Φερνάντα Μελτσόρ «Πάρανταϊς», μετάφραση: Αγγελική Βασιλάκου, εκδόσεις Δώμα, 2023
Το «Πάρανταϊς» της Φερνάντα Μελτσόρ αποτελεί ύστατο μέρος της τριλογίας που άρχισε με το αμετάφραστο «Aquí no es Miami», πέρασε στην «Εποχή των τυφώνων» (επίσης εκδ. Δώμα) για να ολοκληρωθεί με το τωρινό ολιγοσέλιδο βιβλίο της συγγραφέως.
Αντλεί έμπνευση απ’ τον αγαπημένο της μεξικανό συγγραφέα Πατσέκο, του οποίου το παράθεμα μας εισάγει στο κείμενο και αναφέρεται στον απέλπιδα έρωτα ενός έφηβου, στη δεκαετία του ’60 στο Μεξικό, για τη μάνα ενός συμμαθητή του. Όμως η Μελτσόρ προχωρά παραπέρα: ο δικός της ήρωας, ο Φράνκο Ανδράδε, 15χρονος, πλούσιος, παχύσαρκος, κακομαθημένος, εθισμένος στα γαριδάκια και στην πορνογραφία, υπό την πλήρη αδιαφορία παππού και γιαγιάς, παθαίνει σεξουαλική εμμονή με τη μικροαστή κυρία Μαριάν, μητέρα δύο μικρών αγοριών και σύζυγο φραγκάτου τηλεοπτικού αστέρα, που διαβιεί στο Πάρανταϊς, ένα κλειστοφοβικό πολυτελές οικιστικό συγκρότημα για τους επώνυμους του χρήματος, με υψηλό τείχος, εσωτερικές πισίνες, πάρκα και χώρους, με σεκιουριτάδες. Βρισκόμαστε στη βερακρουσιανή Ριβιέρα που κάποτε ήταν η πόλη Ματόσα της οποίας οι κάτοικοι εκδιώχθηκαν με σκοπό τη δημιουργία ενός ταξικού παράδεισου. Αφήνουν το Κακό εκτός, ήγουν τη φτώχεια, τη βία, την αθλιότητα και τους εγκληματικούς νάρκος.
Παράλληλα, η Μελτσόρ, φέρνει στο προσκήνιο τον Πόλο Τσαπάρο, 16 ετών, σκλάβο για όλες τις δουλειές, κηπουρό του συγκροτήματος. Έρχεται απ’ το Προγκρέσο (=Πρόοδος), χωριό όπου βασιλεύει η ανεργία, η μιζέρια, τα αδιέξοδα, με τους νέους να μεταναστεύουν μαζικά και τα εναπομείναντα μικρά να μπαίνουν στην υπηρεσία των νάρκος, ενώ όσοι διαφωνούν, σαν τον ξάδελφο του Πόλο, Μίλτον, στρατολογούνται απ’ τη μαφία με το ζόρι ως μπράβοι.
Ο Φράνκο και ο Πόλο συναντώνται συχνά: ο πρώτος μπαμπαλίζει διαρκώς τις σεξουαλικές φαντασιώσεις του με τη σενιόρα Μαριάν, ενώ προμηθεύει κρυφά τον φίλο του με τσιγάρα και άφθονο αλκοόλ. Ο τελευταίος, καταπιεσμένος με την αυταρχική μάνα του και την κακομαθημένη ξαδέλφη του Ζοράιντα –την οποία έχει αφήσει έγκυο– ζηλοφθονεί τους χλιδάτους του Παραντάϊς και επιθυμεί διακαώς την ελευθερία του.
«Το Μεξικό στο οποίο ζούμε είναι ζοφερό, αντιφατικό, γεμάτο ανισότητες και αυτό δημιουργεί πολύ μίσος και δυσαρέσκεια σε όλες τις κοινωνικές τάξεις», λέει η Μελτσόρ. Γράφει για το έγκλημα για να μιλήσει για κάτι πιο βίαιο, πιο αφόρητο από έγκλημα, όπως η κοινωνική ανισότητα. Γράφει ως μία που υπέστη τη βιαιότητα της ανδρικής επιθυμίας στη γενέτειρά της, Βερακρούς. Γράφει για τη φρίκη με ανθρωπιά. Οι τελευταίες 15 σελίδες εν είδει παραληρήματος, μια tour de force αφήγηση καταλήγει σε καθαρό splatter, και όπως σημειώνει η αργεντινή συγγραφέας Μαριάνα Ενρίκες, «το Παράνταϊς μηδενίζει τον φόβο. Μετά από αυτό ό,τι ταινία τρόμου και να δεις, ό,τι θρίλερ και να διαβάσεις απλώς σε αφήνει αδιάφορο...»