Έστερ Κίνσκι «Αλσύλλιο. Μυθιστόρημα τοπίου», μετάφραση: Πελαγία Τσινάρη, εκδόσεις Ποταμός, 2022
«Ήταν Ιανουάριος όταν έφτασα στο Ολεβάνο. Δύο μήνες και μία μέρα μετά την κηδεία του Μ.»: η ανώνυμη αφηγήτρια του βιβλίου ταξιδεύει στην Ιταλία προσπαθώντας να διαχειριστεί (να «ξεπεράσει»;) μια πρόσφατη απώλεια, την απώλεια ενός ανθρώπου κρίσιμου για τη ζωή της για τον οποίο μαθαίνουμε λίγες και σκόρπιες πληροφορίες, παρότι στοιχειώνει κάθε λεπτό της ζωής της αφηγήτριας, αφού τελικά αποτελεί και την αιτία αυτού του ταξιδιού.
Φτάνοντας στην Ιταλία, η συγγραφέας αρχίζει μια περιπλάνηση σε χωριά, πόλεις, νεκροταφεία, στη φύση, σε μνημεία, σε έργα τέχνης, περιγράφοντας τα πάντα με χειρουργική παρατηρητικότητα και γόνιμη φαντασία. Ωστόσο, τα δυνατότερα κομμάτια του βιβλίου είναι, νομίζω, οι στιγμές που η συγγραφέας σκαλίζει μέσα στην ψυχή της, σε αναμνήσεις («από χρόνια αφημένες σε μια γωνιά του μυαλού μου»), σε σκέψεις, σε μια, οδυνηρή ενίοτε, ενδοσκόπηση. Μέσα στο πλούσιο και εναλλασσόμενο τοπίο, η ματιά της αφηγήτριας είναι συχνά ανθρωποκεντρική: στέκεται σε πρόσωπα, σε εκφράσεις, σε βλέμματα, σε καταστάσεις («στωικά και χωρίς να πει λέξη, η γυναίκα άφησε τους αστυνομικούς να τη συλλάβουν. Για εκείνη δεν υπήρχε δρόμος που να οδηγούσε έξω από την Ιταλία ούτε και δρόμος που να την οδηγήσει σπίτι της»), αποτυπώνοντάς τα όλα αυτά με μια ποιητική πρόζα που ιχνηλατεί ένα ταξίδι τελικά υπαρξιακό. Έχοντας πίσω της έναν κόσμο που έχει γκρεμιστεί, η αφηγήτρια πασχίζει να ανακαλύψει ξανά έναν κόσμο, ή ίσως να ξαναφτιάξει έναν κόσμο, έναν κόσμο στον οποίο να χωράει και η ίδια παρά (ή με) τη μοναξιά της: «Κάθε πρωί ξυπνούσα σε έναν ξένο τόπο […] Κάθε πρωί ένιωθα σαν να έπρεπε να τα μάθω όλα από την αρχή». Ένα ταξίδι που με κάθε βήμα προσπαθεί να αφήσει πίσω το σκοτάδι, παρά τη μοναχικότητά του: «κανέναν δεν όφειλα να αποχαιρετήσω, κι αυτό ήταν μια ανακούφιση».
Και, σε αυτή την περιπλάνηση, διαρκώς επανέρχεται ο κήπος των Φίντσι-Κοντίνι («μια χώρα που είχε δεχτεί αλλεπάλληλα στρώματα αναμνήσεων και ερμηνειών, μια ζώνη απώλειας που δεν αποκάλυπτε το πρόσωπό της»), ο Μπασάνι, μαζί με τον Παζολίνι και την αφρικανική Ορέστεια και άλλα πολλά…
Η Έστερ Κίνσκι είναι γεννημένη στη Γερμανία και, εκτός από συγγραφέας, είναι και καταξιωμένη μεταφράστρια.