Η Σιμόν ντε Μποβουάρ είχε την άποψη ότι στην πολιτική η πληροφόρηση περιττεύει. Και αυτό γιατί όπως η ίδια ισχυριζόταν η ψήφος αποτελεί πάντα υπόθεση αισθήματος και ενστίκτου. Την ίδια άποψη είχε και ο Ζαν Πωλ Σαρτρ, σύμφωνα με τον οποίο οι εξειδικευμένοι περί των εκλογών και οι «ενημερωτές» της κοινής γνώμης, είναι πλήρως σε αχρηστία στο να πείσουν ή να επηρεάσουν ψηφοφόρους γιατί οι ψηφοφόροι έχουν προ-αποφασίσει.
Με την αναγγελία του πρωθυπουργού για την ημερομηνία των εκλογών τα κανάλια της γνωστής λίστας Πέτσα επιδιώκουν να δημιουργήσουν τεχνητή πλειοψηφία υπέρ της ΝΔ στο δεύτερο γύρο. Η παντοία προπαγάνδα των Μέσων Μαζικής Εθελοδουλίας (ΜΜΕ) ανταγωνίζεται ακόμη και την περίφημη εγκύκλιο «de propaganda fide» του πάπα Γρηγορίου του ΙΕ` ο οποίος υπήρξε και ο εμπνευστής και ο ιδρυτής της προπαγάνδας.
Ξεκίνησαν ήδη οι ιδεολογικές αυταπάτες από τα ΜΜΕ που ακούνε στο όνομα της πολιτικής σταθερότητας και επιδιώκουν να γίνουν (οι ιδεολογικές αυταπάτες) οι καραμέλες των ευκολόπιστων πολιτών έχοντας μια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Είναι εκείνη (η κατεύθυνση) που προετοιμάζει για δεύτερη φορά την ανανέωση της εξουσίας να τη χαρίσει στον Κυριάκο Μητσοτάκη. Είναι σαν να μας λένε ότι οφείλετε να ανεχθείτε την καταναγκαστική ρουτίνα του Κυριάκου Μητσοτάκη γιατί αυτή η ρουτίνα αποτελεί σταθερότητα για τη χώρα.
Βλέπετε τα συμφέροντα έχουν αρχίσει και πάλι να αναπτύσσουν μια «πολιτική ηθικολογία» και αγιοποίηση χωρίς δισταγμό. Αναγκάζουν τους πολίτες να αφομοιώσουν ματαιότητες και να διευθύνουν τις βουλήσεις και τις αποφάσεις τους. Εικονογραφούν συμβατικές ιδέες και κτίζουν λογικές διαλληλίας (δηλαδή σχηματικές πλάνες) και argumentum ad consequentiam (επιχειρήματα επιπτώσεων).
Εξάλλου το να είσαι απόλυτα μεταμοντέρνος νεοφιλελεύθερος έχει πλέον καταστεί ειδικός νόμος θεσπισμένος, όπου ο νομοταγής μεταμοντέρνος σκλάβος (πολίτης) πρέπει να φοβάται περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο, την πιθανότητα να τον υποπτευθούν ότι έχει μια κλήση προς το παρελθόν, ένα ρομαντισμό προς την αλήθεια, ή να είναι προσκολλημένος σε ισορροπημένες σχέσεις και να διεκδικεί τη συμμετοχή του στην εξουσία.
Και επειδή σήμερα δεν είμαστε φτιαγμένοι «απ’ την ουσία των ονείρων» όπως έλεγε κάποτε ο Σαίξπηρ, αλλά από την εθελοδουλία που πασχίζει με κάθε τρόπο και μέσο να αυτοδικαιωθεί αυξάνοντας ότι έχει εγκαταστήσει εδώ και χρόνια στα μυαλά των πολιτών ως χαύνωση, έτσι οι αποφάσεις μας συχνά παρακολουθούν ή δέχονται τον ακέραιο πρωτογονισμό συμφερόντων και φιλοδοξιών που εμείς (οι πολίτες) μπορεί και να αγνοούμε γιατί πάσχουμε από την αφασία της ανάγκης. Βλέπετε «ο απατηλός καιρός μας αποκρύβει τα ίχνη του» όπως έλεγε ο Κινέζος ποιητής Λι Πο.
Μας το λένε επίσημα πια τα κανάλια αν δε ψηφίσεις ΝΔ εισέρχεσαι στην προβληματική της περιθωριοποίησης και της ταυτότητας εκείνων των μειονοτήτων, οι οποίες αρνούνται να συμβαδίσουν με την εποχή της τεχνητής νοημοσύνης. Ανεξάρτητα αν η πολιτική της ΝΔ, μας έχει αποδείξει ότι όχι μόνο με τη τεχνητή νοημοσύνη δε συμπλέει (με το έγκλημα των Τεμπών) αλλά απέχει έτη φωτός από οποιαδήποτε εξέλιξη και πρόκληση.
Με τις υπνωτικές αφηγηματολογίες τα κανάλια της λίστας θέλουν να μας πείσουν ότι οι βασιλικές γαλέρες της κυβέρνησης Μητσοτάκη αποτελούν δώρο, γιατί εισπράττεις τα 20 ευρώ μηνιαίως για την αγορά των προϊόντων σου, ενώ εβδομαδιαίως οι τιμές των προϊόντων της βασικής κατανάλωσης αυξάνονται μεταξύ 20% και 30%. Και το ερώτημα είναι θα συνεχίσουμε να είμαστε αποδέκτες των δωρο-επιταγών; Θα υιοθετήσουμε τη σύγχρονη αντίληψη της καθυπόταξης κάθε ποιοτικού και αξιακού στοιχείου της ζωής μας, στο σκοπό που εγγενώς συνδέεται με σκάνδαλα της κυβέρνησης, με χαρτζιλίκια για την καταπολέμηση της φτώχειας μας, με επεμβάσεις στη δικαιοσύνη, με παρασυνταγματικές αποφάσεις;
Η συμφιλίωση με τα παραπάνω αποτελεί αδράνεια και ανεπάρκεια. Από τον Μπλανσό έως τον Αγκάμπεν η αδράνεια χρησιμοποιείται ως πολιτικός μηδενισμός για να περιγράψει την κατάσταση του μετα-ιστορικού ανθρώπου, δηλαδή ενός ορισμένου τρόπου παθητικότητας που υποδεικνύει τη «μη ενεργή δράση» ή το «να μην κάνεις τίποτα» όπως θα έλεγε ο Λακάν.
Αυτό δεν προφήτευσε και ο Ζακ Ελλύλ όταν έγραφε για το πόσο απρόθυμος θα γίνει ο πολίτης με τα χρόνια στη συμμετοχή του και στην ελαχιστοποίηση του, αναφορικά με την ευθύνη του; Και συνεχίζοντας τόνιζε ότι εκεί θα επενδύσει το κράτος του μέλλοντος. Δηλαδή στο να επιδιώκει το κράτος να ισοπεδώσει τον πολιτικά «μείζονα άνθρωπο» και να εξαφανίσει τον ανεξάρτητο και ενεργό πολίτη. Η αναχώρηση μας όμως προς αυτές τις περιοχές θα είναι μια περιπέτεια δίχως όρια. Ας καταλάβουμε ότι αυτές οι εκλογές ή θα είναι η νίκη του φόβου και της ανθρώπινης βούλησης ή το ηλεκτροφόρο καλώδιο που θα μας κάψει.
Ο Λιποβέτσκι στο έργο του «L’Empire de l’éphémère» έγραφε ότι θα εισέλθουμε στη «τραγικότητα της ελαφρότητας», εμείς ζούμε τη τραγικότητα του τραγικού. Ίσως θα πρέπει να αναζητήσουμε τη «γονιμότητα του απρόβλεπτου» καθώς έλεγε ο Προυντόν.