αλλά απλά παρακολουθούσε την τραγωδία.
Η τραγωδία ήταν και απόρροια της απόφασης της ιταλικής κυβέρνησης να καταστήσει ουσιαστικά απαγορευτική τη διάσωση των ανθρώπων από τις ΜΚΟ.
Η περιφέρεια Καλαβρίας κήρυξε ημέρα πένθους την 28η Φλεβάρη, η αντιπολίτευση ζητά την παραίτηση του υπουργού Εσωτερικών και οι αλληλέγγυοι πολίτες προσπαθούν να συμπαρασταθούν στην οδύνη των επιζώντων, απαιτώντας την αλλαγή της ευρωπαϊκής πολιτικής για το προσφυγικό.
Αντιφασιστικές συγκεντρώσεις
Άλλη μια φωτεινή χαραμάδα, εκτός από τη στάση των πολλών οργανώσεων και μεμονωμένων πολιτών απέναντι στη συμφορά των προσφύγων, είναι οι αντιδράσεις απέναντι στον φασισμό που έχει σηκώσει κεφάλι σε όλη τη χώρα.
Η απάντηση της διευθύντριας του λυκείου της Φλωρεντίας Λεονάρντο Ντα Βίντσι, σε επιστολή που έστειλε στους μαθητές έπειτα από την επίθεση φασιστών σε άλλο λύκειο της πόλης, αποδεικνύει ότι υπάρχει στην Ιταλία μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων που αντιστέκεται στο σκοτάδι που απειλεί να καλύψει κάθε πτυχή της ζωής τους. Ανάμεσα σε άλλα, η διευθύντρια λέει: «Ο φασισμός στην Ιταλία δεν γεννήθηκε στις μεγάλες συγκεντρώσεις χιλιάδων ατόμων. Γεννήθηκε στις άκρες κάποιου πεζοδρομίου, με το θύμα ενός ξυλοδαρμού για πολιτικούς λόγους παρατημένο στην τύχη του από αδιάφορους περαστικούς. ‘Μισώ τους αδιάφορους’ έλεγε ένας μεγάλος Ιταλός, ο Αντόνιο Γκράμσι, τον οποίο οι φασίστες έκλεισαν στη φυλακή μέχρι το θάνατό του, φοβισμένοι σαν λαγοί από τη δύναμη των ιδεών του».
Η επιστολή δημιούργησε κυριολεκτικά σάλο στους κυβερνητικούς κύκλους. Μίλησαν για «πολιτικοποίηση της παιδείας» και μάλιστα, ο υπουργός Παιδείας Βαλντιτάρα, έφθασε στο σημείο να απειλήσει με πιθανά μέτρα κατά της διευθύντριας.
Στη φασιστική επίθεση η δημοκρατική Φλωρεντία απάντησε διαδηλώνοντας, με πάρα πολλούς μαθητές και φοιτητές να κραυγάζουν «Η Φλωρεντία είναι μόνο αντιφασιστική». Μια νέα αντιφασιστική διαδήλωση διοργανώνεται από τα συνδικάτα για το Σάββατο, 4 Μάρτη, στην οποία αναμένεται να συναντηθούν η νεοεκλεγείσα γραμματέας του Δημοκρατικού Κόμματος Έλι Σλάιν και ο επικεφαλής του Κινήματος 5 Αστέρων Τζουζέπε Κόντε.
Οι διεκδικήσεις της Cgil
Τα συνδικάτα, ιδιαίτερα η Cgil, έχουν απομακρυνθεί από το Δημοκρατικό Κόμμα έπειτα από τους αντεργατικούς νόμους Jobs Act του Ρέντσι. H Cgil έχει αποδειχτεί ίσως η μοναδική αριστερή δύναμη με κύρος αυτή τη στιγμή στην Ιταλία. Στο συνέδριό της κατά τα μέσα Μάρτη αναμένεται να συζητηθούν οι λέξεις κλειδιά «ειρήνη, δικαιώματα, περιβάλλον». Ο γενικός γραμματέας Μαουρίτσιο Λαντίνι σε συνέντευξή του στη La Stampa, ανακοινώνει ότι στο συνέδριο θα προτείνει τετραήμερη εβδομάδα εργασίας. «Με τις νέες τεχνολογίες οι επιχειρήσεις έχουν μεγαλύτερη παραγωγικότητα και μπορούν να αναδιανείμουν τον πλούτο», εξηγεί. «Είναι κομβικό ζήτημα η πολιτική να αναφερθεί και πάλι στη συμμετοχή των ανθρώπων και να θέσει στο κέντρο τις ανάγκες εκείνων που έχουν ανάγκη να εργαστούν για να ζήσουν. Στόχος πρέπει να είναι η υπέρβαση της επισφάλειας, το δικαίωμα πραγμάτωσης μέσω της εργασίας, μεταρρυθμίσεις που να αναδιανέμουν τον πλούτο». «Αν το 60 τοις εκατό δεν ψηφίζει, σημαίνει ότι χρειάζεται να αλλάξουμε πολιτικές και να ξεκινήσουμε έναν αληθινό αγώνα κατά των ανισοτήτων», συμπληρώνει.
Ο Μαουρίτσιο Λαντίνι δεν έχει άλλες συμβουλές να δώσει στη νέα γραμματέα του Δημοκρατικού Κόμματος. Τονίζει, όμως, ότι «Οι άνθρωποι δεν κρίνουν αυτό που λες, αλλά αυτό που κάνεις. Έχουμε παρακολουθήσει μια ρήξη ανάμεσα στην εργασία και την πολιτική εκπροσώπηση που ενέπλεξε και την αριστερά».
Αλλαγή ηγεσίας στο Δημοκρατικό Κόμμα
Η νεοεκλεγείσα γραμματέας του Δημοκρατικού Κόμματος δηλώνει ότι θα ξεκινήσει έναν αγώνα κατά των ανισοτήτων, για τα δικαιώματα, για την ειρήνη. Ο τρόπος εκλογής της ήταν εντυπωσιακός. Το Δημοκρατικό Κόμμα, έχει έναν τρόπο εκλογής γραμματέα σύμφωνα με τον οποίο πρώτα ψηφίζουν τα μέλη του κόμματος όλους τους υποψηφίους και στη συνέχεια, ανάμεσα στους δύο επικρατέστερους λαμβάνει χώρα μια ψηφοφορία στην οποία μπορεί να συμμετάσχει οποιοσδήποτε πολίτης, συμπεριλαμβανομένων και μελών άλλων κομμάτων. Μέχρι σήμερα, το δικαίωμα ψήφου σε όλους τους πολίτες τόσο για τον γραμματέα του κόμματος όσο και για την επιλογή των επικεφαλής της αυτοδιοίκησης έχει οδηγήσει σχεδόν πάντα στην εκλογή δεξιόστροφων υποψηφίων. Αυτή τη φορά, συνέβη το αντίθετο. Ενώ οι οργανώσεις χάρισαν την πρωτιά με μεγάλη διαφορά στον Στέφανο Μπονατσίνι, τον συντηρητικότερο (52,87% ), με την αριστερότερη Σλάιν να συγκεντρώνει το 34,88%, οι εκλογές όλου του «λαού» ανέδειξαν πρώτη τη Σλάιν με 53,75% και δεύτερο τον Μπονατσίνι με 46,25. Πληροφορίες λένε ότι πολλοί ανένταχτοι αριστεροί πρώην ψηφοφόροι του Δημοκρατικού Κόμματος και πρώην ψηφοφόροι του PCI, καθώς και μέλη άλλων αριστερών κομμάτων, αποφάσισαν να εκφράσουν τη δυσαρέσκειά τους απέναντι στην ηγεσία του Δ.Κ. και να ζητήσουν μια αριστερή στροφή.
Παραμένει δύσκολο να φανταστεί κανείς μια ριζική αλλαγή ενός κόμματος που η μετάλλαξή του έχει ξεκινήσει εδώ και 30 χρόνια, κατά τη διάρκεια των οποίων εντάχθηκε πλήρως στο status quo και του οποίου η ηγεσία έχει μάθει τα παιχνίδια της εξουσίας κάθε είδους. Ενώ λοιπόν ένα τμήμα της βάσης και οι εκτός κόμματος περιμένουν από την από μηχανής θεά να λύσει όλα τα προβλήματα, το μεγαλύτερο τμήμα των μελών και η κομματική γραφειοκρατία είναι πολύ πιθανό να θέτει κάθε λογής εμπόδια. Αυτό που κυρίως έχει ξεχάσει το μεταλλαγμένο αυτό κόμμα είναι να λειτουργεί συλλογικά. Ίσως, όμως, να κάνουμε και λάθος, εμείς οι παλιοί και οι παλιές, που θεωρούμε ότι χωρίς συλλογικότητα αριστερή πολιτική δεν υπάρχει.
Πάντως, η εκλογή της Σλάιν δεν παύει να είναι ένα θετικό, προς το παρόν, γεγονός και να αποτελεί, επίσης, μια άλλη φωτεινή χαραμάδα, που ίσως να φέρει και μια κοινή αντιπολίτευση μαζί με το Κίνημα 5 Αστέρων.