Θανάσης Αθανασίου «Γράμμα στην Αννούλα», εικονογράφηση: Στέλιος Ζούνης, εκδόσεις Επίκεντρο, 2022
Οι παππουδογιαγιάδες είναι μια ειδική κατηγορία ανθρώπων πολύ ευτυχισμένων. Ζουν μες στην καλή χαρά με τα εγγόνια τους, μεταλαμπαδεύοντας από συνταγές μαγειρικής μέχρι «σκέψεις, απόψεις, εκτιμήσεις, συμπεριφορές για τη ζωή, τον άνθρωπο, την πολιτική». Και για το χρήμα, τον ρόλο του στον κόσμο τούτο, «που αποθεώνει τον καταναλωτισμό, που ταυτίζει την ευτυχία με το χρήμα» και ασκεί απίστευτη βία για να καρπωθεί «την άνομη απόκτηση χρήματος». Σουλατσάροντας βεβαίως στα πάρκα και κάνοντας άπειρες βόλτες πάνω κάτω με τις κυλιόμενες σκάλες.
Ο συγγραφέας Θανάσης Αθανασίου γράφει ως δοκίμιο το «Γράμμα στην Αννούλα» για να της πει όσα ενδεχομένως δεν προλάβει. Ξεκινώντας από της Αλοννήσου τα καλντερίμια, σπούδασε στο Λονδίνο, δούλεψε στις Βρυξέλλες, καταδικάστηκε και φυλακίστηκε επί Χούντας για τον αντιδικτατορικό του αγώνα. Με λόγο απλό, μα καθόλου απλοϊκό, και δίχως ίχνος διδακτισμού, απαντά στις ερωτήσεις της εγγονής του. Είναι εγχειρίδιο εξαιρετικό για εφήβους κάθε ηλικίας, ένας οδηγός βημάτων για να πατάς στη ζωή σου στέρεα. Χωρίς να υποκύπτεις ούτε σε περιττές ενοχές ούτε στην αδικία. «Γι’ αυτό αγωνίστηκα, όχι μόνο ενάντια στη δικτατορία, αλλά και σε κάθε μορφή διακυβέρνησης που περιόριζε το οξυγόνο της ελευθερίας και της δημοκρατίας». Παράδειγμα ζωής, λοιπόν!
Στα σκίτσα, το μαγικό μολύβι του Στέλιου Ζούνη ζωντανεύει το κείμενο, αποτυπώνοντας τα κοτσιδάκια της Αννούλας και το μουστάκι του παππού.
Σταμάτης Σκαμπαρδώνης «Τα φαναράκια του Αιγαίου», εικονογράφηση: Άλκηστις Ν. Οικονομοπούλου, εκδόσεις Εύμαρος, 2020
Νησί! Θάλασσα! Μπάνια! Ψάρεμα! Παιχνίδια και χαρές! Για όλους; Όχι. Πάντα; Όχι. Αυτό το καλοκαίρι διαφορετικό προμηνύεται για τον Οδυσσέα, το χαριτωμένο αγόρι που ξεκαλοκαιριάζει στη Λέσβο, το νησί του παππού του που λατρεύει, μα ζει στην Αθήνα. Μαζί του, στο υπόγειο του σπιτιού του, βρίσκονται ο Γαλακτένιος και η Γαλακτένια, μπουκάλια από λάδι και κρασί, άδεια και αχρησιμοποίητα, μα φιλαράκια καλά και ακτιβιστές σπουδαίοι.
Μπουκάλια και παιδιά, παρεάκι εμπνευσμένο κι αγωνιστικό. Ευαισθητοποιείται από το δράμα των προσφύγων και ξεβολεύεται από την εύρυθμη ζωή του. Εκεί, στο λιμανάκι στη σκάλα Συκαμιάς, γίνονται «φωτεινή αλυσίδα, αλυσίδα ελπίδας, αλληλεγγύης, ειρήνης», διότι «άτιμο πράμα η προσφυγιά, που λέει κι ο παππούς».
Ο Σταμάτης Σκαμπαρδώνης, δάσκαλος, φωτογράφος και συγγραφέας, καταπιάνεται με ένα επίκαιρο θέμα, που το γειώνει στην παιδική ηλικία. Δεν αποκρύπτει τίποτα. Ούτε τη σκληρότητα του πολέμου ούτε το άδικο της προσφυγιάς, ούτε την εκμετάλλευση των επιτήδειων που καραδοκούν ούτε, όμως, την αλληλεγγύη και τη γενναιοδωρία των ανθρώπων της διπλανής πόρτας. Σε μια αφήγηση με προσωποποιήσεις, όπου ο πεζός λόγος διαδέχεται τον θεατρικό, ζωντανεύει μια ιστορία ενσυναίσθησης που με αρωγό την «επανάσταση των μπουκαλιών» οδηγεί στην ελπίδα που κουβαλάμε μέσα μας όπως και στην αγωνιστικότητα.
Στην, σαν θεατρικό σκηνικό, εικονογράφηση, με τα συνθήματα στους τοίχους και τις ανταριασμένες θάλασσες, η Άλκηστις Ν. Οικονομοπούλου.
Αναστασία Μαλανδρενιώτη «Η φωνή», εικονογράφηση: Λεόνη Κατσαρού, εκδόσεις Βακχικόν, 2022
Η Ελεφαντολάνδη είναι μια χώρα καταμεσής της ζούγκλας «όπου η διάθεση πρέπει να είναι πάντα ανεβασμένη… τα φρουτοποτά από μάνγκο χωρίς αλκοόλ... και η θλίψη κουκουλωμένη…». Και τουρίστες διαθέτει με φωτογραφικές μηχανές και γερά μποτάκια έτοιμα να βολτάρουν καβάλα σε έναν ελέφαντα με πληγωμένα πόδια. Στον αέρα, κάπου ενδιάμεσα στα σύννεφα, μεταδίδεται η εκπομπή «Σπασμένα κόκκινα φτερά», έτοιμη να βοηθήσει πουλιά που κινδυνεύουν. Βλέπετε, οι κυνηγοί νιώθουν πως το δάσος τους ανήκει και γιορτάζουν κάθε πετυχημένη βολή με κρασάκι. Λίγο παρακάτω, σ’ ένα υπέροχο δεντρόσπιτο, η ευτυχισμένη ζωή μιας κουνελοοικογένειας παίρνει τέλος. Τα κουνέλια πιάστηκαν και σε εργαστήριο πειραμάτων οδηγήθηκαν, χρήσιμα πολύ για το σαμπουάν και το κραγιόν μας.
Τούτες είναι τρεις από τις επτά ιστορίες, κλεμμένες από τη φύση, της Αναστασίας Μαλανδρενιώτη. Ως δασκάλα σε παιδιά Δημοτικού, μα και εκπαιδεύτρια σκύλων με πτυχία για την ψυχολογία τους, γράφει με ενσυναίσθηση και με αγάπη που ξεχειλίζει. Ήρωές της, ζώα πολύπαθα. Μας διηγούνται σε πρώτο πρόσωπο, άλλοτε δεμένα σε κορμούς δέντρων, άλλοτε από το στενό κλουβί ενός τσίρκου, με όλες τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες της σκληρής ζωής τους. Η συγγραφέας δεν προσπαθεί να μας σοκάρει για να εντυπωσιάσει. Απλά, αποτυπώνει την πραγματικότητα, παρασέρνοντάς μας σε στάδια με ταυρομάχους και κυνοδρομίες, σε άπιαστα όνειρα που μυρίζουν γιασεμί και αγκαλιά μαμάς. Παίρνει θέση επίσης. Ακτιβίστρια για μια καλύτερη ζωή σε αρμονία με τη φύση, ομνύει στο ότι «η δικαιοσύνη αποκαταστάθηκε και όλα μπήκαν στη σωστή τους θέση». Άμποτε!
Στις χρωματιστές, όλο συναίσθημα εικόνες, από τα δάκρυα του ταύρου ως τη μαυροκόκκινη πεταλούδα στη μύτη του σκύλου, η Λεόνη Κατσαρού.