«Ήρθα για να περπατήσω στη Μακρόνησο, το νησί που περπάτησαν οι περισσότεροι από τους πιο σύγχρονους ποιητές, συγγραφείς, μουσικούς, ηθοποιούς και καλλιτέχνες της Ελλάδας, οι ήρωες που κράτησαν ψηλά την σημαία που πολιτισμού, όταν η χώρα σας ζούσε τον καταστροφικό εμφύλιο πόλεμο που σας επιβλήθηκε και το μετεμφυλιοπολεμικό καθεστώς, που τέλειωσε στην πράξη όταν έπεσε η χούντα των συνταγματαρχών του 1974», τόνισε στην Εποχή ο Μόνι Οβάντια, ο πολυτάλαντος ιταλό-εβραίος βουλγαρικής καταγωγής καλλιτέχνης και ακτιβιστής της Αριστεράς.
Ο Οβάντια, που είχε εκλεγεί ευρωβουλευτής της Άλλης Ευρώπης με τον Τσίπρα για να στηρίξει το ψηφοδέλτιο, ζει με μεγάλη ένταση το γεγονός ότι στη Ρώμη υπάρχει μια ακροδεξιά - νεοφασίστρια πρωθυπουργός και δεν φαίνεται στο άμεσο μέλλον μια εναλλακτική προοδευτική πρόταση σε μια Ευρώπη που μαστίζεται από τον πόλεμο στην Ουκρανία και τις γειτονικές τραγωδίες των λαών των Κούρδων και της Παλαιστίνης.
«Ο Μόνι Οβάντια δεν είναι Εβραίος», αποφάσισαν οι εβραϊκές κοινότητες της Ιταλίας όταν τον διέγραψαν για τις φιλειρηνιστικές του θέσεις και τους αγώνες του για τον λαό της Παλαιστίνης, ενώ το «δημοκρατικό» Ισραήλ του έχει κλείσει εδώ και χρόνια τα σύνορά του, όπως έχει κάνει και για τον εβραίο Νόαμ Τσόμσκι.
Γιατί ήρθατε να δείτε τη Μακρόνησο όταν εκατομμύρια ξένοι έρχονται στην Ελλάδα για να δουν δεκάδες άλλα νησιά;
Τα χαλάσματα της Μακρονήσου αποτελούν μνημείο για τον πολιτισμό και την ελεύθερη σκέψη των ανθρώπων του. Είμαι Εβραίος και έχω καταγγείλει το Άουσβιτς, αλλά δεν μπορούμε να θυμόμαστε μόνο την Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας μας ξεχνώντας τους άλλους λαούς που υπέφεραν. Υπάρχουν οι Ρομά, οι Αρμένιοι και οι Έλληνες. Η ιστορία της Μακρονήσου αποτελεί τμήμα αυτή της βίας που έχει μια κοινή ρίζα στον εθνικισμό, τον ρατσισμό και τις παραφυάδες τους.
Αγαπώ πολύ την ιστορία, τη γλώσσα, την ποίηση, τη λογοτεχνία και τη μουσική σας, τις μεγάλες περιπέτειες του ελληνικού λαού. Δεν υπάρχει μόνο η Ελλάδα του μέσου τουρίστα ή η Ελλάδα του Περικλή, υπάρχει και μια τεράστια Ελλάδα πολύ πιο κοντινή στις μέρες μας, της αντίστασης και των συνεπειών της, των αγώνων του λαού της για πολιτική και οικονομική δημοκρατία.
Η Ελλάδα στη σύγχρονη εποχή της και ο ελληνικός λαός υπέφεραν τραγικές καταστάσεις με τις προοδευτικές δυνάμεις να υπερασπίζονται με το αίμα τους ακόμη και τη δημοτική γλώσσα, δεκαετίες πριν από το αντάρτικο. Δεν είναι μόνο ο Ρίτσος, ο Ελύτης, ο Καζαντζάκης, ο Καβάφης, ο Αγγελόπουλος, οι ρεμπέτες, είναι και τόσοι άλλοι για να καταλάβει κανείς τον ρόλο της ελληνικής κουλτούρας στις μέρες μας και όχι μόνο για την Ευρώπη. Στην Ανατολή ζούσε ένας μεγάλος αριθμός Ελλήνων που όταν ήρθε από την Τουρκία άλλαξε την ίδια την Ελλάδα. Υπάρχει το μεσαιωνικό Βυζάντιο. Ο ελληνισμός μας έδωσε πολλά και με θεωρώ κληρονόμο αυτής της πλούσιας ιστορίας.
Πριν από περίπου σαράντα πέντε χρόνια μου έδωσε ένας φίλος φωτοτυπημένα ποιήματα του Ρίτσου για τη Μακρόνησο. Μέχρι σήμερα τον θεωρώ ως τον μεγαλύτερο ποιητή που έχω διαβάσει δηλώνοντας μάλιστα ότι είμαι ένας μεγάλος αναγνώστης ποιημάτων. Η γνωριμία που με την ποίηση του Ρίτσου με οδήγησε να εμβαθύνω στα νέα ελληνικά, να κάνω ελληνικά ρεσιτάλ και παραστάσεις, ανεβάζοντας μάλιστα και Αισχύλο στο αρχαίο ελληνικό θέατρο των Συρακουσών. Προσπαθώ εδώ και πολλά χρόνια να γνωρίσω σε όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους όχι μόνο τον Ρίτσο και τον Καβάφη αλλά και την εξαιρετική ποικιλία και ιδιομορφία της ελληνικής παραδοσιακής και λαϊκής μουσικής, τα λαϊκά, τα ρεμπέτικα, τους αμανέδες, τα νησιώτικα.
Μόνο στην Ελλάδα έχω συναντήσει ανθρώπους που διατηρούν ανεξάρτητα από την ηλικία τους μια λαϊκή κουλτούρα, γιατί φτάνει ο ήχος ενός ζεϊμπέκικου, ένα συρτάκι, ένα τσάμικο ή ένα νησιώτικο για να δεις να χορεύουν από μικρά παιδιά έως μεγάλης ηλικίας άτομα. Κάτι που έχει μεγάλη πολιτιστική αξία για την Ευρώπη που ζούμε. Αισθάνομαι την Ελλάδα σαν το σπίτι μου ή καλύτερα σπίτι μου. Η Ελλάδα είναι για μένα η δεύτερη πατρίδα μου και δεν έχω πρώτη πατρίδα. Έχω συγγενείς που ήταν Ελληνόφωνοι Εβραίοι, από τη Σμύρνη και τη Θεσσαλονίκη, από την οποία ήταν ο προπάππους μου, ενώ εγώ γεννήθηκα στο Πλόβντιβ της Βουλγαρίας, πριν μετακομίσουμε αμέσως στο Μιλάνο. Αισθάνομαι να έχω μια ψυχή από τους Έλληνες της Ανατολής και τους Σλάβους των Βαλκανίων.
Υπάρχει ο φόβος να μετατραπεί η Μελόνι σε ένα είδος καθεστώτος με μεγάλη διάρκεια;
Η Ιταλία έχει οδηγηθεί σε έναν ασταμάτητο κατήφορο από την περίοδο της πρώτης κυβέρνησης Μπερλουσκόνι. Τη βασική ευθύνη, όχι τη μοναδική, την έχει η αποκαλούμενη αντιπολίτευση. Κυρίως αυτό το πολιτικό συνονθύλευμα που αποκαλείτο Κόμμα Δημοκρατικής Αριστεράς - PDS, Δημοκράτες της Αριστεράς - DS και τέλος Δημοκρατικό Κόμμα - PD. Όταν δεν έχεις μια διακριτή ταυτότητα, όταν έχεις ερωτευθεί τον κυβερνητισμό μιας ποταπής έννοιας κάποιας υποκυβέρνησης, απλώς και μόνο για να έχεις την εξουσία, παραιτείσαι στην πράξη από τον ρόλο της αντιπολίτευσης. Αποκαλείται κεντροαριστερά, αλλά δεν μπορώ να διακρίνω που βρίσκεται η έννοια της «αριστεράς».
Υπάρχουν μερικά διακριτά χαρακτηριστικά που οριοθετούν την έννοια της αριστεράς που αξίζει να φέρει αυτό το όνομα, η ισότητα ή η αποκαλούμενη κοινωνική δικαιοσύνη, που συμπεριλαμβάνει τη δημόσια υγεία, το δημόσιο σχολείο και τα κοινωνικά δικαιώματα, γιατί τα αστικά - πολιτικά δικαιώματα μπορούν να τα προωθήσουν και οι συντηρητικές δυνάμεις στις πιο ανεπτυγμένες χώρες. Για παράδειγμα στην Ιταλία, καμία κυβέρνηση της κεντροαριστεράς δεν ψήφισε τον κατώτατο μισθό ή τη βελτίωση των συνθηκών εργασίας. Θα έλεγα ότι έχουμε ένα κεντρώο - κεντρώο κόμμα με ένα μακρινό άρωμα αριστεράς. Δεν είναι τυχαίο ότι παίρνει τις ψήφους του στις προνομιούχες συνοικίες των πόλεων και ότι δεν έχει πια επαφή με τις προβληματικές περιοχές και τα προβλήματα του κόσμου, με αυτούς που υποφέρουν εξαιτίας των αντίξοων κοινωνικών συνθηκών, της έλλειψης εργασίας ή της καλοπληρωμένης εργασίας, με τα νέα στρώματα προλεταριοποίησης, τους ντελιβεράδες, αυτούς που κάνουν τις χειρότερες και πιο βαριές εργασίες. Δεν το είδα ποτέ να δίνει τη μάχη εναντίον της σκλαβοποίησης της εργασίας, που κατακλύζει τη χώρα, από τις αγροτικές περιοχές που μαζεύουν τις ντομάτες, μέχρι τις άπειρες ώρες εργασίας των νέων για μια φούχτα ευρώ στις μεγάλες και όχι μόνο πόλεις. Λέγονται πολλά λόγια, αλλά δεν γίνεται σχεδόν τίποτα. Η κεντροδεξιά εδώ και δεκαετίες έχει ανοικτό τον δρόμο γιατί δεν έχει καμία ουσιαστική αντιπολίτευση έχοντας κερδίσει πρωτίστως την ηγεμονία στο πολιτιστικό και κοινωνικό πεδίο.
Η κεντροδεξιά είχε την τύχη να έχει μια ικανότατη ηγέτιδα. Έχω διαμετρικά αντίθετες αξίες από τις δικές της, αλλά δεν μπορών να μην αναγνωρίσω ότι ξέρει να κινείται, ενώ η κεντροαριστερά δεν μπόρεσε να αποτελέσει το αντίπαλο δέος. Για άλλη μια φορά, η κεντροαριστερά ανατρέχει στην ανάγκη ενός ηγέτη - αρχηγού και δεν αναρωτιέται πώς προσδιορίζεται ο ρόλος ενός κόμματος που, ξεκινώντας από τους τελευταίους, θα δημιουργήσει μια συμμαχία με τα μέσα αστικά στρώματα και τμήματα του επιχειρηματικού κόσμου που δεν ανήκουν στην κατηγορία των αρπακτικών, αυτών που θέλουν το δημόσιο χρήμα για να έχουν το ιδιωτικό κέρδος τους. Ένα κόμμα που να μπορεί να συνδιαλέγεται τόσο με τους επιχειρηματίες που ρισκάρουν να φτιάξουν πραγματικά μια υγιή επιχείρηση, όσο και αυτούς που εργάζονται με τα μπλοκάκια ή με μαύρα. Ένα κόμμα που να μπορεί να προωθήσει τη συμμετοχή στην πολιτική μεγάλων κοινωνικών ομάδων ξεκινώντας από τους ευάλωτους, τη μεσαία τάξη και τους υγιείς επιχειρηματίες και κυρίως τις μικρομεσαίες και πρωτίστως μικτές επιχειρήσεις και όχι ένα κόμμα να εμφανίζεται μια φορά κάθε τέσσερα ή πέντε χρόνια για να ζητά την ψήφο στις βουλευτικές και αυτοδιοικητικές εκλογές. Έχω σταματήσει να ψηφίζω γιατί δεν έχω έναν λόγο να ψηφίσω.
Ένα βασικό χαρακτηριστικό που πρέπει να έχει ένα κόμμα με κάποια ίχνη αριστεράς αφορά την ειρήνη χωρίς «ίσως», «θα δούμε», «να το συζητήσουμε». Είναι αηδιαστικό να βλέπεις το Δημοκρατικό Κόμμα να έχει μετατραπεί στο σημαιοφόρο του Ατλαντισμού στη χώρα μας. Είναι ένας ξεπερασμένος φιλοατλαντισμός που το έχει μετατρέψει σε υπηρέτη των αμερικανικών συμφερόντων και το ίδιο συμβαίνει με την κυβέρνηση, που έρχονται σε αντίθεση με τα συμφέροντα της Ευρώπης. Ακόμη και οι προοδευτικοί Αμερικανοί διανοούμενοι και αναλυτές βλέπουν με ανησυχία αυτό που συμβαίνει στην Ευρώπη.
Την ίδια στιγμή, η δεξιά μας δεν έχει λογαριαστεί με τον φασισμό. Φταίει μόνο η δεξιά και η ακροδεξιά; Ασφαλώς! Ποιος όμως επέτρεψε στον αναθεωρητισμό να βρει έδαφος στα δημόσια μέσα ενημέρωσης, τον δημόσιο χώρο; Ποιος επέτρεψε την ημέρα μνήμης για τις πηγάδες των γιουγκοσλάβων ανταρτών, που ασφαλώς αποτέλεσαν ένα έγκλημα, να τις χρησιμοποιήσουν εναντίον της αντιφασιστικής αντίστασης παραβλέποντας τις σφαγές και τα εγκλήματα των φασιστών, την εισβολή του φασισμού και του ναζισμού στην πρώην Γιουγκοσλαβία και τις καταστροφές που προκάλεσαν στους λαούς της; Σήμερα ακόμη και οι ακροδεξιοί θα έπρεπε να ευχαριστούν την αντίσταση των Ιταλών ανταρτών γιατί χάρη στον αγώνα τους είναι και αυτοί ελεύθεροι. Και υπογραμμίζω των ιταλών ανταρτών, γιατί διαφορετικά οι όλοι οι φασίστες θα είχαν ένα άσχημο τέλος μετά από είκοσι χρόνια τυραννίας και έναν καταστροφικό πόλεμο με εκατόμβες νεκρών από τις πεδιάδες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, τις ερήμους της Αφρικής και τα Βαλκάνια. Ο ιταλικός φασισμός δεν είχε τη Νυρεμβέργη του. Το Δημοκρατικό Κόμμα δυστυχώς επέτρεψε και ανέχτηκε τον αναθεωρητισμό και δεν αποτέλεσε τον φύλακα του δημοκρατικού και αντιφασιστικού συντάγματος επιτρέποντας τη δημόσια νομιμοποίηση αυτού που αντιπροσωπεύει η Μελόνι.
Τι κάνει όμως η ριζοσπαστική αριστερά;
Η οργανωμένη ριζοσπαστική αριστερά ζει ένα παράδοξο, γιατί έχει εξαιρετικά σκεπτόμενα άτομα, όπως για παράδειγμα τον κοινό μας φίλο και σύντροφο, Πάολο Φερέρο. Το πρόβλημά της όμως είναι ότι δεν μπορεί να ξεκόψει από έναν κόσμο που δεν υπάρχει πια. Έναν κόσμο όπου το εργατικό προλεταριάτο αποτελούσε στην ψυχή των κινημάτων. Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει. Το μεγάλο μάθημα του Μαρξ, κυρίως με τις θέσεις για τον Φόιερμπαχ, μας δείχνει ότι ένας κομμουνιστής δεν μπορεί να φοβάται για τις συνέπειες των αγώνων του και των προγραμμάτων του. Δεν μπορείς να συμπεριφέρεσαι σαν κάποιον που αντιμετωπίζει έναν καπιταλισμό που πέθανε πριν εκατό ή εκατόν πενήντα χρόνια.
Σήμερα η μετάσταση του καπιταλισμού, γιατί δεν έχουμε τον καπιταλισμό των αναγνωρίσιμων αφεντικών, αλλά αυτού που ο Παζολίνι είχε αποκαλέσει «λευκή εξουσία» από τα λευκά τους πουκάμισα, τους πανίσχυρους χρηματοοικονομικούς παράγοντες και τα πανίσχυρα λόμπι των όπλων.
Ή η ριζοσπαστική αριστερά θα αναπτύξει έναν αναγνωρίσιμο λόγο ή θα συνεχίζει να υποστηρίζει ότι υπερασπίζεται τους ευάλωτους και τον κόσμο της εργασίας όταν αυτοί θα πηγαίνουν να ψηφίσουν τη Λέγκα ή ακόμη χειρότερα την Μελόνι ή δεν θα πηγαίνουν να ψηφίσουν ποτέ. Γιατί δεν είναι αξιόπιστη η ριζοσπαστική αριστερά; Γιατί δεν έχει μια διακριτή ταυτότητα που να μπορεί να αναγνωριστεί στους σημερινούς καιρούς. Ο καιρός άλλαξε. Χωρίς να έχω αγιοποιήσει την ανάγκη της νεανικότητας της ηγεσίας νομίζω ότι έχουμε ανάγκη από νέους, αλλά προσοχή από αυτούς με οράματα και όχι τους διαχειριστές. Όταν ο Μαρξ και ο Ένγκελς έγραψαν το Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος ήταν νεότατοι, μόλις έφθαναν ή περνούσαν τα τριάντα. Όταν έγινε η Επανάσταση του Οκτώβρη ο Λένιν ήταν 47 ετών, αλλά όλοι οι υπόλοιποι ήταν τριαντάχρονοι ή εικοσάχρονοι. Το ίδιο συνέβη στην Κούβα ή την Κίνα. Χρειαζόμαστε άτομα που να έχουν μπροστά τους μια οπτική τουλάχιστον μιας 30ετίας ή και παραπάνω.
Για τον λόγο αυτό υποστηρίζω ότι θα πρέπει να απέχουμε από τις εκλογές για μερικά χρόνια, για να μελετήσουμε την κατάσταση και να δημιουργήσουμε ένα κίνημα από τα κάτω, ένα οργανωμένο σχήμα ή κόμμα που να είναι αναγνωρίσιμο από την κοινωνία και κυρίως αυτούς που θα θέλει να εκπροσωπήσει. Συνεχίζω χωρίς να κουράζομαι τον ακτιβισμό μου και είμαι πάντα δίπλα στους εργαζόμενους που αγωνίζονται, στο πλευρό όλων των ευαίσθητων κοινωνικών ομάδων, στο πλευρό των εκμεταλλευόμενων, στον πλευρό των λαών που αγωνίζονται εναντίον της καταπίεσης και πρωτίστως τους Παλαιστίνους και τους Κούρδους, αλλά δεν μπορώ να ταυτιστώ με τα ιταλικά πολιτικά κόμματα και τις ομάδες της ιταλικής ριζοσπαστικής αριστεράς. Λυπάμαι γιατί είμαι ένας ακτιβιστής χωρίς να έχω ένα κόμμα μέσα από το οποίο θα αγωνιστώ.
Η Ευρώπη σήμερα βρίσκεται σε πόλεμο…
Πολλοί Αμερικανοί διανοούμενοι και αναλυτές παραδέχονται ότι αντιμετωπίζουμε έναν πόλεμο που ήθελε το ΝΑΤΟ. Ο πόλεμος ξεκίνησε το 2014 και σημαντικό ρόλο έπαιξαν κα παίζουν οι νεοναζί των Ταγμάτων Αζόφ, που μετά από 26 εκατομμύρια νεκρούς χρησιμοποίησαν τα σύμβολα του ναζισμού για να καταπιέσουν τους Ρωσώφωνους και τις άλλες εθνότητες της Ουκρανίας. Αν θυμάμαι καλά, οι ΗΠΑ σε όλη την ιστορία τους έχουν ζήσει χωρίς πολέμους μόλις για δεκαέξι χρόνια. Οι ΗΠΑ έχουν 900 στρατιωτικές βάσεις σε όλο τον κόσμο, αποτελούν την πιο στρατιωτικοποιημένη χώρα στον κόσμο και έχουν ως προτεραιότητα τους πολέμους. Το πολιτικο-στρατιωτικό λόμπι στις ΗΠΑ είναι κάτι παραπάνω από πανίσχυρο.
Στοχεύοντας στην υποβάθμιση της Ρωσίας σε μια μικρή περιφερειακή δύναμη και την υποβάθμιση της Ευρώπης σε μια υποτελή στα αμερικανικά συμφέροντα ήπειρο, οι ΗΠΑ εκτιμούν ότι θα καταφέρουν να περιορίσουν την άνοδο της Κίνας, που αναδεικνύεται στη μεγαλύτερη οικονομική δύναμη του πλανήτη. Οι Δημοκρατικοί στις ΗΠΑ, πολύ περισσότερο από τους Ρεπουμπλικάνους, αδυνατούν να χωνέψουν ότι δεν θα έχουν την οικονομική και πολιτική ηγεμονία στον κόσμο. Βλέπουμε τις ΗΠΑ να επιβάλουν κυρώσεις σε όλο τον κόσμο, ενώ όταν εισέβαλαν στο Ιράκ ή το Αφγανιστάν, ή βομβάρδισαν τη Γιουγκοσλαβία και ισοπέδωσαν το Βιετνάμ, κανείς δεν τους επέβαλε κυρώσεις. Οι ΗΠΑ επιβάλλουν κυρώσεις σε όλους όσοι δεν είναι φίλοι τους και κρατούν το δικαίωμα να είναι ανεξέλεγκτες και πάνω από όλους.
Σε τι διαφέρει ο Πούτιν από τον Ερντογάν στον τρόπο που κυβερνούν; Απλά ο Ερντογάν ανήκει στο ΝΑΤΟ. Γιατί δεν στέλνουν όπλα στους Κούρδους και να επιβάλουν κυρώσεις στην Τουρκία; Ο Πινόκιο μίλαγε με το στόμα της αλήθειας μπροστά στα ψέματα που μας αραδιάζουν καθημερινά. Οι ΗΠΑ υποτίμησαν τον Πούτιν, ο οποίος θα με είχε βάλει στην φυλακή εάν ζούσα στη Ρωσία γιατί θα υπερασπιζόμουνα τις μειοψηφίες ξεκινώντας από τους ομοφυλόφιλους. Δύο πρόεδροι των ΗΠΑ ορκίστηκαν στον Γκορμπατσόφ ότι το ΝΑΤΟ δεν θα διευρυνόταν ούτε ένα χιλιοστό προς τα σύνορα της ΕΣΣΔ και αργότερα της Ρωσίας πέρα από τον πρώην Ανατολική Γερμανία. Αντίθετα, το ΝΑΤΟ φθάνει στα σύνορα της Ρωσίας αποδεικνύοντας ότι θεωρεί τη Ρωσία ως ένα εχθρό. Πώς θα περίμενε κανείς να απαντήσει ο Πούτιν;
Ο αιώνας της Αμερικής φθάνει στο τέλος του και αναδεικνύονται οι χώρες της BRICS που προχωρούν στην αποδολαριοποίηση των οικονομιών τους. Οι ΗΠΑ απαντούν με μια υστερία που δεν ξέρουμε πώς θα τελειώσει.
Σε ό,τι μας αφορά πρέπει να έχουμε ξεκάθαρο ότι οι ΗΠΑ δεν θέλουν μια ανεξάρτητη Ευρώπη, γιατί μια πολιτικά και οικονομικά ευρωπαϊκή συνομοσπονδία θα είχε 500 με 600 εκατομμύρια πληθυσμό και θα αποτελούσε έναν τρίτο πόλο που θα αντιμαχόταν τα οικονομικά συμφέροντα των ΗΠΑ σε όλο τον κόσμο.
Στην Ευρώπη έχουμε έναν πόλεμο που διεξάγουν οι ΗΠΑ στο πετσί των Ουκρανών. Είμαι απολύτως αλληλέγγυος με τον ουκρανικό λαό και έχω ανοίξει το σπίτι μου στους Ουκρανούς πρόσφυγες, φιλοξενώντας για ένα εξάμηνο πρόσφυγες, αλλά δεν μπορώ να ταυτιστώ με ένα ανδρείκελο όπως ο Ζελένσκι. Την ίδια στιγμή είμαι αλληλέγγυος με τους Κούρδους και τους Παλαιστίνιους. Είναι τραγικό γιατί οι διαταγές των ΗΠΑ έχουν επιβάλει να σταματήσει κάθε κριτική απέναντι στο Ισραήλ.
Η ειρήνη θα αργήσει πολύ να φθάσει στην Παλαιστίνη;
Χρειάζεται πολύς αγώνας για την ειρήνη σε αυτή τη μαρτυρική περιοχή. Ο Νετανιάχου είναι ένας κακοποιός που θα πρέπει να δικαστεί. Για να αποφύγει τη δικαιοσύνη ο Νετανιάχου καλλιεργεί τον φόβο έναντι των Παλαιστινίων. Δεν θα μου προκαλούσε την παραμικρή εντύπωση εάν μαθαίναμε ότι οι τμήματα των ισραηλινών μυστικών υπηρεσιών αποκλίνουν από τις επίσημες θέσεις των κυβερνήσεων και συνεργάζονται με την Χαμάς, γιατί κάθε κρίσιμη στιγμή φεύγει μια ρουκέτα εναντίον του Ισραήλ για να πυροδοτηθεί ο κύκλος του αίματος που τροφοδοτεί την πολιτική του Νετανιάχου.
Οι ισραηλινοί κάνουν πολύ καλά που εξεγείρονται και υπερασπίζονται τη δημοκρατία τους. Η αλήθεια όμως είναι ότι το Ισραήλ δεν θα γίνει ποτέ μια δημοκρατία, ακόμη και εάν πέσει ο Νετανιάχου και ο εγκληματικός νόμος του που παραχωρεί όλες τις εξουσίες στην εκτελεστική εξουσία. Μια δημοκρατία δεν μπορεί να έχει καταλάβει ένα ολόκληρο λαό, να τον έχει φυλακισμένο, και αποκομμένο, να έχει επιβάλει ένα πραγματικό απαρτχάιντ σε έναν ολόκληρο λαό. Ελπίζω ακόμη να δω στις συγκεντρώσεις των ισραηλινών που αγωνίζονται για τη δημοκρατία εναντίον του Νετανιάχου και σημαίες της Παλαιστίνης, γιατί ο πραγματικά δημοκρατικός ισραηλινός λαός θα πρέπει να προσπαθήσει να δώσει μια πραγματική λύση στο δημοκρατικό πρόβλημα της χώρας του, σταματώντας να καταπιέζει έναν άλλο λαό με τον αμοιβαίο σεβασμό και την αμοιβαία αξιοπρέπεια ανάμεσα στους δύο λαούς.
Σήμερα το Ισραήλ έχει στείλει 700.000 εποίκους στα νόμιμα εδάφη που ανήκουν στην Παλαιστίνη, σύμφωνα με τον χάρτη και τις αποφάσεις το ΟΗΕ, και δεν αναφέρομαι σε αυτά που πιστεύω ο ίδιος. Αυτό το κάνουν για να μην μπορέσει να δημιουργηθεί ποτέ ένα Κράτος της Παλαιστίνης. Η ισραηλινή δεξιά το λέει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο. Νομίζω ότι η καλύτερη λύση θα ήταν ένα δυ-εθνικό κράτος, όπου και οι δύο εθνότητες, όπως για παράδειγμα στην Ελβετία που έχει τρεις μεγάλες εθνότητες, ζουν σε ένα ενιαία δημοκρατικό κράτος που αναγνωρίζει τα ίδια πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά δικαιώματα σε όλους. Το απαρτχάιντ και ο ρατσισμός πρέπει να τελειώσουν στη Γάζα και σε οποιοδήποτε άλλο τμήμα της Παλαιστίνης ή της περιοχής. Και δεν το λέει ο Οβάντια αλλά ο ΟΗΕ. Το Ισραήλ δεν έχει ακόμη ένα Σύνταγμα γιατί αυτό προϋποθέτει τη γεωγραφική οριοθέτηση της χώρας. Παίζοντας το βρώμικο παιχνίδι του, ο Σαρόν μιλούσε για αμφισβητούμενα εδάφη. Όταν ακούω για τη γη, τα εδάφη ξέρω ότι ακούω για τον εθνικισμό, μια από τις μεγαλύτερες καταστροφές της ανθρωπότητας. Το Ισραήλ κατάφερε διαμέσου της επιρροής των ΗΠΑ να αποτρέψει πολλές πρωτοβουλίες για την ειρήνη στην Παλαιστίνη. Οι ισραηλινές κυβερνήσεις ξέρουν ότι στην Ευρώπη δεν υπάρχει κανείς που να μιλήσει υπέρ τους και για τον λόγο αυτό προσπαθούν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο να επιβάλουν τη συσκότιση του θέματος ή την πλήρη σιωπή.
Έχω ζητήσει από όλα τα ιταλικά κανάλια να διοργανώσουν μια συζήτηση για το Ισραήλ και την Παλαιστίνη με την παρουσία και των δύο πλευρών, αλλά αυτό έχει σταθεί αδύνατον.