Μερικές εβδομάδας πριν ο ιρανός σκηνοθέτης Τζαφάρ Παναχί αφέθηκε ελεύθερος με περιοριστικούς όρους από τη φυλακή όπου κρατούνταν επί 7 μήνες καταδικασμένος σε κάθειρξη 6 ετών με την κατηγορία της προπαγάνδας εναντίον του συστήματος. Τελικά, και μετά από πολλές πιέσεις από όλον τον κόσμο, ο Παναχί απελευθερώθηκε ενώ η υπόθεσή του θα επανεξεταστεί μέσα στον Μάρτιο.
Η ταινία «Αρκούδες δεν υπάρχουν» (Khers nist) που κέρδισε το Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής στο Φεστιβάλ της Βενετίας θα μπορούσε να θεωρηθεί αυτοβιογραφική, αφού δείχνει το πως ένας σκηνοθέτης προσπαθεί να σκηνοθετήσει μια ταινία από μακριά. Στον πρωταγωνιστικό ρόλο είναι ο ίδιος ο Παναχί ο οποίος έχει νοικιάσει ένα δωμάτιο σε ένα μικρό συνοριακό χωριό από όπου μέσω διαδικτύου δίνει οδηγίες στο συνεργείο του που βρίσκεται σε γειτονική χώρα (πιθανόν στην Τουρκία ή το Αζερμπαϊτζάν) για τα γυρίσματα. Για κάποιον λόγο -που μάλλον είναι προφανής- ο σκηνοθέτης δεν μπορεί να περάσει τα σύνορα σε αντίθεση με τους συνεργάτες του. Το θέμα της ταινίας που γυρίζει είναι οι προσπάθειες ενός ζευγαριού να φύγει για το Παρίσι με πλαστά διαβατήρια. Και ενώ βρίσκεται σε συνεχή επικοινωνία με τον βοηθό του ο ίδιος θα βρεθεί στο στόχαστρο της μικρής κοινωνίας του χωριού χωρίς να το καταλάβει. Όλα ξεκίνησαν από μια φωτογραφία που τράβηξε και στην οποία, όπως υποστηρίζουν κάποιοι, απαθανάτισε ένα νεαρό ζευγάρι ερωτευμένων που όμως η κοπέλα είναι αρραβωνιασμένη με άλλον, τον οποίο επέλεξε, σύμφωνα με τις παραδόσεις, η οικογένειά της. Και ενώ το συμβούλιο του χωριού του ζητά τη φωτογραφία, την οποία ο ίδιος ισχυρίζεται πως δεν έχει τραβήξει, η κατάσταση αρχίζει να ξεφεύγει. Έτσι ο σκηνοθέτης, την ίδια ώρα που αντιμετωπίζει προβλήματα με την ταινία του, αναγκάζεται να έρθει αντιμέτωπος με το χωριό, τις προκαταλήψεις, και τις παραδόσεις.
Ο Τζαφάρ Παναχί σε αυτήν τη θαυμάσια, λιτή και λειτουργική ταινία του, μια ταινία που διαθέτει την αμεσότητα του ντοκιμαντέρ, αφηγείται μέσα από δύο παράλληλες ιστορίες, τις προσωπικές του περιπέτειες και το δράμα του ιρανικού λαού. Από τη μια, ο σκηνοθέτης ο οποίος φαίνεται πως αντιμετωπίζει προβλήματα με τις αρχές καθώς δεν του επιτρέπεται να γυρίζει ταινίες ούτε και να βγει από τη χώρα. Από την άλλη, οι ήρωές του οι οποίοι προσπαθούν να φύγουν στη Δύση αλλά και το ζευγάρι των ερωτευμένων στο χωριού που δεν μπορούν να παντρευτούν, αφού άλλοι έχουν αποφασίσει ήδη για το μέλλον τους. Οι κάθε λογής εξουσίες λοιπόν, μεγάλες ή μικρές, αποτελούν εμπόδια για τους ανθρώπους. Για να δημιουργήσουν, να ταξιδέψουν, να ζήσουν όπως θέλουν. Κανείς δεν είναι ελεύθερος, όλοι ακολουθούν κάποιους γραπτούς ή άγραφους κανόνες.
Ο κορυφαίος σκηνοθέτης υπογράφει ένα γλυκόπικρο αριστούργημα. Μια ταινία αρκετά αυτοαναφορική αλλά όχι μόνον, η οποία έχει στο στόχαστρο το ισλαμικό καθεστώς. Κάτι που ο Παναχί κάνει με ιδιαίτερη επιδεξιότητα σε μια προσπάθεια να ξεγλιστρήσει από του περιορισμούς της λογοκρισίας.
Εμπνευσμένη σκηνοθεσία, με λίγα μέσα και πολύ μεράκι, μια ταινία αντιπροσωπευτική της μεγάλης δυναμικής που έχει το ιρανικό σινεμά το οποίο, παρά τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι κινηματογραφιστές, έχει καταφέρει να καταξιωθεί διεθνώς.