Παλεύω με την εξάντληση. Δεν ξέρω αν μου επιτρέπεται μια τέτοια κατάθεση ψυχής ειδικά όταν όλες κι όλοι παλεύουμε για να επαναφέρουμε λίγη -μέσα μας- ηρεμία. Αλλά εγώ παλεύω με την εξάντληση.
Με εξοντώνει αυτή η πόλη. Η φασαρία της, η ελαστικοποίηση της προσωπικής αξιοπρέπειας. Η ασχήμια της κι η βρώμα της. Τα ξεριζωμένα δέντρα της, αισίως. Πόσα λεφτά φαγώθηκαν πίσω από τις μαραμένες πρασινάδες…
Πιο πολύ, όμως, με εξοντώνει η φασαρία. Ποτέ δεν αναφέρουμε πόσο βλαβερό πράγμα μπορεί να γίνει η φασαρία.
Αισίως, τα μαγαζάκια που διαφημίζουν οι ποπ εφημερίδες και “σκοτώνουν” τις κατοικημένες περιοχές, τις περιοχές δόμησης. Τα τραπεζοκαθίσματα που πνίγουν τα πεζοδρόμια κι αυτή η κουλτούρα της μετα-αντικαπνιστικού νόμου περιόδου, που θα ξεχυθούν οι θαμώνες στα πεζοδρόμια μέχρι που να τον πνίξουν τον δρόμο, με τόση χυδαιότητα -χυδαιότητα, ναι-, φασαρία, ουρλιαχτά μεθυσμένα.
Ποτέ πριν οι περιορισμοί δεν ήταν τόσο “απελευθερωτικοί”, αλλά και πάλι, ελευθερία αυτό δεν είναι. Είναι η απόφαση να γεμίσει η Αθήνα των ακριβών ενοικίων με ακριβά μπαρ κι αυτήν την αίσθηση πως δεν ανήκει σε κατοίκους, παρά μόνο στα air b’n’b της.
Ο Δήμος άλλαξε τις διατάξεις για τα τραπεζοκαθίσματα, αφού με τον αντικαπνιστικό νόμο το τσιγάρο δεν επρόκειτο να κοπεί. Τα μαγαζιά ξεπήδηξαν στις γειτονιές των ακριβών ενοικίων να εξυπηρετήσουν το νέο lifestyle της πόλης: αυτό που είμαστε μεν φτωχοί, αλλά θα διασκεδάσουμε όπως στις αμερικανιές του Νέτφλιξ. Για να γίνουμε σαν τους νέους του Νέτφλιξ: πάμφτωχοι, λίγο “καταραμένοι”, που ζούνε σε πανάκριβα διαμερίσματα και απολαμβάνουν την χιπστεροποίηση της Αθήνας γειτονιά την γειτονιά. Τα μικροσκοπικά στενά στα Εξάρχεια δεν είναι πια τα ίδια. Έχουν άσχημα μαγαζιά, χωρίς χαρακτήρα, χωρίς ταυτότητα. Όπως και ο κόσμος τους.
Μα πιο πολύ από όλα, όλα αυτά μαζί -μαγαζιά και χιπστεροποίηση και θαμώνες- έχουν μια κουλτούρα αποκαμωμένη, ίδια με αυτήν της πόλης, της γερασμένης και βρώμικης Αθήνας: είναι ιδιωτευμένες περιπτώσεις, ιδιωτευμένων, αλλά ίδιων, περιπτώσεων. Δεν τους νοιάζει αν ενοχλούν. Αν παρατάνε την πόλη. Αν εμποδίζουν τον δρόμο σου, τον ύπνο σου, αν σέβονται τη συλλογικότητα μιας γειτονιάς. Δεν τους ενδιαφέρει, όπως πιο πριν δεν ενδιέφερε κανέναν ιδιώτη πώς θα ξεπουλήσουν τα σπίτια της Αθήνας για να γίνουν πανάκριβα διαμερίσματα βραχυχρόνιας μίσθωσης, όπως δεν ενδιαφέρει την Αρχή που εξαφάνισε το πράσινο και έσκαψε τρύπες παντού, όπως δεν ενδιαφέρει κανέναν από τους λίγους για κανέναν από τους πολλούς. Και ο “κανένας” εκ των πολλών, ξέρετε δα πως είμαστε όλοι μας.
Η φασαρία… Η φασαρία των έργων του μετρό του Μπακογιάννη, αυτό το σφυροκόπημα το ανελέητο επί οκτώ ώρες, η φασαρία των αυτοκινήτων του Μεγάλου Περιπάτου, τα παρατημένα κτίρια που δεν έχουν σωστά κουφώματα για ηχομόνωση, ο διαρκής αυτός βόμβος που έχει καταντήσει η πόλη των πάλαι ποτέ αντιθέσεων -ένα κουβάρι τώρα αισχρής ομοιομορφίας.
Μέσα σε αυτήν την ομοιομορφία, χειροτερεύουν όλα από τους πολλούς, που είναι μόνοι τους, αδιάφοροι, ιδιώτες. Στα μπαρ του νέου χαρακτήρα της Αθήνας, η πόλη πεθαίνει ακόμη πιο νωρίς.
Χάνει τον τελευταίο της χαρακτήρα, ό,τι απέμεινε. Γιατί η Αθήνα δεν είναι ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, δεν είναι Βερολίνο, δεν είναι καν Ρώμη. Η Αθήνα είναι Βαλκάνια. Πάντα ντρεπόταν για την ανατολίτική της θέση στον χάρτη, στον πολιτισμό, στην ιστορία. Η Αθήνα δεν είναι ένα άνευρο, μαραζωμένο πράγμα χωρίς ταυτότητα, ίδια μπαρ - ίδιοι άνθρωποι - ίδια διασκέδαση. Η Αθήνα έχει χαρακτήρα, μόνο που θάφτηκε κάτω από τις λακκούβες του μετρό και τις κενές γλάστρες του Μπακογιάννη.
Ήταν ανοιξιάτικη πόλη η Αθήνα. Τώρα δεν είναι τίποτα πια.