Γεννημένη το 1953 στην Ιταλία, η ηθοποιός, καθηγήτρια, συγγραφέας και παραγωγός Ρομπέρτα Καρέρι [Roberta Carreri] αποτελεί μια από τις σπουδαιότερες προσωπικότητες του θεάτρου Οντίν, μέλος του οποίου είναι από το 1974. Η σπουδαία ηθοποιός βρέθηκε στις 20 - 22 Μαρτίου στην Αθήνα και πραγματοποίησε ένα τριήμερο σεμινάριο στη Fabrica με τίτλο «Dance of Intentions». Σκοπός του εργαστηρίου ήταν να μεταδώσει, σε μικρό χρονικό διάστημα, τη βάση της εκπαίδευσης ενός ηθοποιού, η οποία μπορεί να βοηθήσει νέους ηθοποιούς να ανακαλύψουν τη σκηνική τους παρουσία, μέσα από την εξερεύνηση μιας επίσημης σκηνικής συμπεριφοράς. Παράλληλα το σεμινάριο απευθυνόταν και σε πεπειραμένους ηθοποιούς, ώστε να τους προσφέρει έναν τρόπο να απελευθερώσουν τον εαυτό τους από την αυτοματοποιημένη ερμηνεία τους και από τα προσωπικά τους κλισέ.
Στην Ελλάδα εδώ και λίγο καιρό κυκλοφορεί επίσης το βιβλίο της με τίτλο «Ίχνη» σε μετάφραση του Κώστα και του Άγγελου Βάντζου.
Λίγο πριν την αναχώρησή της από τη χώρα μας συναντήσαμε την Ρομπέρτα Καρέρι και μιλήσαμε για την ιστορία της, αλλά και τον «προσωπικό κήπου ενός ηθοποιού».
Από τo 1974 είστε μέλος του Θεάτρου Οντίν. Πώς αποφασίσατε να γίνετε μέλος αυτού του θεατρικού οργανισμού που δίνει έμφαση στην εκπαίδευση του ηθοποιού;
Σπούδαζα στο Μιλάνο Ιστορία της Τέχνης. Το 1973 είδα την παράσταση «The house of my father» στο Πέργκαμο, μια μικρή πόλη πολύ κοντά στο Μιλάνο. Ένας καθηγητής μου από το σχολείο που ήταν σκηνοθέτης, με προσκάλεσε να δω την παράσταση του Θεάτρου Οντίν. Στις 30 Μαΐου 1973 είδα μια παράσταση που μου άλλαξε τη ζωή. Ήταν μια δυνατή εμπειρία. Μια μέρα μετά ξαναπήγα στο Πέργκαμο, γιατί ο Εουτζένιο Μπάρμπα και δύο ηθοποιοί παρουσίασαν την εκπαίδευση του Θεάτρου Οντίν.
Όταν είδα τη δουλειά τους, είχα την έντονη αίσθηση ότι έκαναν ακριβώς αυτό που έλεγαν. Ένιωσα πολύ κοντά σε αυτούς και γοητεύτηκα. Τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους, το Θέατρο Οντίν ήρθε στο Μιλάνο και διοργάνωσαν ένα workshop στο Καθολικό Πανεπιστήμιο. Εκείνη την περίοδο ο Μπάρμπα ενδιαφερόταν για το πώς θα κάνεις την εσωτερική σου ενέργεια να κυλήσει. Και δουλέψαμε πολύ τον χορό με μουσική των Rolling Stones, Janis Joplin κ.ά. Μπορούσα και μου άρεσε να χορεύω, οπότε κατά κάποιο τρόπο του έκανα εντύπωση.
Τον Απρίλιο του 1974 επέστρεψε στην Ιταλία για να παρουσιάσει τις ταινίες για την εκπαίδευση του Θεάτρου Οντίν. Πήγα να παρακολουθήσω τις ταινίες και όταν ο Εουτζένιο με είδε με χαιρέτησε. Θυμόταν το όνομά μου. Του μίλησα και του είπα ότι θέλω να κάνω την πτυχιακή μου πάνω στο θέατρο Οντίν, από το σώμα ως άγαλμα στο σώμα ως μουσική. Συμφώνησε, αλλά μου εξήγησε ότι για να καταλάβω πώς δουλεύουν θα έπρεπε να κάνω μια παράσταση μαζί τους. Δεν τελείωσα ποτέ το πανεπιστήμιο και δεν εγκατέλειψα ποτέ την ομάδα.
Τι σας επηρέασε ως καθηγήτρια υποκριτικής και ηθοποιό, όσον αφορά την εκπαίδευση του θεάτρου Οντίν;
Τα δύο πρώτα χρόνια, εκπαιδευόμουν από τον Ε. Μπάρμπα και τους άλλους καθηγητές. Ένιωσα απογοητευμένη, γιατί δεν κατάφερνα να κάνω ό,τι έκαναν. Μου πήρε δύο χρόνια να μάθω τις ασκήσεις. Αυτή η εκπαίδευση ήταν σκληρή. Ξεκινούσε στις 7 το πρωί με ακροβατικά χωρίς ζέσταμα. Ένιωσα ότι ήταν ένας τρόπος να τσεκάρουν την αντοχή, το σθένος και το κίνητρο των ηθοποιών. Αργότερα, ξεκίνησα να αναπτύσσω τις δικές μου αρχές εκπαίδευσης, δημιουργώντας τον δικό μου δημιουργικό χώρο.
Άρχισα να εξερευνώ νέες πιθανότητες και να εμπνέομαι από άλλες παραστάσεις που έβλεπα. Οπότε ξεκίνησα να αποκαλώ την εκπαίδευση ως τον προσωπικό κήπο του ηθοποιού, όπου ως ηθοποιός μπορούσα να εξερευνώ ό,τι με ενδιέφερε, αλλά όχι απαραίτητα για τον σκηνοθέτη. Η εκπαίδευση ήταν για να κρατά ζωντανή την περιέργεια και τη φλόγα του ηθοποιού. Γι’ αυτό η εκπαίδευση ήταν πάντα σημαντική για εμένα.
Κατά τη διάρκεια της συμμετοχής σας στο International School of Theatre Anthropology ήρθατε σε επαφή με τον ασιατικό πολιτισμό. Τι σας παρακίνησε να μάθετε περισσότερα γι’ αυτή την κουλτούρα, ούτως ώστε να εντάξετε στοιχεία της στην τεχνική σας;
Το 1980 ο Εουτζένιο Μπάρμπα ξεκίνησε τον πρώτο κύκλο του ΙSTA. Διήρκησε τρεις μήνες. Εκεί συμμετείχαν αυθεντίες της Ιαπωνίας, όπως η Katsuko Azuma (χορεύτρια Nihon Buyo), η Natsu Nakajima και ο Kazuo Ohno (χορευτές Butoh). Εκπαιδευόμουν καθημερινά μαζί τους. Ο Εουτζένιο ζήτησε από την Katsuko Azuma να μου διδάξει τον χορό των λιονταριών. Δούλευα ήδη με σωματικό μυαλό, που μου δίδαξε την τμηματοποίηση της σωματικής κίνησης.
Δουλεύοντας τον μπαλινέζικο χορό που επικεντρώνεται στο βλέμμα και με άλλες αυθεντίες όπως η Katsuko Azuma, που με έκανε να βρω την πρόσβαση στο σώμα μου, ήταν μια από τις απόλυτες εμπειρίες της ζωής μου. Γιατί, μετά επιστρέφοντας στο Χόλστεμπρο, μπορούσα να κρατήσω στην εκπαίδευσή μου τα στοιχεία που έμαθα από αυτούς. Έξι χρόνια αργότερα πήγα στην Ιαπωνία και δούλεψα με την Natsu Nakajima και τον Kazuo Ohno. Μπήκα σε μια νέα «περιοχή» του θεάτρου, από την οποία εμπνεύστηκα βαθιά. Η παράστασή μου με τίτλο «Judith» είναι το αποτέλεσμα της συνάντησής μου με αυτούς τους δασκάλους.
Και όσον αφορά την τελευταία σας παράσταση «Flowers for Torgeir»;
Θέλω να ταξιδέψω με την παράσταση «Flowers for Torgeir» σε πολλά μέρη του κόσμου, για να κρατήσω ζωντανή τη μνήμη του σπουδαίου ηθοποιού και ιδρυτικού μέλους του Θεάτρου Οντίν. Ο Torgeir ήταν ο σύζυγός μου για 28 χρόνια. Όταν πέθανε το 2010, άφησε ένα μεγάλο κενό στη ζωή μου. Επτά χρόνια μετά, κατάλαβα ότι θα πρέπει να κάνω μια παράσταση γι’ αυτόν. Ζήτησα από έναν video designer να φτιάξει ένα installation και να βάλει ξανά μαζί μου επί σκηνής τον Torgeir.
Στην 10η επέτειο του θανάτου του, κατάφερα να παρουσιάσω την παράσταση. Σε αυτό το έργο αλληλοεπιδρώ με εικόνες, μικρά αντικείμενά του και κείμενα από τα ημερολόγια της δουλειάς του. Αυτή η παράσταση είναι ταυτόχρονα και η δική μου εμπειρία στο πένθος, το οποίο είναι ένα παγκόσμιο συναίσθημα. Οι θεατές που δεν γνώρισαν ποτέ τον Torgeir συγκινούνται. Η παράσταση παρουσιάζεται στα αγγλικά, τα ιταλικά, τα γαλλικά και τα ισπανικά.