Πώς σας ήρθε η ιδέα να γράψετε «Το αίμα των κρίνων»;
Το έργο γράφτηκε κατά τη διάρκεια της φοίτησής μου στη Σχολή Πυροδότησης Θεατρικής Γραφής του θεάτρου Πορεία, υπό την καθοδήγηση των δασκάλων μου Θανάση Τριαρίδη και Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη. Ο γενικός θεματολογικός άξονας ήταν η δολοφονία ενός αθώου ως πολιτική πράξη. Αρχικά, δίναμε κάποιες περιλήψεις σύμφωνα με τους άξονες - θέματα που υπήρχαν. Κάποια στιγμή ψάχνοντας, είδα στο διαδίκτυο μια φωτογραφία ενός φωτογράφου από τον πόλεμο στο Μπαγκλαντές το 1971. Απεικόνιζε έναν άντρα με τη γυναίκα του άρρωστη στα χέρια, καθώς την απομάκρυνε από το πεδίο της μάχης. Αυτό με συγκίνησε πολύ και για το γεγονός ότι ο συγκεκριμένος πόλεμος πέρασε κάπως αδιάφορα από τους κριτικούς προς την κοινή γνώμη, οπότε σκέφτηκα να γράψω ένα έργο που να αφορά σε κάτι αντίστοιχο. Βέβαια, άλλο είναι το θέμα του έργου, αλλά από εκεί εμπνεύστηκα.
Ποιο είναι το θέμα του έργου;
Το θέμα του έργου είναι η στράτευση ενός φωτορεπόρτερ στον πόλεμο, ενώ κάποια στιγμή διαρρέουν στον τύπο φωτογραφίες νεκρών γυναικών του πολέμου. Γίνεται γνωστό στην ανενημέρωτη κοινή γνώμη τι συμβαίνει στο πεδίο της μάχης ώστε σταδιακά οι πολεμικές συρράξεις να σταματήσουν.
Είναι ένα έργο που μπορεί να σταθεί σε οποιαδήποτε πόλη και χώρα, δεν έχει συγκεκριμένο χρόνο ή τόπο δράσης.
Είναι άχρονο κατ’ επιλογή για να μπορεί κάποιος να το τοποθετήσει όπου θέλει. Θεωρώ ότι αφορά την ανθρωπότητα γενικά. Όσο υπάρχουν άνθρωποι σε μάχες, το έργο είναι επίκαιρο. Ως σκηνική δράση, εξάλλου, παρακολουθούμε την πράξη μιας ανάκρισης. Στο έργο, οι χαρακτήρες δεν έχουν ονόματα αλλά ιδιότητες, για παράδειγμα βλέπουμε τον φωτορεπόρτερ και τον ανακριτή. Από το παρόν στο παρελθόν, μαθαίνουμε την ιστορία με αφορμή το φωτογραφικό υλικό, το οποίο μερικές φορές μπορεί να παραποιήσει, να ομορφύνει ή να διαστρεβλώσει τα γεγονότα και αυτό είναι επίσης κάτι που θίγει το έργο.
Άλλα έργα σας έδωσαν ερεθίσματα για να γράψετε «Το αίμα των κρίνων»;
Δεν είχα ερεθίσματα από άλλα έργα, περισσότερο εμπνεύστηκα από αληθινές ιστορίες ντοκιμαντέρ φαντάρων από την Κύπρο που έπρεπε να σκοτώσουν, ενώ μετά επέστρεψαν από το πεδίο της μάχης και μιλούσαν για τον αντίκτυπο αυτής της επιστροφής στην καθημερινή ζωή και σε σχέση με τους κοντινούς τους ανθρώπους. Πολλοί δεν προσαρμόστηκαν, οι μισοί τρελάθηκαν σχεδόν αμέσως... Ήταν σοκαριστικό. Αυτά με συγκίνησαν και το 2019 – 2020 έγραψα το έργο, όπου πάλι βλέπουμε την επιστροφή ενός ανθρώπου από τον πόλεμο.
Πώς σκεφτήκατε τον τίτλο του έργου;
Σκέφτηκα τον τίτλο, επειδή είχα χρησιμοποιήσει την παραξενιά του φωτογράφου να βάζει ένα κρίνο ως φόρο τιμής στις γυναίκες. Μέσα από αυτό ξεκίνησε ένα κίνημα με το όνομα «Κρίνα» ενάντια στην κυβέρνηση και στο κράτος που καταπίεζε τους πολίτες. Ο τίτλος μπήκε στο τέλος, δεν τον είχα εξαρχής. Το αίμα παραπέμπει στους φόνους των γυναικών, καθώς με το αίμα τους τελείωσε ο πόλεμος.
Ως δημιουργός και ηθοποιός πώς είδατε την παράσταση στο Θέατρο 104;
Όλοι οι συντελεστές λειτούργησαν ομαδικά ενώ ο καθένας πρόσθεσε κάτι από την πλευρά του, για να αποκτήσει το έργο νέα και συνολική υπόσταση. Είδα το κείμενο να γεννιέται σκηνή-σκηνή ξανά, να αποκτά σάρκα και οστά. Με ενδιαφέρει πώς ο σκηνοθέτης μπορεί να παρουσιάσει ένα κείμενο, ώστε η παράσταση να είναι μια νέα πράξη βασισμένη σε αυτό.
Ο Κωνσταντίνος Ρόδης τοποθέτησε το έργο λίγο μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και άντλησε ανάλογο υλικό προκειμένου να σκηνοθετήσει «Το αίμα των κρίνων». Επίσης, οι ηθοποιοί μου είπαν πράγματα που σκέφτηκαν για τους ρόλους τους, τα οποία εγώ δεν είχα σκεφτεί ή δεν είχα συνειδητοποιήσει απόλυτα. Για παράδειγμα, η Νάνσυ Ρηγοπούλου, στον ρόλο της γυναίκας, προσπάθησε να βρει τη σχέση της με τους δύο άντρες και να κατανοήσει πόσο δύσκολο είναι να υπομείνεις μια συμπεριφορά και να οδηγηθείς στο να κάνεις μια πράξη αξιόποινη επειδή αγαπάς κάποιον. Για αυτό, το θέατρο αφορά σε μια συλλογικά εμπνεόμενη διαδικασία, όλοι μαθαίνουμε μέσα σε αυτήν.
Ο γυναικείος χαρακτήρας είναι και ο πιο αινιγματικός στο έργο.
Ναι, είναι και ο χαρακτήρας που είναι στην πιο δύσκολη θέση. Στην ουσία, έχει ένα σύζυγο που φεύγει για τον πόλεμο και αφήνει την γυναίκα του μόνη με όλες τις αντίστοιχες συνέπειες. Γυρνώντας, ο σύζυγος είναι ένας άλλος άνθρωπος σαν κάποιον από ξένο τόπο που «πετάνε» μέσα στον πολιτισμό. Οπότε αυτή η γυναίκα ανέχεται να τον αγαπάει και ανέχεται και αυτή την συμπεριφορά. Ωστόσο, η αγριότητα του άντρα που αναγκάστηκε να σκοτώσει οφείλεται στο ότι αυτός ο άνθρωπος δεν είναι ίδιος πια.
Κείμενο: Δέσποινα Αποστολίδου, σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Ρόδης, πρωτότυπη μουσική σύνθεση / στίχοι: Καραφύλλης Γιαννούλης, φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη, κοστούμια: Μάριος Καραβασίλης, σκηνικά: Ευγενία Βησσαρίου, κινησιολογία: Βαγγέλης Πιτσιλός.
Παίζουν: (με σειρά εμφάνισης) Νάνσυ Ρηγοπούλου, Κωνσταντίνος Μιχαήλ, Abe Cohen και ο Θοδωρής Ανθόπουλος στον ρόλο του ανακριτή.
Τα τραγούδια της παράστασης ερμηνεύει ο Κώστας Μπουγιώτης.
Τις Κυριακές 19 και 26 Μαρτίου, στις 6.30μμ, στο Θέατρο 104 (Ευμολπιδών 41, Γκάζι).