Πριν από λίγες μέρες, στο Μαρούσι υπό την αιγίδα της Ένωσης Συλλόγων Γονέων & Κηδεμόνων του δήμου, αναβίωσε ο θεσμός του Τουρνουά Αλληλεγγύης με αγώνες ποδοσφαίρου μεταξύ μαθητών και μαθητριών από τα Δημοτικά και τα Γυμνάσια της πόλης μας, που για τρία χρόνια, λόγω των υγειονομικών πρωτόκολλων, είχε μπει «στο ψυγείο».
Η ιστορία των Τουρνουά Αλληλεγγύης στο Μαρούσι έρχεται από παλιά. Το 1ο έγινε το 2016, όταν από τη μία οι προσφυγικές ροές στη χώρα μας και τη γειτονιά μας ήταν τόσο μεγάλες, που όλοι είμασταν σοκαρισμένοι με αυτό που συνέβαινε δίπλα μας και, από την άλλη, τα αποτελέσματα της οικονομικής κρίσης είχαν μπει σε κάθε σπίτι. Σήμερα, επτά χρόνια μετά, το μόνο που έχει αλλάξει, είναι ότι συνηθίσαμε στην ασχήμια. Συνηθίσαμε να ακούμε για ναυάγια στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο, να ακούμε για πνιγμένους μετανάστες και πρόσφυγες, για παιδιά που δεν πρόλαβαν να μεγαλώσουν. Συνηθίσαμε να ακούμε για βομβαρδισμούς αμάχων στη Συρία, το Ιράν, την Παλαιστίνη, την Ουκρανία.
Συνηθίσαμε να ζούμε με τις ανοιχτές πληγές της πανδημίας. Συνηθίσαμε να στερούμαστε βασικές ανάγκες.
Το φετινό μας Τουρνουά, 5ο στη σειρά, όπως και όλα τα προηγούμενα, ήταν αφιερωμένο σε όλα τα παιδιά, ανεξάρτητα από εθνικότητα, χρώμα, φύλο ή θρησκεία και έγινε με σκοπό να ενισχυθούν υλικά, αλλά και ηθικά, τα παιδιά εκείνα που είτε έχουν πληγεί από την ενεργειακή και οικονομική κρίση, είτε έχουν βρεθεί αντιμέτωπα με τη βία που γεννάει κάθε πόλεμος.
Η ονομασία του ως Τουρνουά Αλληλεγγύης δεν είναι τυχαία. Η αλληλεγγύη δεν είναι άλλη μια ωραία λέξη που θέλουμε να προστεθεί στο λεξιλόγιο των παιδιών μας. Δεν είναι πράξη φιλανθρωπίας. Δεν επιδιώκουμε να διαπαιδαγωγήσουμε νέες γενιές στη λογική της συμπόνιας και της ικεσίας. Αντίθετα. Αναγνωρίζοντας πολύ καλά πως η αλληλεγγύη είναι μια πράξη πολιτική, που σημαίνει σεβασμός προς τους ανθρώπους, μια πράξη συνώνυμη της κοινωνικής δικαιοσύνης, επιδιώκουμε μέσα από τη δράση μας να αφήσουμε το δικό μας αποτύπωμα στη διαμόρφωση μιας κοινωνίας με επίκεντρο τον άνθρωπο.
Προφανώς δεν είμαστε αφελείς για να θεωρούμε ότι μία εκδήλωση αρκεί για να εμφυσήσει ιδανικά Αλληλεγγύης, Ισότητας και Δικαιοσύνης στη μαθητιώσα νεολαία. Πρόθεσή μας είναι το συγκεκριμένο δρώμενο να αποτελέσει αφορμή για ποικίλες δράσεις μέσα στα σχολεία, που θα φέρνουν στο επίκεντρο της συζήτησης τον άνθρωπο και τις ανάγκες του.
Σύμμαχοί μας σ’ αυτή τη προσπάθεια, εκτός φυσικά από τους Συλλόγους Γονέων του κάθε σχολείου, θέλουμε να είναι οι εκπαιδευτικοί που έχοντας τη γνώση και την εμπειρία, μπορούν να μιλήσουν στην ψυχή και την καρδιά των μαθητών τους. Δεν είναι τυχαίο ότι στις σχολικές μονάδες που οι τρεις πυλώνες της σχολικής κοινότητας, εκπαιδευτικοί, μαθητές και γονείς συνεργάζονται αρμονικά, γίνονται μικρά θαύματα.
Δυστυχώς, το εγχείρημα δεν είναι πάντα εύκολο. Η σημερινή μορφή της εκπαιδευτικής διαδικασίας που έχει μετατρέψει το σχολείο σε εξεταστικό κέντρο και υποβάλει τον μεν εκπαιδευτικό σε έναν διαρκή αγώνα να καλύψει την ύλη, το δε μαθητή σε ένα εξοντωτικό πρόγραμμα να αφομοιώσει την ύλη, αφήνει μικρά περιθώρια για δράσεις έξω από το στενό και ασφυκτικό πλαίσιο του μαθήματος.
Από την άλλη, όπως είναι λογικό, η πρώτη σκέψη σε κάθε μαθητή και μαθήτρια που παίρνει μέρος στους αγώνες είναι η πρωτιά. Το κύπελλο! Και άρα το δικαίωμα συμμετοχής περιορίζεται στους καλύτερους.
Πρώτο στάδιο κοινωνικού αποκλεισμού…
Πόσο πιο μεγάλη παραφωνία μπορεί να είναι ένα Τουρνουά Αλληλεγγύης που απευθύνεται σε όλα τα παιδιά χωρίς κοινωνικούς αποκλεισμούς, να ξεκινάει με τον αποκλεισμό παιδιών που θέλουν να παίξουν;
Πώς να εξηγήσεις στα παιδιά πως αξία δεν έχει να κερδίσουν τον αγώνα, αλλά να παίξουν όμορφα και δίκαια, να δώσουν τη χαρά στους συμμαθητές τους που «γουστάρουν» αλλά… «δεν το ‘χουν» να συμμετέχουν σε μια γιορτή αθλητισμού;
Πόσο δε μάλλον, που κι εμείς οι γονείς, απαιτούμε με τον τρόπο μας από τα παιδιά μας να είναι… οι καλύτεροι;
Στο σημείο αυτό, όπως και σε κάθε άλλο σημείο απομόνωσης μαθητών, η επίδραση του δασκάλου, που θα «επιβάλλει» τη συμμετοχή αθλητών και αθλητριών απ’ όλο το φάσμα του μαθητικού δυναμικού, μπορεί να είναι καθοριστική. Γιατί ο δάσκαλος έχει τον τρόπο να εξηγήσει στους μαθητές του πως η μαγεία είναι το παιχνίδι, είναι η συνύπαρξη και η συνεργασία διαφορετικών παιδιών που ξεκινούν από διαφορετικές αφετηρίες και πως η νίκη δεν είναι αυτοσκοπός. Πως αυτό σημαίνει αθλητισμός, αυτό σημαίνει αλληλεγγύη!
Κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης, συλλέχθηκαν είδη πρώτης ανάγκης, τρόφιμα και φάρμακα για το δημοτικό Κοινωνικό Παντοπωλείο και την ομάδα Προσφοράς & Αλληλεγγύης «Κοινωνική Κουζίνα – Ο Άλλος Άνθρωπος», καθώς και τηλεκάρτες σταθερής τηλεφωνίας και αθλητικά παπούτσια για τους μαθητές του γυμνασίου–λυκείου του Ειδικού Καταστήματος Κράτησης Νέων Αυλώνας, με την ανταπόκριση των δημοτών να είναι συγκινητική.
Μοναδική παραφωνία, η μεμονωμένη και ευτυχώς απομονωμένη, άκρως τοπικιστική και ρατσιστική άποψη που θέλει ό,τι συλλέγεται από τους κατοίκους του Αμαρούσιου να αποδίδεται σε ανθρώπους εντός των ορίων του δήμου.
Αλήθεια, πόσο μακριά και έξω από κάθε έννοια της αλληλεγγύης και των αξιών της…