Θυμάμαι ένα ντοκιμαντέρ για τον Μακάρθι, όπου κάποιος λευκός Αμερικάνος, έχοντας στην αγκαλιά το νήπιο παιδί του, ούρλιαζε «είναι κομμουνιστές! Είναι κομμουνιστές!». Αναφερόταν και στον Ψυχρό Πόλεμο, βεβαίως, αλλά και στα κινήματα της δεκαετίας του ’50, που έκαναν δειλά μια εμφάνιση η οποία τις επόμενες δύο δεκαετίες θα συντάρασσε τον κόσμο.
Αυτό το μίσος των συντηρητικών Αμερικανών για την Αριστερά, στην Ευρώπη, ή μάλλον στην Ελλάδα περισσότερο από την υπόλοιπη Ευρώπη, μεταφράστηκε σε εξορίες, εκτελέσεις, βασανιστήρια και αίμα πολύ, πολύ αίμα. Πολύ πόνο. Προσφυγιά, τρόμο, εν ολίγοις σε βιοπολιτική. Το κλίμα συμπυκνώνει η πασίγνωστη φράση του Π. Κανελλόπουλου: «η Μακρόνησος είναι ο Παρθενών της συγχρόνου Ελλάδος».
Η μεταπολίτευση, όμως, τα σάρωσε όλα. Επιφανειακά, αν είμαστε μέχρι λεπτομέρειας ειλικρινείς. Αλλά η Αριστερά συνολικά αποχαρακτηρίστηκε ως παράνομη και η λέξη «κομμουνισμός» έπαψε να θεωρείται έγκλημα.
Μέχρι την προηγούμενη δεκαετία, δηλαδή, που η εμφάνιση της alt right νομιμοποίησε, χωρίς εισαγωγικά, τον ιστορικό αναθεωρητισμό: ο κομμουνισμός και ο φασισμός θεωρήθηκαν εγκληματικά καθεστώτα, κάνοντας την ΕΕ να καλοδεχτεί την θεωρία των δύο άκρων και, φυσικά, δίνοντας άλλοθι στην εξέλιξη μίας κατάστασης που αμφιβάλλω αν ήταν όντως στα σχέδιά της. Γιατί η ΕΕ πιθανότατα ήλπιζε να καταστρέψει τις εις βάρος των πολιτικών της αντιδράσεις, αλλά έδωσε «πάτημα» στην ύπαρξη μεταφασιστικών καθεστώτων: Όρμπαν, Μελόνι, Μητσοτάκης.
Οι ουκρανοί ναζί, επίσης. Και η Λεπέν. Όλα αυτά τα τερατουργήματα του μίσους, φύτρωσαν και άνθισαν πάνω στην θεωρία των δύο άκρων.
«Κακή Αριστερά», «κακός κομμουνισμός». Με ό,τι αυτό συνεπάγεται: φιλοεργατικές πολιτικές, φιλολαϊκές ρυθμίσεις, κράτος πρόνοιας, αντιρατσιστική πολιτική, ελευθερία του λόγου, ακόμη και απαιτήσεις για βασικά ανθρώπινα δικαιώματα. Καλώς, φυσικά, η Αριστερά έχει συνδυαστεί με την πρόοδο και την ελευθερία, επομένως ποινικοποιώντας την, ποινικοποιούνται και οι γυναικείες και οι ΛΟΑΤΚΙ διεκδικήσεις.
Κάπως έτσι «πέθανε» και η στοιχειώδης πολιτική ευαισθησία –όχι ορθότητα. Ευαισθησία. Γιατί όταν ταΐζεις αίμα το κοινό, αίμα θα λαχταράει. Όταν ο Άδωνις Γεωργιάδης αποκαλεί ‘κομμουνιστές» τους πολιτικούς του αντιπάλους, για να τους ταυτίσει με τους φασίστες, όλα πάνε πίσω.
Χωρίς ντροπή η Σοφία Βούλτεψη δήλωσε πως «τα ψυχιατρεία είναι του κομμουνισμού», χρησιμοποιώντας προς πολιτικό της όφελος το στίγμα εις βάρος της πιο περιθωριοποιημένης κοινωνικής ομάδας, δηλαδή των ανθρώπων με ψυχοκοινωνικές βλάβες. Των “ψυχασθενών”. Των “τρελών”.
Όλων αυτών που η πολωμένη κοινωνία αποφασίζει εξίσου να στιγματίσει, όταν μαθαίνει νέες ορολογίες. Για παράδειγμα, ένας ψυχρός δολοφόνος θα χαρακτηριστεί “κοινωνιοπαθής”, πέντε χρόνια πριν θα ήταν “διπολικός” και δέκα χρόνια πριν θα ήταν “σχιζοφρενής”.
Αυτά συμβαίνουν όταν η Αριστερά δέχεται επιθέσεις από τον πάντοτε ίδιο της εχθρό, που δεν είναι άλλος από τον καπιταλισμό. Ο καπιταλισμός τρέφεται από το μίσος του για τους ανθρώπους και τους το γυρίζει πίσω, για να ξεχνάνε πόσο δυστυχισμένοι είναι μέσα στο πιο απάνθρωπο σύστημα του σύγχρονου κόσμου.
Παραέγινε ξύλινη η γλώσσα μου στην προηγούμενη παράγραφο. Ας θυμόμαστε μόνο ότι η Αριστερά είναι η χαρά κι η νιότη της κοινωνίας. Οξυγόνο, ζωή. Αίμα στις φλέβες μας. Η πιο μαγική ιστορία που ζήσαμε ποτέ.