Την Πέμπτη το βράδυ δημοσιεύτηκε δημοσκόπηση της Marc, κατά παραγγελία του ΑΝΤ1, η οποία επιχειρεί να μετρήσει τις πολιτικές συνέπειες της πολύνεκρης σύγκρουσης των τρένων. Η μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου αναφέρθηκε στην ανησυχία της για τα Τέμπη και αποδίδει και αλλού ευθύνες, πέραν του ανθρώπινου λάθους. Τα ποσοτικά στοιχεία δημοσιεύτηκαν, όμως είναι επιλογή να μην δημοσιευτούν και εδώ. Διότι οι έρευνες κοινής γνώμης φυσικά και συνεχίζονται αενάως, καθώς η καταμέτρηση του σφυγμού της κοινωνίας είναι ένα πολύ σημαντικό εργαλείο, όμως το να δημοσιεύεται μια πολιτική δημοσκόπηση μία εβδομάδα μετά, με τις σωρούς να μην έχουν δοθεί όλες στις οικογένειες τους είναι πολιτική εκμετάλλευση. Ο κ. Γεράκης από τη Marc είπε στον κ. Χατζηνικολάου «δεν είμαι αυτόκλητος εδώ». Και πράγματι δεν είναι, αλλά ήταν επιλογή της εταιρείας του να ικανοποιήσει τον πελάτη της. Ο κ. Χατζηνικολάου πάλι είπε ότι διαφωνεί αλλά συμμετείχε στην ανάλυσή της, παρότι είχε και αυτός την επιλογή να μην το κάνει. Και σαράντα χρόνια στην πλάτη, όπως μας ενημέρωσε, που δεν θα έθεταν σε κίνδυνο τη θέση εργασίας του.
Αυτό που πρέπει αυτή τη στιγμή να μας ενδιαφέρει ειπώθηκε από τον πρόεδρο της MRB, Δημήτρη Μαύρο, στο Parapolitika fm: «Αυτό που έχει συμβεί στη χώρα, δεν μπορεί να μην επηρεάσει τα πάντα (…) Τα συναισθήματα που επικρατούσαν τον τελευταίο καιρό ήταν ο φόβος, η οργή, η παραίτηση και ακολουθούσε η ελπίδα. Στην τελευταία μέτρηση που έχει δημοσιευτεί, στην πρώτη θέση ήταν η οργή και ο φόβος με ίδιο ποσοστό (46,8%), με την οργή να ανεβαίνει με μεγαλύτερη ταχύτητα από ό,τι ο φόβος. Αυτό ήδη μας φόβιζε. Διότι σε μια χώρα όταν επικρατεί ο φόβος, τότε συνήθως ο κόσμος λειτουργεί πιο συστημικά, πιο οργανωμένα ή και πιο προβλέψιμα, αν θέλετε, διότι συνήθως πάει σε επιλογές πιο θεσμικές, αναζητώντας την ασφάλεια. Όταν σε μια χώρα επικρατήσει ή τελικώς νικήσει η οργή, ο κόσμος βρίσκεται σε μια εντελώς απρόβλεπτη φάση, είναι ικανός για το οτιδήποτε, δεν τον ενδιαφέρουν πλέον λύσεις που να του δημιουργούν ασφάλεια. Η οργή αυτή τη στιγμή φαίνεται ότι ξεπερνά το 60-65%. Δεν το έχουμε δει ποτέ στο παρελθόν».
Η οργή είναι αυτή τη στιγμή διάχυτη. Και πράγματι είναι πολύ λεπτή η γραμμή από το να οδηγήσει στην ανατροπή ή το χάος. Ο φόβος ήταν αυτός που κράτησε τη ΝΔ όρθια επί τέσσερα χρόνια. Η οργή για να γίνει ορμή χρειάζεται και ένα πολιτικό κόμμα, που -εγκαταλείποντας τα φλερτ με έτοιμες συνταγές που οδηγούν στον κομφορισμό- θα εκφράσει, θα αγκαλιάσει, θα δεχτεί να αλλάξει, θα αναγνωρίσει λάθος πολιτικές και θα χαράξει νέες σε άλλη κατεύθυνση, θα δει το τρένο της νέας εποχής να έρχεται και θα επιβιβαστεί σε αυτό, ισότιμα, ταπεινά, δημιουργικά, ανθρώπινα.