Σε άρθρο του στην «Εποχή» στις 22-23 Απρίλη, με τίτλο «Απολύτως ελεγχόμενοι και οι διευθυντές σχολικών μονάδων;», ο Βασίλης Καραγιάννης σχολιάζει εύστοχα: «Το κερασάκι στην τούρτα των αντιδραστικών θεσμικών παρεμβάσεων είναι η επίσπευση της ολοκλήρωσης των διαδικασιών επιλογής διευθυντών σχολικών μονάδων, ενώ έχει ήδη ξεκινήσει η προεκλογική περίοδος. Θέλουν πάση θυσία να εμπεδώσουν την κυριαρχία τους και στο σκληρό πεδίο της διοίκησης της εκπαίδευσης, με την επιλογή ενός στελεχικού δυναμικού, υπάκουου και υποταγμένου, ξεκομμένου από τον κλάδο των εκπαιδευτικών, χωρίς άποψη και βούληση».
Σ’ ένα τέτοιο ζοφερό τοπίο, έχει ανοίξει μια συζήτηση για τον ρόλο που έχει να παίξει ένας αριστερός διευθυντής και τα περιθώρια που υπάρχουν ώστε να μην καταντήσει υπάκουος και υποταγμένος, χωρίς άποψη και βούληση. Η συζήτηση αυτή αφορά επίσης και τους, ήδη επιλεγμένους, αριστερούς συμβούλους, οι οποίοι ήδη έχουν σπεύσει να υλοποιήσουν το βρώμικο σχέδιο της κυβέρνησης για την ατομική αξιολόγηση των νεοδιόριστων, που έχει σκοπό τον εκβιασμό της πιο ευάλωτης ομάδας εκπαιδευτικών εν όψει της μονιμοποίησής τους. «Τι γυρεύει η αλεπού στο παζάρι», θα έλεγε κάποιος. «Πουλάει κάποιος την ψυχή του» για ένα επίδομα διευθυντή ή συμβούλου; Δεν νομίζω. Είναι πειστική η άποψη που λέει ότι οι αριστεροί διευθυντές ή σύμβουλοι θα αποτελέσουν ανάχωμα, αντιδρώντας στα σχέδια της κυβέρνησης Μητσοτάκη; Πιο πειστικό είναι ότι το ισχυρότερο κίνητρο είναι η αίγλη και η εξουσία που απορρέει από αυτούς τους ρόλους. Άσχετα αν η παρούσα κυβέρνηση τους επιφυλάσσει έναν ρόλο ασπόνδυλου εκτελεστικού οργάνου ακραία νεοφιλελεύθερων πολιτικών για την Παιδεία, έναν απολύτως ελεγχόμενο ρόλο ιμάντα μεταφοράς και εκτέλεσης άνωθεν εντολών.
Οι συνδιαχειριστικές λογικές της συμμετοχής στις ηλεκτρονικές εκλογές, προθάλαμο του νόμου Χατζηδάκη, για τους αιρετούς εκπροσώπους του κλάδου, όπως και η συμμετοχή στις εκλογές για τα Συμβούλια Διοίκησης των ΑΕΙ, έρχονται και κουμπώνουν με την ατομική φιλοδοξία και τη λογική της ανάληψης διευθυντικών ή άλλων θέσεων με κάθε ιδεολογικό και πολιτικό κόστος, ακόμα κι όταν οι θέσεις αυτές είναι προδιαγεγραμμένες να φέρουν σε πέρας την πιο κυνική, αντιδημοκρατική και αγοραία αναδιάρθρωση της εκπαίδευσης.
Με βάση το σχόλιο του Βασίλη Καραγιάννη, σ’ αυτό το πλαίσιο των αντιδραστικών θεσμικών παρεμβάσεων, πώς εξηγείται το γεγονός ότι κάποιοι αριστεροί υποψήφιοι διευθυντές πήραν 20 ή πολύ κοντά στο 20 στη συνέντευξη κι ανέβηκαν πολλές θέσεις στη λίστα επιλογής; Δεν ήταν στα ψηφοδέλτια της ΔΑΚΕ (ΝΔ), αλλά των ΣΥΝΕΚ (ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ) και στο περιβάλλον και άλλων αριστερών παρατάξεων. Τα στημένα και διορισμένα συμβούλια επιλογής τους χρησιμοποίησαν ως άλλοθι ή υπάρχει μια αριστερή συνδικαλιστική αριστοκρατία που είναι κι αυτή πάντα στον αφρό; Και τι θα κάνουν οι εν λόγω διευθυντές όταν θα υποχρεωθούν να αξιολογήσουν συναδέλφους τους; Κάποιοι λένε ότι θα παραιτηθούν από τη θέση τους. Αυτό μένει να το δούμε, αν και η ιστορία δείχνει ότι σπάνια υπάρχουν παραιτήσεις σε αντίστοιχες περιπτώσεις. Συνήθως εφευρίσκεται κάποιο εύσχημο πρόσχημα για να δικαιολογήσει την παραμονή στον διευθυντικό θώκο. Είναι σπάνιο και πολύ δύσκολο να αφήσει κανείς τον τίτλο και τη θέση και να επιστρέψει στην αίθουσα διδασκαλίας. Κι έτσι, σιγά σιγά, «αρχίζει να μοιάζει με το τέρας». Οπότε, η αριστερή συνδικαλιστική αριστοκρατία περιμένει ως μάνα εξ ουρανού την αλλαγή της κυβέρνησης, μήπως και με βάση τις εξαγγελίες του ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ τους γλιτώσει από την καυτή πατάτα που έχουν στα χέρια τους, ακυρώσει την ατομική αξιολόγηση και την εξωτερική αξιολόγηση των σχολείων και επαναφέρει τη βολική και ήπια αξιολόγηση Γαβρόγλου. Με μια τέτοια εξέλιξη, και οι ποθητές θέσεις εξουσίας τους θα διατηρηθούν και τα ηθικά και πολιτικά διλήμματα, αν υπάρχουν, θα διασκεδαστούν, χωρίς να χρειαστεί να προσπαθούν να πείσουν τον κλάδο για κάτι αντίστοιχο με το μόνιμο πολιτικό μότο του ΣΥΡΙΖΑ για τη μνημονιακή του περίοδο, ότι δηλαδή τους επιβάλλεται να εφαρμόσουν πράγματα που δεν τα πιστεύουν.
Πέρα από την αριστερή εκπαιδευτική αριστοκρατία, καλλιεργείται το σταρ-σίστεμ μιας αριστερής αριστοκρατίας και στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό. Πρόσωπα με σημαίνουσες κομματικές θέσεις και με αρκετές ευθύνες για την καλλιέργεια και την απόλυτη επικράτηση των αρχηγικών μοντέλων που λουζόμαστε σήμερα στην Αριστερά, αναβαπτίζονται και πλασάρονται σε νέους πρωταγωνιστικούς ρόλους σε διαφορετικά σχήματα της Αριστεράς. Και η ιστορία επαναλαμβάνεται, γι’ ακόμη μια φορά, ως φάρσα…
Πάνος Δημητρούδης