Ο μύθος της Αντιγόνης του Σοφοκλή ενέπνευσε την Σοφί Ντεράσπ σε μια απόπειρα μεταφοράς του στη σύγχρονη εποχή. Στην ταινία «Αντιγόνη» (Antigone) της γαλλόφωνης καναδής σκηνοθέτριας οι ήρωες του μύθου είναι αλγερινοί μετανάστες στον Καναδά που περιμένουν να πολιτογραφηθούν Καναδοί. Κεντρικό πρόσωπο είναι, φυσικά, η Αντιγόνη αφού η σκηνοθέτρια έχει κρατήσει τα ελληνικά ονόματα για όλους τους ήρωές της. Άριστη μαθήτρια και ενταγμένη στη ζωή της νέας της πατρίδας ζει μαζί με τα αδέλφια της Πολυνείκη, Ετεοκλή και Ισμήνη καθώς και με τη γιαγιά της Μενί (Μενοικέα). Έφυγαν από την πατρίδα τους επειδή κινδύνευε η ζωή τους και ενώ οι γονείς των παιδιών ο Οιδίποδας και η Ιοκάστη είχαν δολοφονηθεί από τις αρχές.
Η Αντιγόνη, λοιπόν, παρακολουθεί κανονικά τα μαθήματά της, η Ισμήνη εργάζεται σε κομμωτήριο, ο Πολυνείκης είναι το αστέρι της τοπικής ποδοσφαιρικής ομάδας και ο Ετεοκλής προσπαθεί να ανέβει στην ιεραρχία της συμμορίας Χαμπίμπι. Μια μέρα και ενώ τα δυο αγόρια παίζουν με φίλους στον δρόμο, εμφανίζεται η αστυνομία με σκοπό να συλλάβει τον Ετεοκλή. Και ενώ του περνούν χειροπέδες ο Πολυνείκης πλησιάζει για να ζητήσει εξηγήσεις και ξαφνικά δέχεται έναν πυροβολισμό και πέφτει νεκρός. Μετά από αυτό το περιστατικό ξεσπούν ταραχές ενώ η αστυνομία ετοιμάζεται να απελάσει τον Ετεοκλή. Η Αντιγόνη που υπεραγαπά τα αδέλφια της και βλέποντας πως η οικογένειά της κινδυνεύει να διαλυθεί, οργανώνει ένα παράτολμο σχέδιο δραπέτευσης του αδελφού της. Θα τα καταφέρει αλλά θα θυσιαστεί η ίδια η οποία συλλαμβάνεται και αντιμετωπίζει βαρύτατες κατηγορίες. Συμπαραστάτης στην περιπέτειά της είναι ο καναδός φίλος της Αίμονας και ο πατέρας του Κρίστιαν. Ασυμβίβαστη η Αντιγόνη στρέφεται κατά των αρχών και αρνείται να υποχωρήσει καθώς γι’ αυτή προέχει η οικογένειά της. Εν το μεταξύ ένα μεγάλο κίνημα αλληλεγγύης έχει ξεσπάσει από νέους κυρίως με συνεχείς διαδηλώσεις και κινητοποιήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Η μεταφορά του αρχαίου μύθου από την Σοφί Ντεράσπ είναι ομολογουμένως πολύ πετυχημένη. Η σκηνοθέτρια κινεί με μαεστρία τα νήματα και κάνει μια ταινία η οποία καταγγέλλει τη βία της αστυνομίας απέναντι στους ξένους, το δικαστικό σύστημα της χώρας της, τη νομοθεσία που αφορά τη χορήγηση υπηκοότητας. Αλήθεια ποια είναι τα ανταλλάγματα, ποιες είναι οι υποχωρήσεις που πρέπει να κάνει κάποιος άνθρωπος για να περάσει στον «παράδεισο» της Δύσης; Με ένα σενάριο το οποίο συνεχώς εξελίσσεται, η Ντεράσπ σκηνοθετεί με σθένος και αναδεικνύει την αλληλεγγύη η οποία αποτελεί και το μοναδικό όπλο των αδύναμων απέναντι στις αυθαιρεσίες της εξουσίας.
Υπάρχουν μερικές συγκλονιστικές σκηνές στην ταινία όπως εκείνη στην οποία ο Πολυνείκης οδηγείται με χειροπέδες στην κηδεία του αδελφού του. Ή εκείνη με τη γιαγιά Μενί να μοιρολογά έξω από το κέντρο που κρατείται η Αντιγόνη.
Ταινία για την αγάπη, την αφοσίωση στην οικογένεια και τις ρίζες. Ανθρώπινη, τρυφερή με οικουμενική διάσταση καθώς μιλάει για τα αυτονόητα που χρειάζεται ένας άνθρωπος: Ελευθερία, δικαιοσύνη και πάνω απ’ όλα, ανθρώπους γύρω του.