Ακόμα δέκα πρόσωπα υπέδειξε στις αρχές τη Μ. Δευτέρα το 12χρονο θύμα σωματεμπορίας από τον Κολωνό, παρά τις συνεχόμενες επιθέσεις τρομοκράτησής του. Η «Εποχή» μιλά με τη δικηγόρο του παιδιού, Αντωνία Λεγάκη για τις τραγικές ελλείψεις και παραλείψεις της πολιτείας στην αντιμετώπιση της υπόθεσης, αλλά και εν γένει στην προστασία των ανηλίκων.
Τις προηγούμενες μέρες συνέβη ένα σοκαριστικό περιστατικό επίθεσης με μαχαίρι εις βάρος του 12χρονου κοριτσιού. Η αστυνομία λίγο-πολύ έριξε το φταίξιμο της έλλειψης φύλαξης στην πλευρά του θύματος, λέγοντας πως δεν είχε αιτηθεί γι’ αυτή. Δεν είναι, όμως, αυτονόητο ότι θα έπρεπε να την παρέχουν;
Η αστυνομία και ο αρμόδιος υπουργός, κ. Θεοδωρικάκος, που η επίσημή του τοποθέτηση ήταν εναντίον του παιδιού, έδειξαν παντελή αδιαφορία για τα καθήκοντά τους, που προκύπτουν όχι από κάποια αίτηση, αλλά από το ίδιο το Σύνταγμα. Από εκεί προκύπτει η υποχρέωσή τους να προστατεύουν το παιδί, όπως και κάθε παιδί είτε κάνουν αίτηση, είτε όχι. Από εκεί και πέρα, εννοείται ότι η κ. Ταραχοπούλου, που ήταν εξαρχής δικηγόρος στην υπόθεση, έχει αιτηθεί πολλές φορές αστυνομική προστασία του παιδιού. Είναι χαρακτηριστικό, άλλωστε, μετά τον σάλο που προκλήθηκε από την επίθεση, πως η εισαγγελία του Αρείου Πάγου εξέδωσε εντολή για προστασία του παιδιού και έτσι υπάρχει περιπολικό έξω από το σπίτι. Μόνο που όταν το παιδί δεν βρίσκεται στο σπίτι, γιατί θα πάει πχ να παίξει, το περιπολικό παραμένει και φυλάει το σπίτι αντί το παιδί. Όταν ζητήσαμε εξηγήσεις γι’ αυτό, η απάντηση ήταν πως η εντολή τους είναι να στέκονται εκεί και δεν μπορούν να κάνουν κάτι άλλο…
Είχατε μιλήσει και παλαιότερα για την αντιμετώπιση του παιδιού από την αστυνομία, πχ για τον έλεγχο από μασκοφόρους με όπλα. Υπάρχει έστω και στοιχειώδης προφύλαξη του ψυχικού κόσμου του παιδιού κατά τη διερεύνηση της υπόθεσης;
Αυτό που συνέβη, ήταν ενώ το παιδί με το αδερφάκι του γυρνούσε με πολιτικό όχημα της αστυνομίας και υπό τη συνοδεία τους, τους σταμάτησε αστυνομικό τζιπ τύπου αντιτρομοκρατικής, τους περικύκλωσαν αστυνομικοί με καλυμμένα χαρακτηριστικά και προτεταμένα τα όπλα τους, άνοιξαν με τη βία την πόρτα και σημαδεύοντάς τους, τούς ούρλιαζαν διαταγές. Τα παιδιά είχαν κατατρομοκρατηθεί, οι αστυνομικοί τούς φώναζαν ότι είναι συνάδελφοι και μεταφέρουν παιδιά και οι μασκοφόροι τους απαντούσαν «σκάσε». Όταν έληξε αυτό το θέατρο τρομοκράτησης, η ανακοίνωση ήταν πως επρόκειτο απλά για τυχαίο έλεγχο… Είναι σαφές, λοιπόν, πως όλο αυτό το διάστημα το παιδί ζει σε πόλεμο. Προσπαθεί λίγο να ησυχάσει αφού το πήραν από τους βασανιστές του, αλλά υπάρχει ένας νέος γολγοθάς γι’ αυτό. Ταυτόχρονα, έχουν πάρει τη μητέρα του και την έχουν βάλει φυλακή, με αποτέλεσμα το παιδί να νιώθει ενοχές ότι ευθύνεται το ίδιο επειδή μίλησε και προσπαθεί με κάθε τρόπο να βοηθήσει τη μητέρα του. Η ψυχολόγος που παρακολουθεί το παιδί, που είναι υπό την εποπτεία της εισαγγελίας ενηλίκων, έχει βγάλει έκθεση που λέει ότι το παιδί είναι σε κατάθλιψη και νιώθει ιδιαίτερο βάρος για το γεγονός ότι η μητέρα του βρίσκεται στη φυλακή. Ακόμα και για να επισκεφθεί την ψυχολόγο, όμως, το παιδί πρέπει να κάνει περίπου 50 χλμ κάθε φορά. Δεν υπάρχει μέριμνα ούτε έστω να μην ταλαιπωρείται και να του εξασφαλιστεί μια φυσιολογική ζωή. Έχω την αίσθηση πως οι δράστες έχουν περισσότερη σταθερότητα στη ζωή τους από το παιδί… Φυσικά η συγγενής που έχει αναλάβει την επιμέλειά του είναι εξαιρετική, αλλά πόσα να κάνει ένας άνθρωπος χωρίς στήριξη από την πολιτεία; Φοβάται και η ίδια και για τα υπόλοιπα παιδιά, καθώς η επίθεση που προαναφέραμε δεν είναι η μόνη. Έχουν υπάρξει κι άλλες, πχ έχουν πετάξει πέτρες στο τζάμι του δωματίου του παιδιού, έχουν απειλήσει τον μικρό αδερφό κάνοντας του το σήμα της σιωπής, είναι μια συνεχής κατάσταση…
Που προφανώς έχουν ως στόχο τον εκφοβισμό και τη φίμωση του παιδιού να μην συνεχίσει να ξεσκεπάζει ονόματα…
Δεν είμαι σίγουρη ότι πρόκειται πια μόνο για εκφοβισμό όσον αφορά την εισβολή στο σπίτι. Θα μπορούσε κάλλιστα να πρόκειται για απόπειρα ανθρωποκτονίας. Υπάρχει ένας αόριστος αριθμός ανθρώπων που έχουν βιάσει το παιδί και που δεν έχουν ακόμα κατονομαστεί απ’ αυτό (και κάποιοι δεν θα κατονομαστούν ποτέ γιατί δεν ξέρει προφανώς τα πλήρη στοιχεία όλων των ανθρώπων που το κακοποίησαν), που φοβούνται για το πότε και αν θα έρθει η σειρά τους. Εξαφανίζοντας έτσι το παιδί απ’ τη γη, εξασφαλίζουν ότι δεν θα χρειάζεται να ανησυχούν πια.
Τι γίνεται με τις συμπληρωματικές καταθέσεις τελικά και τι εικόνα έχετε σχηματίσει για το κύκλωμα παιδιοβιασμού και σωματεμπορίας σε βάρος της 12χρονης;
Η ανακρίτρια διαβίβασε το αίτημά μας στον εισαγγελέα και αυτός παρήγγειλε στην αστυνομία να κάνει νέα προανάκριση για τα τελευταία ονόματα και έτσι η ανακρίτρια μπορεί να προχωρήσει τη διαδικασία παράλληλα. Να ολοκληρώσει την ανάκριση, δηλαδή, του πρώτου μέρους και για το άλλο να φτιαχτεί νέα δικογραφία. Όσον αφορά το κύκλωμα, θεωρώ πως δεν έχει κανένας μας σαφή εικόνα. Αυτή τη στιγμή το μόνο που έχουμε, είναι εικόνα από τον Μίχο που είναι ο κεντρικός σύνδεσμος του κυκλώματος με το παιδί, και μετά κάποιων πελατών. Το κύκλωμα αυτό καθ’ εαυτό δεν το έχουμε απογυμνώσει, καθώς δεν θεωρώ πως ο Μίχος δρούσε μόνος του, ούτε ότι το συγκεκριμένο παιδί είναι το μόνο θύμα. Φοβάμαι, βέβαια, ότι δεν πρόκειται να μάθουμε και ποτέ, αφού δεν βλέπω κανέναν πρόθυμο να καταθέσει γι’ αυτό, ούτε τις αρχές πρόθυμες να το εξιχνιάσουν.
Όλη αυτή η, τουλάχιστον, ακατάλληλη αντιμετώπιση του θύματος από την πολιτεία, αλλά και οι επιθέσεις που δέχεται, είναι συχνό φαινόμενο σε περιπτώσεις θυμάτων έμφυλης βίας που μιλούν; Είδαμε και τις απειλές του δράστη στην περίπτωση της 19χρονης θύματος σωματεμπορίας στην Ηλιούπολη…
Είναι πράγματι παρόμοιες οι απειλές που έχουν δεχθεί τα δύο θύματα και παρόμοιες οι συμπεριφορές απέναντί τους. Υπήρξε, άλλωστε, και ρεπορτάζ των Reporters United που συνέδεε τις δύο υποθέσεις, ότι πρόκειται για κοινό κύκλωμα και ότι και στις δύο περιπτώσεις υπάρχει εμπλοκή ισχυρών προσώπων της ελληνικής κοινωνίας. Δεν ξέρω τι στοιχεία έχουν τα ρεπορτάζ, γνωρίζω όμως ότι πράγματι ο Μίχος είχε σχέσεις με ισχυρά ονόματα τόσο της περιοχής, όσο και του δήμου της Αθήνας και ευρύτερα, ανήκοντας σ’ αυτό που λέμε «καλή κοινωνία». Δεν είναι ένας τυχαίος άνθρωπος ο Μίχος και γι’ αυτό θεωρώ πως η αντιμετώπιση των θυμάτων από την πολιτεία σε τέτοιες περιπτώσεις είναι διαφορετική. Αν ο θύτης ήταν κάποιος φτωχοδιάβολος, η πολιτεία δεν θα είχε αυτή την εξευτελιστική αντιμετώπιση προς το παιδί, βγάζοντάς το ψεύτρα κτλ.
Πώς προχωράει, λοιπόν, η διαλεύκανση της υπόθεσης και τι μέριμνα υπάρχει από το κράτος για το μετά, προκειμένου το παιδί να επανενταχθεί, να επουλώσει τα τραύματά του και να μην αφεθεί στην τύχη του;
Η ανακρίτρια δείχνει ότι θέλει να προχωρήσει γρήγορα τη διαδικασία, βέβαια το παιδί όσο ησυχάζει, θυμάται πράγματα και έτσι προκύπτουν νέα στοιχεία. Γι’ αυτό η μεθοδολογία που επιλέχθηκε να ανοίξει στο πλάι μια δεύτερη δικογραφία, δεν είναι κακή. Από κει και πέρα, είναι καλό να γίνουν γρήγορα οι διαδικασίες και όταν ολοκληρωθεί η ανάκριση. Γιατί και στην υπόθεση της Ηλιούπολης ολοκληρώθηκε η ανάκριση και βγήκε το παραπεμπτικό βούλευμα έγκαιρα, αλλά μετά από την έφεση ενός κατηγορουμένου στο βούλευμα, ένας εισαγγελέας κρατούσε τη δικογραφία στα χέρια του πάνω από 4 μήνες. Δεν πρέπει να ξαναγίνει αυτό και να φτάσουμε να δικάζουμε μετά το 18μηνο και όλοι οι κατηγορούμενοι να αφεθούν ελεύθεροι, με κίνδυνο να απειληθεί το παιδί. Όσον αφορά το μετά, δεν υπάρχει καμία μέριμνα από το κράτος. Εδώ δεν υπάρχει για το τώρα, πχ για το πότε θα μπορεί να δει τη μητέρα του και πώς θα πηγαίνει εκεί, όπως και στην ψυχολόγο του. Αν δεν ήταν η Επιτροπή Αλληλεγγύης στην 12χρονη, δεν θα είχε καμία στήριξη. Αυτοί μόνο μαζεύουν χρήματα και τρόφιμα για την οικογένειά της, η κοινωνία μόνο ενδιαφέρεται, το κράτος είναι τελείως απών. Κανονικά θα έπρεπε να έχει εξασφαλίσει τη συνεχόμενη αστυνομική φύλαξή του, την οικονομική του βοήθεια, να έχει πρόσβαση σε ό,τι χρειάζεται ένα παιδί της ηλικίας της, μόρφωση, δραστηριότητες κτλ, και σαφώς να μεριμνά για την ψυχική του υγεία, με κάποιον ψυχοθεραπευτή στον τόπο που ζει και όχι 50 χλμ μακριά, επιβαρύνοντας με το κόστος μεταφοράς μάλιστα την οικογένειά της. Μιλάμε για απολύτως στοιχειώδη πράγματα.