Ο αρχαιολόγος της Εφορείας Αρχαιοτήτων Κυκλάδων, Μανώλης Ψαρρός, έπεσε θύμα ξυλοδαρμού πριν μία εβδομάδα. Έχει κατάγματα στη μύτη, το πρόσωπο και σπασμένα πλευρά. Συνδέει τον ξυλοδαρμό του με τη μη έγκριση αδειών οικοδόμησης σε μεγάλες εταιρείες που δραστηριοποιούνται στη Μύκονο.
Καιρό τώρα, η Μύκονος αποτελεί πεδίο δράσης μεγάλων και διαφορετικού τύπου συμφερόντων. Οικονομικά-επενδυτικά funds, κατασκευαστικές εταιρείες, επιχειρηματίες της νύχτας και του θεάματος βρήκαν στο νησί των ανέμων το El dorado τους. Ένα μέρος που μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν και ουσιαστικά κανείς να μην μπορεί να τους πειράξει. Αν σε όλα αυτά προσθέσουμε και την παρείσφρηση στοιχείων του υποκόσμου, τότε δημιουργείται ένα δυσάρεστο κι επικίνδυνο παζλ.
Η μυκονιάτικη κοινωνία, από την άλλη, παρακολουθεί με τρόμο τις εξελίξεις και με ανυπαρξία ελπίδας για αλλαγή της παρούσας κατάστασης. Το νησί που κάποτε τους ανήκε, δεν υφίσταται πια. Βλέπουν το μέρος που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν να έχει μετατραπεί σε ένα θεματικό πάρκο, ένα σκηνικό κάθε είδους κραιπάλης και ανούσιας σπατάλης, βορά στη ματαιοδοξία πλουσίων τουριστών.
Οι εγχώριοι ιθύνοντες, θιασώτες του νεοφιλελευθερισμού του κυβερνώντος κόμματος, κατά κύριο λόγο, επενδύουν πολλά στην αστυνόμευση και ασφάλεια. Μοιάζουν, όμως, αδύναμοι να ανατρέψουν το μαφιόζικο σκηνικό που επικρατεί στο νησί. Φαίνονται αδύναμοι ακόμη να κάνουν μια παρατήρηση, υπόδειξη ή να κόψουν ένα πρόστιμο για την αισθητική αλλοίωση του παραδοσιακού οικισμού της Χώρας.
Ο δημόσιος χώρος παύει σιγά σιγά να υφίσταται. Οργανωμένα συμφέροντα επιβάλλονται έναντι του δικαιώματος των πολιτών στην ελεύθερη πρόσβαση. Ο κρατικός μηχανισμός παραμένει υποστελεχωμένος, αλλά και άβουλος μπροστά στις αυθαιρεσίες. Χαρακτηριστικά παραδείγματα οι κινητοποιήσεις κατοίκων για τις παραλίες Καλό Λιβάδι και Πανόρμου, που δεν απέφεραν κανένα αποτέλεσμα.
Αποτέλεσμα όλων των παραπάνω είναι η συνεχώς επιδεινούμενη ποιότητας ζωής.
Στέγαση πανάκριβη και για περιορισμένο χρόνο. Μετακινήσεις δύσκολες λόγω του υπερβολικού, για το μέγεθος του νησιού, αριθμού ΙΧ, αλλά και οχημάτων πολυτελούς μετακίνησης, υπέρογκο κόστος διαβίωσης. Πρέπει επίσης να ειπωθεί πως οι συνθήκες εργασίας των χιλιάδων εποχικών εργαζομένων είναι ιδιαίτερα δύσκολες. Μένουν πολλοί μαζί σε παραπήγματα, δουλεύουν εξαντλητικά ωράρια χωρίς ρεπό και ο μισθός τους δεν είναι πάντα εξασφαλισμένος.
Φαίνεται, λοιπόν, πως εάν δεν αλλάξουν οι συνθήκες που επικρατούν στο νησί, περιστατικά σαν του Μανώλη Ψαρρού θα συμβαίνουν όλο και συχνότερα. Όσο τα συμφέροντα δρουν ανεξέλεγκτα και χωρίς αντίδραση, θα αποθρασύνονται όλο και περισσότερο.
Πεδίο δόξης λαμπρό για όλους να αναθεωρήσουμε το τουριστικό μας μοντέλο. Να ξανασκεφτούμε που κάναμε λάθος και να το διορθώσουμε. Γιατί είναι προφανές ότι κάπου έχει γίνει πολύ μεγάλο λάθος, όταν ξεριζώνουμε τα κρινάκια της άμμου και φυτεύουμε σαμπανιέρες και ναργιλέδες.