Φωτογραφία: Νικόλας Κοκοβλής
Το πρόβλημα ξεκινά όταν, κυρίως επί υπουργίας Βερελή και Χατζηδάκη, μετατάχθηκε εκπαιδευμένο προσωπικό, για να προσλαμβάνονται εργαζόμενοι με δελτίο παροχής υπηρεσιών με ταχύρρυθμη εκπαίδευση. Για να εκπαιδευτεί, όμως, ένας σταθμάρχης φοιτούσε στη Σιδηροδρομική Σχολή Σταθμαρχών για οκτώ μήνες θεωρητικά και έξι μήνες για πρακτική εξάσκηση. Στη συνέχεια, μετά από διαδικασία επαγγελματικών εξετάσεων, ελάμβανε τον βαθμό Δόκιμος Σταθμάρχης ΣΤ’. Για δύο χρόνια εργαζόταν με την εποπτεία του τιτλούχου σταθμάρχη σε μεγάλους σταθμούς, για να μπορούν από κοινού τιτλούχος και δόκιμος να εργάζονται καλύπτοντας την κυκλοφορία των αμαξοστοιχιών, την έκδοση εισιτηρίων, διευθέτηση αποσκευών και εμπορευμάτων, για να μην χάνονται ημερομίσθια κτλ. Στη συνέχεια ο δόκιμος γινόταν Σταθμάρχης Ε’ και αναλάμβανε καθήκοντα σε μικρούς σταθμούς ως υπεύθυνος σταθμού για το άλλο προσωπικό (κλειδούχους, εισητηριοδότες και προσωπικό αποθηκών εμπορευμάτων) σε όλες τις δραστηριότητες. Με την πάροδο των χρόνων μετακινούταν σε μεγαλύτερους σταθμούς. Η Λάρισα είναι ένας μεγάλος κομβικός σταθμός, όπου η κυκλοφορία(!) έπρεπε να εκτελείται από σταθμάρχη, τουλάχιστον, με 10 χρόνια υπηρεσία στην κυκλοφορία. Η μνημονιακή πίεση οδηγούσε σε όλο και λιγότερο προσωπικό, ωστόσο επί ΣΥΡΙΖΑ στους κύριους σταθμούς, όπως η Λάρισα, διατήρησαν τους δύο σταθμάρχες.