Αναμνηστική στήλη του Μιρό Σανς
Πριν από 71 χρόνια η ποδοσφαιρική ομοσπονδία της Ισπανίας (που τελούσε κάτω από τη δικτατορία του Φράνκο) εξέδωσε διάταγμα με το οποίο όλοι οι σύλλογοι ήταν υπερχρεωμένοι να «ανανεώσουν» τα διοικητικά τους συμβούλια. Ήταν Απρίλιος του 1952 και η διορία που είχαν οι ομάδες ήταν μέχρι τις 30 Ιουνίου εκείνου του έτους. Το διάταγμα μεταξύ άλλων ανέφερε: «Στη διαδικασία επιλογής προέδρου μπορούν να ψηφίσουν τα μέλη των συλλόγων που έχουν τουλάχιστον δύο έτη παλαιότητας, ενώ αποκλείονται τα ανήλικα και θηλυκά μέλη». Ήταν η πρώτη (και μοναδική μέχρι την πτώση της χούντας) φορά επί φρανκικού καθεστώτος που δινόταν η δυνατότητα για διενέργεια εκλογών, έστω και σε ...ποδοσφαιρικό επίπεδο. Φυσικά στο διάταγμα δεν αναιρείται η εξουσία της Ομοσπονδίας πάνω στην έγκριση των υποψηφίων, αλλά και των διοικήσεων γενικά, καθώς θα ψήφιζαν τα μέλη των συλλόγων, αλλά την τελική... έγκριση θα είχε πάντα η Ομοσπονδία, δηλαδή το φρανκικό καθεστώς!
Από τους 16 συλλόγους που ήταν το 1952 στην πρώτη κατηγορία του ισπανικού ποδοσφαίρου, στους επτά κινήθηκε η διαδικασία εκλογών. Αυτοί ήταν οι: Ρεάλ Μαδρίτης, Ατλέτικο Μαδρίτης, Μπαρτσελόνα, Εσπανιόλ, Σεβίλλη, Βαγιαδολίδ και Ράσιγκ Σαντανδέρ. Στις υπόλοιπες εννέα, δηλαδή Μπιλμπάο, Θέλτα Βίγκο, Ρεαλ Χιχόν, Οβιέδο, Ρεάλ Σοσιεδάδ, Σαραγόσα, Λα Κορούνια, Μάλαγα, Βαλένθια δεν υπήρξε ποτέ το ενδεχόμενο εκλογών, καθώς παρουσιάστηκε μόνο ένας υποψήφιος, τον οποίο φυσικά ενέκρινε η Ομοσπονδία.
Στη Ρεάλ Μαδρίτης οι εκλογές δεν προχώρησαν τελικά, καθώς ο στρατηγός Κάρλος Ντίαθ Βαρέλα αποφάσισε ότι δεν είχε τύχη κόντρα στην προσωπικότητα του Σαντιάγο Μπερναμπέου και απέσυρε την υποψηφιότητά του. Αργότερα τόσο στη Ράσιγκ Σαντανδέρ, όσο και στη Βαγιαδολίδ κάποιοι υποψήφιοι κρίθηκαν από την επιτροπή πως ήταν «ενάντια του καθεστώτος» και δεν προχώρησαν οι εκλογές. Σε Ατλέτικο Μαδρίτης και Σεβίλλη και στους δύο συλλόγους της Βαρκελώνης, όμως οι διαδικασίες προχώρησαν κανονικά.
Στην Ατλέτικο γίνονται εκλογές στις 17 Ιουνίου του 1952, όπου ο τότε πρόεδρος Θεσάρεο Γαλίνδεθ χάνει από τον Λουίς Μπενίτεθ δε Λούγο σε μια ψηφοφορία που συμμετείχαν 5.283 μέλη. Στη Σεβίλλη επανεκλέγεται στις 26 Ιουνίου 1952 ο Σάντσεθ Πιθχουάν κόντρα στον Αντόνιο Σάνσεθ σε μια ψηφοφορία μεταξύ συγγενών και φίλων (397 ψήφοι συνολικά). Στους δύο συλλόγους της Βαρκελώνης η κατάσταση ήταν πιο... περίπλοκη. Στην Εσπανιόλ παρουσιάζονται αρχικά τρεις υποψήφιοι και οι εκλογές είναι να γίνουν στις 14 Ιουνίου. Ο μετέπειτα (1993-1997) πρόεδρος Φρανσέσκ Περελιό αποχωρεί νωρίς από τη διαδικασία και δηλώνει ότι τελικά στηρίζει τον υποψήφιο Φρανθίσκο Σάενθ, τότε πρόεδρο κόντρα στον Λουίς δε Γκαράλτ. Στις 12 Ιουνίου η Καταλανική Ομοσπονδία ακυρώνει τις εκλογές για λόγους που δεν δημοσιοποιούνται ποτέ και στις 15 Ιουνίου ο Γκαράλτ εκδίδει ανακοίνωση ότι αποχωρεί από την κούρσα. Έτσι ο Σάενθ παραμένει πρόεδρος πρακτικά χωρίς να γίνει εκλογή. Απλά πράγματα!
Στη Μπαρτσελόνα οι εκλογές προκηρύχθηκαν για τις 14 Νοεμβρίου του ...1953! Τον Μάιο του 1952 μαζεύονται υπογραφές για να πιάσουν το όριο των 1.434 που χρειάζεται για να χριστεί κάποιος υποψήφιος. Οι εκλογές είναι πολύ σημαντικές για τον σύλλογο, καθώς το ζήτημα των εκλογών είναι αν θα γίνει επέκταση του γηπέδου του Λας Κορτς ή αν θα ανεγερθεί το «Νέο Γήπεδο», στα Καταλανικά Καμπ Νόου (που υπάρχει μέχρι σήμερα). Αρχικά μαζεύονται υπογραφές από τον Καρέττο, υπέρ του Καμπ Νόου και τον Εστέβα Φερρέρ Φάμπρεγα, υπέρ του Λας Κορτς. Στις 20 Μαΐου όμως ο Καρέττο, με τη νομική συμβολή ενός συμβολαιογράφου ονόματι Ραμόν Φάους, χρήζει τη διαδικασία συλλογής υπογραφών άκυρη και παραμένει πρόεδρος ως τις εκλογές του επόμενου χρόνου, ως μεταβατική διοίκηση. Οι δύο τάσεις για το γήπεδο βγάζουν αντίστοιχους υποψηφίους, με ένα σχετικό συμβολισμό. Ο ένας υποψήφιος, ο Μιρό-Σανς, νέος 37 ετών υπέρ του Καμπ Νόου και ο έτερος, Αμάτ Κασαχοάνα, 71 ετών, υπέρ του Λας Κορτς. Και οι δύο περνάνε την έγκριση της επιτροπής φρονημάτων της Ομοσπονδίας. Ο Μιρό-Σανς ήταν συμπαθών του καθεστώτος και ο Κασαχοάνα ήταν αντιπρόεδρος της Μπάρτσα κατά τη δικτατορία του Ριβέρα και μέλος της διοίκησης αμέσως μετά τον εμφύλιο. Ο Κασαχοάνα σε μια προσπάθεια να πείσει τους ψηφοφόρους υπόσχεται δωρεάν πίστες, αλλά και μεταφορά με λιμουζίνες προς τα εκλογικά κέντρα. Ο Μιρό-Σανς υποσχόταν θέσεις ανά παρέες στο νέο γήπεδο, πράγμα στο οποίο βοήθησε ο Καρέττο που έδωσε το δικαίωμα η ψήφος να είναι μία ανά κάρτα μέλους, δηλαδή αν κάποιος πήγαινε με πέντε κάρτες διαρκείας, τη δική του και 4 φίλων του, έριχνε 5 ψήφους!
Η κάλπη ανέδειξε νικητή τον Μιρό-Σανς σε μια εκλογική διαδικασία που για πολλά χρόνια είχε περάσει στη σφαίρα του μύθου ως μια πράξη αντίδρασης στον φρανκισμό. Όμως η ιστορική έρευνα ανέδειξε ότι η Μπαρτσελόνα απλώς τράβηξε στα άκρα ένα παράθυρο που άνοιξε το ίδιο το καθεστώς, για έναν νόμο που αφορούσε όλους τους συλλόγους και συμμορφώθηκε με τις απαιτήσεις του καθεστώτος. Εξάλλου το καθεστώς τρία χρόνια μετά ακύρωσε το νόμο του 1952 και εκλογές δεν ξανάγιναν. Δημοκρατικές εκλογές έγιναν με τη πτώση της χούντας του Φράνκο, μετά το 1977.